Rozdział 4 "Strażnik miecza"

Ostrzeżenia, krzyki i wołania ciągnęły się nieskończenie między murami starej części zamczyska, gdzie kamienne bloki nadal strzegły ze wszystkich stron świata niewielki, okalany ciemnością pokój. Zadbany, aczkolwiek pokryty wieloma pajęczynami i  gęstą warstwą kurzu, jakby od lat nikt nie zstępował do ów miejsca. Dwie, niewielkie pochodnie tliły się cicho na przeciwległych ścianach, pomiędzy którymi znajdowały się metalowe, ciężko okute drzwi z wybitym zamkiem i roztrzaskanymi zawiasami. Drobne gobeliny leżały na gołej podłodze, prowadząc prosto na piedestał, na którym spoczywała żelazna nasada z pustymi wnękami na skradziony przedmiot.

– Tysiące lat strzeżenia zniweczone w jedną noc – rzekł mężczyzna siedzący na jednym ze schodów, które prowadziły na parter starszej części zamku. Ubrany był w ciężkie, skórzane spodnie, zawiązane długimi rzemykami o kolorze piór kruka. Na ramionach miał nałożony bordowy płaszcz z naszytym na samym jego środku herbem królewskim i napisem w języku Bogów. Wysoki, o potężnej posturze i srogim spojrzeniu, który podkreślały tęczówki zabarwione na intensywną zieleń. Ciało miał pokryte licznymi bliznami, znajdującymi się nawet na samej twarzy – przystojnej, aczkolwiek noszącej ślady tortur, bólu i swego rodzaju zmęczenia. Jego nos był delikatnie wykrzywiony, jakby po silnym ciosie pięścią, a na czole przecinała się długa, czerwona wstęga po zadanym cięciu ostrzem. Część blizny zakrywały gęste, ciemnobrązowe włosy, na których gdzieniegdzie dało się dojrzeć czarne pasemka. Wyglądał na mężczyznę w wieku dwudziestu paru lat, lecz spojrzenie, którym lustrował pusty piedestał, mówiło zupełnie co innego. Były to oczy należące do ludzkiej istoty, która przeżyła, doświadczyła wiele więcej niż na to wyglądała. Choć twarz przyciągała uwagę zarówno kobiet, jak i mężczyzn, widoczna wrogość i surowość wzbraniały przed podejściem do ów człowieka.

Mężczyzna siedział ze splecionymi palcami dłoni, rozmyślając i wciąż patrząc w kierunku miejsca, gdzie powinien się znajdował przedmiot, którego strzegł przez tak wiele lat. Jak jego pradziadek, dziadek, ojciec… Wszyscy spełniali swe powinności, lecz to za jego kadencji musiała się wydarzyć wojna, której nie potrafił do końca pojąć. Był już zmęczony ciągłym błądzeniem między ludźmi i Bogami. Byciem tarczą dla tych, którzy nie zasługują, by ich chronić. I mimo swojego toku rozumowania, ciągle był świadomy jak wielkie konsekwencje niesie za sobą ta kradzież.

– Ares dostał w swoje ręce miecz, który jest w stanie uśmiercać innych Bogów – szepnął, zbijając paznokcie w twardą skórę dłoni. – Natychmiast muszę zawiadomić Atenę. – Jego słowa były pełne powagi i roztropności, lecz poza nimi nie dało się dostrzec niczego innego. Jedna deklaracja niewiele znaczyła, gdy wciąż siedział na kamiennych schodach, wbijając ślepia w to samo miejsce.

Jednak w pewnym momencie podniósł się i ruszył ku górze, aż w końcu wyszedł na pełny słonecznego blasku korytarz, na którym czekała na niego cała gwardia królewska, stojąca od kilkunastu minut na baczność. Książę przejechał ręką po włosach, wzdychając, po czym ruszył przed siebie. Od początki drogi układał plan rozmowy z Ateną, która najpewniej nie będzie chciała przyjąć do wiadomości porażki jaka go spotkała. Każdy miał prawo do błędów, ale nie on… Nie jeden z trzech strażników broni, które były zdolne powstrzymać Bogów przed sianiem zniszczenia i chaosu.

– Ericu? – usłyszał głos dobiegający z pokoju, w którym zostawił młodą służącą. Wieść o kradzieży nie dała mu w pełni nacieszyć się gościną, którą raczyła zapewnić mu kobieta, aczkolwiek był świadomi, iż poświęcił jej więcej uwagi niż na to zasługiwała. Przecież była to tylko krótka znajomość, bez najmniejszych perspektyw na przyszłość. Choć sam mężczyzna nie wątpił, iż służąca nadal miała nadzieję, że nocna służba zmieni ją w przyszłą królową. Nędzne marzenia, lecz nie mógł winić za nie młodej dziewczyny.

Najlepiej będzie wysłać kogoś, by się nią zajął, pomyślał, idąc przez długi korytarz, po którego prawej stronie znajdował się szereg okiennic z przepięknymi witrażami o żywych kolorach, z wizerunkami Bogów i scen z mitologii i innych wierzeń. Delikatne i stworzone przez człowieka, którego kunszt i talent objawiał się w każdym calu dzieła. Różany dywan ciągnął się przez całą długość pomieszczenia, kończąc się przy niewielkich, drewnianych drzwiach, przy których ustawiła się cała gwardia, robiąc przejście przyszłemu władcy.

– Nie wchodźcie za żadne skarby! – wydał surowy rozkaz, wchodząc do wnętrza pokoju.

Straż stanęła na baczność, rozstawiając się po obu stronach wejścia w dwóch rzędach. Mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie, zamykając za sobą drzwi. Wiedział, że kiedyś nadejdzie ten dzień, w którym przyjdzie mu wysłuchać wszystkich narzekań na jego osobistość. Od chwili narodzin nie był ulubieńcem Bogów, choć jak na ironię, właśnie Eric z rodu Derthenoun został wybrany, by pełnić długą straż nad bronią zdolną zabić każdego z Najwyższych. I właśnie ta broń została skradziona przez jego nieuwagę bądź genialny plan przeciwnika. Jednak wątpił w inteligencję Aresa, który słynną ze swego kunsztu wojennego równie mocno co z braku inteligencji.

– Wiem, co zechce powiedzieć mi Atena – szepnął, przygotowując się na najgorsze. I mimo świadomości swoich win i nienawiści Bogini Wojny, nadal czuł niepewność i wiarę, iż porażka jego przyjaciela przyćmi jego porażkę. Nie tylko ten jeden Artefakt został skradziony. Również drugi, którego strażnikiem był najlepszy przyjaciel i, zarazem, największy przeciwnik Erica.

Mężczyzna stanął na środku dobrze oświetlonego pokoju w kształcie koło, wokół którego znajdowało się dziesięć okien z rozsuniętymi zasłonkami. Wykonany z kamienia, jak reszta pałacu, jednak w przeciwieństwie do reszty aranżacji zamku ten pokój świecił pustkami. Nie znajdowało się w nim nic oprócz pojedynczego kwiatu, który rósł spokojnie na środku pomieszczenia. Była to czerwona, dojrzała róża o grubych płatkach i szerokiej łodydze, z której wystawały niewielkie kolce.

Eric przykucnął i dotknął kwiatu, obrywając jeden z płatków. Schował go w dłonie i powiedział:

– Ateno, usłysz mnie.

Rzucił płatek przed siebie. Wnet z czerwonej części rośliny pozostał jedynie pył, który rozwiał się na cały pokoju. Pojedyncze drobinki wirowały spokojnie, aż w pewnym momencie zebrały się w jedną całość przypominając sylwetkę młodej kobiety.

– Wiem. – Usta pyłu poruszyły się nieznacznie. – Wszystko wiem, Ericu.

Mężczyzna przyklęknął, wbijając wzrok w kamienną posadzkę.

 – Pozdrawiam cię, wielka Ateno – rzekł od niechcenia, powtarzając jakby regułkę wyuczoną jeszcze w dzieciństwie.

– Daruj sobie, chłopcze! – syknęła Bogini. – Przez wiele lat wmawiałam sobie, że twoja siła jest większa niż intelekt, i uda ci się ochronić broń, ale… – westchnęła – … to było kłamstwo. Harry padł ofiarą spisku, a ty własnej głupoty.

– Czy za każdym razem musicie się powoływać na niego? Jesteśmy przyjaciółmi od małego i rozumiem, że różnice między nami są aż nadto widoczne, ale to się już robi nudne – powiedział, próbując nie okazywać żadnych emocji. – Popełniłem błąd…

– Błąd, który może kosztować życie biliony istnień! – rzekła ostro Atena, ale nadal nie podniosła głosu na tyle, by krzyczeć. – Harry odzyska broń czasu, a poza tym ona…

– Zaraz! – przerwał jej Eric. Mężczyzna nigdy nie grzeszył inteligencją, ale stoczył w swoim życiu więcej bitew niż sama Bogini. Miał zmysł do strategii, a przede wszystkim do wyczuwania, kiedy ludzie próbują coś przed nim zataić. Praktyka uczyniła go mistrzem i nie miał zamiaru oszczędzać Ateny, tylko dlatego że była Bogiem. – Wy wiecie, kto ukradł bronie – stwierdził natychmiast.

– Nie musisz mieszać się w nasze plany – odparła spokojnie kobieta.

– Masz rację. Świat się wali, oskarżasz mnie o niedbalstwo, ale oczywiście to nie jest moja sprawa – rzekł ironicznie. – Jestem idiotą, ale nie naturalnym blondynem. I co jeszcze? Może wiecie, dokąd zmierza każdy z naszych przeciwników, lecz z jakiś powodów nie chcecie działać.

– Ares ma sztylet, który jest w stanie nas zabić – wyjaśniła krótko, jakby te słowa miały wystarczyć, by przekonać podopiecznego.

– Boicie się. – Zaśmiał się. – Możecie działać, ale zrzucacie swoje obowiązki na innych. Zawsze to robiliście. Nie macie za grosz poczucia odpowiedzialności. I co? – Wzruszył ramionami. – Teraz każecie mi odnaleźć kogoś, kto powstrzyma Aresa?

Atena kiwnęła nieznacznie głową.

Mężczyzna ponownie uśmiechnął się, rozumiejąc, że nawet obecnie wydarzenia nie doprowadziły do tego, by cały zastęp Bogów ruszył szanowne cztery litery, pragnąc ratować świat. Ale czego innego mógł się spodziewać? Gdy tylko powstały światy, natychmiast Najwyżsi jednomyślnie postanowili, że Artefakty należy przekazać ludziom. Stworzyli własny świat dla kilku rodów, oddali im ów przedmioty i, przy okazji, dorzucili w prezencie długowieczność.

– Kogo i, przy okazji, proszę byś, o Najwyższa, wyjaśniła mi, co dokładnie planuje Ares? – poprosił dość grzecznym tonem Eric. – Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie i pojmuję, iż wynika to z mojego zaniedbania. Oczywiście chcę to naprawić, w zasadzie nie mam innego wyboru – dodał ciszej – ale musicie dać mi na to szansę. Bogini Mądrości, oświeć mnie. Przynajmniej tyle mi daj, niczego więcej od ciebie nie wymagam.

Nie ukrywał, iż przemowa wydawała mu się wystarczająco przekonująca. Czuć się na równi z Bogiem i to okazywać, to grzech. Ale poprosić o Bożą pomoc, to najprostszy sposób na ponowne wkupienie się w ich łaski.

– Granica Olimpu zaraz zostanie zniszczona, a dokładniej mówiąc, Ares przejmie nad nią kontrolę, zabijając Zapomnianą Boginię – powiedziała Atena.

– Kogo? – zapytał, ale jego pytanie przeszło bez najmniejszego echa.

– Granica, którą wyznaczyliśmy, miała chronić nie tylko ludzi, ale i nas. Jeśli zostanie przejęta przez Aresa, zostaniemy uwięzieni na Olimpie. Rozumiesz, co to oznacza?

– Chaos i zniszczenie siane przez popleczników Aresa? – zaproponował Eric, na co Bogini odparła:

– Trudno odgadnąć, co planuje mój drogi brat, ale nie działa sam. Co sprawia, że staje się coraz bardziej niebezpieczny i nieprzewidywalny. Zapomnianej Bogini nie uratujemy, ale moja córka może ponownie przejąć kontrolę nad Granicą.

– Twoja córka? – spytał niepewnie mężczyzna.

– Tak, Penelopa. – W głosie kobiety dało się wyczuł niepokój i wątpliwości. Nie zdawała się interesować losem dziecka, ale było słychać delikatne drgania, które tworzyły kolejne pytania. Ericowi wystarczyło tylko to, by zrozumieć, iż Atena ponowne coś przed nim ukrywa.

– Zapewne z tak wielkim poczuciem humoru, jak ty?

– Polubicie się. Wielka buntowniczka, która żartuje sobie ze wszystkiego, co napotka na swojej drodze.

– A więc… – rzekł, powoli przetrawiając nowe informacje. – Raczej się nie polubimy, ale raczej na to nie liczysz.

 – Nie. Pragnę jedynie, byś doprowadził ją do wyznaczonego miejsca. Chronił, gdy zajdzie taka potrzeba i zabijał, kiedy ona nie będzie chciała zabić. To młode, niedoświadczone dziecko, ale dość zdolne.

– Niesamowite. – Przeleciał wzrokiem po całym pokoju. – Pochwała od Ateny. Męczyłem się ponad dwa tysiące lat, by usłyszeć od ciebie coś takiego, a twoja córeczka nie zrobiła nic, by na to zasłużyć.

– Narodziła się z mojego łona, to mi wystarczy – powiedziała stanowczo. – Twoim zadaniem, Ericu, jest ją odszukać i przekazać ode mnie rozkazy.

– Mam rozumieć, że jest tobie w pełni oddana?

– Nie, ale już powzięłam odpowiednie środki, które zapewne ją przekonają do moich racji.

Sam mężczyzna nie mógł uwierzyć w opanowanie, które towarzyszyło Atenie na każdym etapie ich rozmowy. Świat był zagrożony, za jakiś czas razem z innymi Bogami miała zostać uwięziona na Olimpie, a jej jedyną nadzieją była córka, która najpewniej nienawidziła swojej matki równie mocno co on sam. Jednak Bogini nie okazywała nawet cienia strachu, jakby wiedziała, że wszystko zmierza ku dobremu zakończeniu.

Gdy już miał zapytać o to, skąd u Ateny ów przekonanie, zamknął usta, zanim zdążył się z nich wydobyć jakikolwiek dźwięk. Często zapominał, że jest tylko sługą, którego zadaniem było służyć – nie pytać. Wielokrotnie zaprzeczał swojej pozycji, lecz i on znał granice, których nie mógł przekroczyć.

– Jak wygląda? – odezwał się w końcu, potrzebując tylko tej informacji, by znaleźć herosa.

– Pamiętasz, jak wyglądam? – odpowiedziała pytaniem kobieta. Eric kiwnął głową.  – Więc bez problemu ją znajdziesz. Jest moją kopią. Mieszka na Ziemi, w Polsce. Daję ci jeszcze mapę do miejsca, gdzie znajduje się Granica Olimpu. Tam Penelopa musi przelać swoją krew. Nie wiem, co planuje Ares, więc wam nie pomogę.

Kobieta poruszyła delikatnie dłonią, wprawiając pył w delikatne drgania. Niewielkie drobinki zatańczyły swobodnie, spokojnie krążąc w stronę Erica, który wystawił przed siebie otwartą dłoń. Kiedy tylko dotarły do jego skóry, wnet pożółkły, zwinięty w rulon materiał pojawił się przed jego oczyma.

Mężczyzna zgniótł przedmiot, po czym ponownie spojrzał w stronę miejsca, w którym powinna znajdować się sylwetka Bogini. Lecz niczego tam nie zastał. Kobieta zniknęła równie szybko jak się pojawiła, pozostawiając mężczyznę bez odpowiedzi, których tak mocno pragnął. Kim jest Penelopa, skąd ma moc, by ocalić Bogów, dlaczego Atena tak w nią wierzy? – były to tylko nieliczne z pytań, które krążyły po głowie strażnika. Jakby początek tej opowieści był trudniejszy niż mógłby sądzić. Jego marzeniem było dowiedzieć się wszystkiego, co tylko może na temat tajemniczej dziewczyny i nieuchronnego przeznaczenia, które za nią kroczy. Nie miał szans uzyskać wyjaśnień od samej Penelopy, gdyż najpewniej ona nie znała nawet części prawdy, którą on zdołał już poznać.

– I znowu zostałem wykorzystany – rzekł, drapiąc się po głowie.

Zrzucił z siebie narzucony płaszcz, po czym rozwinął rulon, spoglądając na niedużą mapę z kilkoma oznaczeniami, które niewiele mu mówiły. Jeszcze nigdy nie dostąpił zaszczytu, by móc postawić swą szlachetną stopę w krainie Bogów.  Był tylko nieznaczącym pionkiem żyjącym poza Granicą Olimpu, a jednak będąc tak blisko niej. Możliwe, że nawet błędnie to określał. Świat Bogów był oddzielną planetą. Ogromną kulą gazów, która znajdowała się gdzieś w kosmosie poza zasięgiem ludzi i innych istot. Pełna magii, tajemniczości i zniszczonych nadziei. Oddzielona magiczną tarczą, którą ktoś strzegł. I nie wątpił, że tą osobą była wspomniana przez Atenę tajemnicza Zapomniana Bogini.

– Nie chce mi się znowu ratować świata. – Ziewnął. – A myślałem, że dłużej sobie pośpię, ale czas poszukać Penelopy…

Ciąg dalszy nastąpi…

Błagam o szczere komentarze! Ogólnie sporo się wyjaśni podczas rozmowy Penelopy z Ericiem, ale już teraz proszę o szczere komentarze i odpowiedź na pytanie: Czy w miarę zrozumiale wprowadziłam tę postać. Jasne, pytania są, ale mam nadzieję, że rozumiecie, o co mi chodzi.
Co do samego Erica... Nie wiem, czy chcę żebyście go lubili w tej chwili. To dopiero początek i ciężko go oceniać, ale raczej nie będzie to pozytywna postać (A, i nie liczcie na miłość od pierwszego wejrzenia)
Pozdrawiam i jeszcze raz zapraszam do komentowania.