Rozdział 5 — Słabość

Mężczyzna wyskoczył z domu jak porażony. Od razu zauważył leżącą na chodniku Penelopę. Zeskoczył ze schodów i złapał za wyciągnięte dłonie Penelopy, przyciągając ją do siebie. Tylko jeden raz spojrzał na dotąd nieznaną mu istotę, której oczy zalane były czystą czerwienią, przebijającą się nawet przez fioletowy dym. Maleństwo płakało, trzęsąc się.

To była szansa.

Pavor wziął Penelopę na ręce i szybko zaniósł do środka. Położył dziewczynę przy szafce na buty i powiedział:

— Już nic ci nie grozi. Zaraz wrócę — obiecał.

Kiwnęła, drżąc.

Pavor uznał, że nie ma czasu do stracenia, dlatego skierował się w stronę wyjścia, gdy Penelopa krzyknęła:

— Czekaj, a broń?!

Pavor zdążył zniknąć za drzwiami, nie słysząc jej wołania. Wściekła rozejrzała się po pomieszczeniu, mając nadzieję, że jakakolwiek broń będzie leżała obok niej; niczego nie znalazła. Przytrzymała się szafki i wstała, próbując zignorować cały ból, który promieniał z ud i brzucha. Nie miała czasu na skupianie się na własnym ciele. Przegrana Pavora była równoznaczna z jej śmiercią. Dlatego zacisnęła mocno zęby i weszła do pokoju, w którym mężczyzna trzymał swój ukochany miecz.

Pavor wyszedł z domu, tak szybko jak do niego wcześniej wszedł. Nie miał czasu na szukanie broni czy słuchanie uwag Penelopy. Musiał pozbyć się dziecka natychmiast i za wszelką cenę.

— Pavor — usłyszał dziecięcy, dławiący się głos.

Mężczyzna przystanął na schodach i spojrzał na ciemną materię otaczającą niemowlę, która próbowała przybrać jednolity kształt. Szukała własnego wyglądu i sposobu na pokonanie przeciwnika, ale każda forma zmieniała się w obrzydliwszą i godną pożałowania kreaturę.

— Czego chcesz?! — wrzasnął Pavor, by podejść niezauważony i zaatakować.

— Ja… Szukać… Pavor… — powiedziała niewyraźnie, dusząc się przy każdym wypowiadanym przez siebie słowie.

— To dlaczego zaatakowałeś tę dziewczynę?

Zszedł na chodnik. Dzieliło go tylko kilka kroków od kreatury.

— Ja… Nie… Mówić… Ty… Iść… Mną…

— Nie pójdę z tobą, na Zeusa! — oświadczył dumnie.

Poczuł mrowienie w sercu, a umysł zalały wspomnienia z dawnych czasów. Walczył przez tysiące lat, biorąc udział w bitwach, o których pamięć już dawno przeminęła. Ciął przeciwników, wspierając tych, którzy ruszali w bój z jego symbolem wyrzeźbionym na tarczy. Dziś pojawiła się okazja, by znów zaznać smaku krwi.

Nie wiem, kim jesteś, pomyślał, lecz rozszarpię twe ciało, a gdy będziesz się wił po otchłaniach Tartaru, me imię będzie torturować cię aż po sam kres istnienia. Dreszcze ekscytacji przemknęły przez niego, a szaleńczy uśmiech przykrył twarz.

Pobiegł.

Stara blizna otworzyła się. Krew zaczęła spływać po policzku. Skapywała na chodnik, tworząc czerwoną ścieżkę, po której przeszedł mężczyzna.

Dziecko zauważyło. W szaleństwie rzuciło mocą we wszystkie strony. Energia rozproszyła się po całym podwórku i sześć wężowych ogonów uformowało się z resztek mocy. Kula z fioletowej materii otoczyła niemowlę — swego pana.

— Pavor… Źle… — szepnęło.

Wszystkie ogony zaatakowały równocześnie. Pierwszy z nich zamierzył się w brzuch Pavora, lecz ten przekręcił się i złapał odnóże w silnym uścisku. Kopnął z kolanka, lecz noga przeszła tylko przez resztki mocy.

Zapomniał o pozostałych.

W jednej chwili walnęły w plecy Pavora. Wygiął się w łuk. Przyklęknął, a twarz wykrzywiła się z bólu. Syknął ostro. W oczach pojawił się żar i szaleństwo, zabierając mu zdrowy rozsądek.

Wstał. Rzucił się po biegu, nastawiając się na wszystkie ataki. Zatrważający krzyk wydobył się z jego ust. Nie myślał i nie czuł. Po prostu mknął przed siebie, machając na oślep rękoma, aby tylko odgonić macki.

Nagle wszystkie rzuciły się na niego z impetem.

Zrobił większy krok, uskakując im. Brakowało mu tylko kilku centymetrów do dziecka.

— Nie! — wysyczało dziecko.

Jedno z odnóży powróciło do swego pana. Wbiło się ono gwałtownie w brzuch Pavora, , unosząc go i wbijając w kruchy tynk budynku.

Pavor syknął z bólu. Na Zeusa, zbyt wiele lat przebywałem wśród ludzi, pomyślał, kiedy powróciły mu zmysłu. Sparaliżowało go. Ogon przycisnął go jeszcze bardziej. Ugryzł się w język. Metalowy smak krwi wypełnił jego usta.

Po chwilowym paraliżu złapał bestię w uścisku — tym razem moc nie rozproszyła się. Ścisnął, wykorzystując wszystkie siły, jakie jeszcze posiadał, i powoli zaczął wydostawać się z pułapki. Jeden krok, potem drugi, aż odrzucił odnóże daleko przed siebie. Kolejne ogony przygotowały się do ataku.

— Masz, stary dziadzie! — usłyszał krzyk Penelopy.

Zamarł. Otworzył szeroko oczy w niedowierzaniu i spojrzał w stronę wejścia, w którym stała Penelopa.

— WYNOCHA! — wrzasnął wściekle.

Dziewczyna rzuciła pod jego nogi krótki, żelazny miecz z wyrytym napisem na ostrzu.

— Nie dziękuj. — Zniknęła za drzwiami.

Pavor zacisnął usta w wąską linijkę. Nie zaprzeczał, w jakimś stopniu Penelopa zaimponowała mu. Nie rzuciła się bezmyślnie w wir walki, tylko dała mu działać, równocześnie niosąc pomoc.

— Muszę pamiętać ją później pochwalić — szepnął, po czym natarł na dziecko, odcinając jedno z wężowych ramion. Dźwięk stali, wydobywający się z każdym najmniejszym zamachem, był dla jego uszu najsłodszą ambrozją. Kochał ten zimny dotyk rękojeści, którą trzymał podczas każdej bitwy. Najwierniejszy towarzysz powrócił, przypominając mu, że jeszcze nie stracił własnego „ja”.

Mknął przed siebie, nie znając żadnych barier. Wężowe ogony padały jedne za drugimi, a droga do dziecka powoli otwierała się. Płacz niemowlęcia przybierał na sile. Strach zapanował w jego sercu, lecz całkowita niemoc sprawiła, że mógł tylko czekać na ostateczny cios; na moment, w którym ostrze przeciwnika zatopi się w delikatnym ciele.

Pavor przebił się przez kulę otaczającą dziecko. Przyparł je do furtki i przysunął miecz do szyi ofiary.

— Kto? — spytał Pavor, stopniowo przebijając krótki miecz przez skórę niemowlęcia. — Kto?! — powtórzył agresywniej.

— Ma…ma… — odpowiedziało konające dziecię.

— Mama? — powtórzył pytająco Pavor.

Rozciął dziecię na pół i rozczłonkowane ciało rzucił w dwie różne strony.

Przetarł mokre od potu czoło. Wiedział, że zagrożenie nie minęło.

Podniósł się gwałtownie, przygotowując do kolejnego ataku; za wolno.

Długi, wężowy ogon o zielonych, iskrzących się w słońcu łuskach wbił się w tors mężczyzny, odpychając go w okolice schodów. Pavor upadł na chodnik, obijając sobie całe plecy. Mimo to prędko podniósł się.

— Słodko — rozległ się wokół niego kobiecy, ponętny głos.

Gruby ogon zacisnął się wokół Pavora, uniemożliwiając mu jakikolwiek ruch. Szarpał się, próbował wyswobodzić rękę, lecz pozostały mu jedynie przekleństwa, które zaczął kierować w stronę wroga. Wmawiał sobie, że gdyby tylko chwilę wcześniej zdał sobie sprawę, że niemowlę było tylko przynętą, szybciej odpowiedziałby na atak. Teraz było jednak za późno. Przed jego twarzą wyłoniła się sylwetka pięknej, o dorodnych kształtach, kobiety, której oczy, o kolorze głębokiej zieleni, pamiętał za dobrze. Pełne ciekawości, ale i czystej wrogości wobec wszystkich, którzy byli związani z Olimpem.

— Lamia — wydusił z siebie, a kobieta przybliżyła się i położyła głowę Pavora na swoich piersiach, które pokrywała jedynie cienka warstwa łusek.

— Znalazłam cię, chłopczyku — powiedziała drwiąco. — Tak łatwo, tak dziecinnie, tak słodko — mówiła, podśmiewując się za każdym razem, gdy wypowiedziała jedno słowo. — Wracasz na Olimp, a ja cię tam przyprowadzę. — Zadrżała z odrazą na samą myśl o domu bogów.

Pavor dusił się. Lamia nie znała umiaru, a wydobywająca się z niej czysta nienawiść sprawiała, że zapominała o własnej sile. Błądziła wzrokiem po zniszczonych płytach, spojrzała na furtkę, aż zatrzymała się przy domu Pavora. Skierowała wzrok na podłoże, przez moment zastanawiając się nad tym, czy może sprawić sobie przyjemność? Nie gonił jej czas. Miała tylko sprowadzić Pavora, ale nikt nie powiedział kiedy i w jakim stanie. Na samą myśl o spełnieniu pragnienia głodu przerażający uśmiech przykrył jej twarz, a oczy wypełniło czyste pożądanie.

Kobieta zapomniała się na krótki moment, sprawiając, że ścisk ogona zelżał. Pavor nie zamierzał zrezygnować z okazji do rozkojarzenia dawnej piękności, którą pamiętał jeszcze z dni, kiedy była człowiekiem.

— Zeus nigdy nie zmienia zdania, więc dlaczego? — spytał.

— Ten zdrajca — uderzyła pięścią o schody — potrzebuje cię! — syknęła przekonująco, kładąc dłoń na swoim policzku. Oddech kobiety był nierównomierny. Z jej ust wydobywał się odór gnijących ciał. Usta pokrywała cienka warstwa zaschniętej krwi. Rzucała powabne spojrzenia stronę Pavora, aż szepnęła: — Znam cię, jednak ty jesteś mi obcy. Miałeś na imię…

— Nie wymawiaj tego imienia! — ryknął.

Lamia gwałtownie odsunęła się. W jej oczach pojawiły się strach i zwątpienie, lecz trwało to tylko chwilę. Syknęła, wystawiając wężowy jęzor. Złość kipiała wewnątrz bestii. Nie mogła znieść, że upadły potrafił obudzić moce, uśpione w ludzkim świecie od wielu lat. Nie umiała wybaczyć momentu słabości, który okazała wobec nic nieznaczącej osoby.

— Słaby. — Zaśmiała się przerażająco. — Ludzki. Żałosny. Kim jesteś i co zostało z twej dawnej potęgi? Gdzie wielki wojownik, którego symbol był oznaką męstwa i strachu? — pytała wyniośle, drwiąc z Pavora.

Prawą dłonią dotknęła czoła, po czym zaczęła gładzić brązowe włosy przylegające do jej głowy. Musnęła szyję, aż dotarła do piersi, głaszcząc je i próbując skusić Pavora, by odrzucił wszystko i zatopił się w namiętności, którą mu oferowała. Muskała jego wargi swoimi, pozostawiając krwawe ślady na ustach mężczyzny. Lamia tak mocno pragnęła zatopić ostre zęby w twardej skórze wojownika; powrócić do dawnych czasów, w których każdy dzień przynosił jej obfite posiłki. Choć cząstka pozostałego rozsądku podpowiadała Lamii, że nie może skrzywdzić Pavora; nie teraz, gdy odzyskała dzieci.

— Atena zwróciła mi moje maleństwa — powiedziała, dusząc się — dlatego nie skrzywdzę cię. Ale jestem taka głodna…

Kuszenia Lamii nie miały dla niego żadnego znaczenia.

Potrzebował chwili nieuwagi kobiety, by wyrwać się z jej uścisku i zaatakować.

— Zeus przysłał po mnie najpiękniejszą z bestii — szepnął do szpiczastego ucha Lamii, choć słowa wypowiadał z obrzydzeniem.

— Tak — odpowiedziała, wyginając ciało w łuk.

— To było jedno z twoich dzieci i Zeusa.

— Tak! — wykrzyczała. — Gdybyś nie odszedł z Olimpu, wiedziałbyś, do czego doprowadziła Eleonora. Jak poważne konsekwencje mają jej działania. Konflikty trwają: jedni chcą przejść na stronę Eleonory, drudzy pozostać przy boku Zeusa, a trzeci zająć miejsce Ojca. Atena to wierny sługa ojca. Umie zabierać, ale i dawać. Oddała mi dzieci, a ja oddam jej ciebie!

— Atena oddała ci martwe dzieci? — Nie podobało mu się to stwierdzenie.

— Tak. Oddała je. Całe i żywe. — Musnęła dłonią bliznę Pavora. — Eleonora trzyma cię tu siłą. Każe ci robić to, co musisz.

— A Zeus nie będzie mi kazał?

— Będzie, a ty będziesz robił to, co on ci nakaże.

— Nie — odparł stanowczo. — Nigdy.

— Nawet za cenę życia kobiety, którą ukrywasz w tym domu?

— Tym bardziej — odpowiedział szybko.

— A więc jednak posilę się przed wzniesieniem się na Olimpu, a ty udowodnisz, że ludzki świat nie odebrał ci resztek godności.

Przybliżała do siebie Pavora, nie mogąc pozwolić by ten w jakikolwiek sposób wyswobodził się z jej objęć.

Lamia wiła się ku schodom, czując słodki zapach młodego, silnego ciała, w które wkrótce zatopi swe zęby. Pamięć o sycącym, metalicznym smaku krwi doprowadzała jej ciało do szaleństwa. Chciała dotrzeć do mieszkania i na oczach Pavora sprawdzić, na ile prawdziwe były jego słowa.

Pavor ścisnął w dłoni miecz.

Zamroczona pragnieniem kobiecego ciała Lamia, traciła nad sobą kontrolę. Nawet jeśli nie było to mięso mężczyzny, głód okazywał się silniejszy od zasad czy przyzwyczajeń.

Uścisk nieznacznie, ale wystarczająco, zelżał. Mężczyzna napiął mięśnie, stopniowo próbując uwolnić rękę i jednocześnie wbić ostrze w wężowy ogon. Kraniec miecza zbliżał się do skóry, ale nadal brakowało tych kilku centymetrów do celu. Nakazywał sobie jeszcze większy wysiłek, ignorując cały ból.

Lamia uderzyła ogonem o barierkę — to była szansa.

Gwałtownie podniósł rękę, zatapiając żelazne ostrze w przeciwnika.

Nagły ból przeszył Lamię. Z krzykiem upadła na najwyższej znajdujący się schodek, nie umiejąc dłużej utrzymać równowagi. Wrzeszczała, jakby pragnęła, by sam Olimp ją usłyszał. Zamachnęła się dłonią, by ostrymi pazurami wydrążyć Pavorowi dziurę w ciele i wyciągnąć wszystkie wnętrzności. Patrzeć jak kona w agonii, a potem na jego oczach rozszarpać dziewczynę, która znajdowała się w ukryciu.

— Zabiję! Zniszczę! Nienawidzę! — mówiła Lamia, szarpiąc dłonią za barierkę, która w końcu ułamała się u podstawy. Ciało bestii upadło głucho na zniszczony chodnik, kładąc się niemal przed samym Pavorem.

— Jestem, kim jestem — szepnął niewyraźnie.

Nie śpieszył się. Czerpał satysfakcję z każdej reakcji Lamii, przepełnionej strachem i nienawiścią, nie umiejąc równocześnie powstrzymać nostalgicznych wspomnień, które wiązał z dawnymi bitwami. Ile to razy spoglądał z góry na czołgającego się wroga, wciąż liczącego, że bogowie przyjdą mu z ratunkiem? Ile razy zadawał niegroźnie ciosy, by napawać się dłużącą się agonią wojownika? I ile razy wypowiedziane jego imię sprawiało, że strach zstępował na przeciwników, burząc wszystkie morale, jakie im jeszcze pozostały? Wiele…

Pavor zaczerpnął świeżego powietrza, po czym raptownie wsunął ostrze w ogon Lamii, przygniatając ją do ziemi. Żadne próby ucieczki nie miały teraz najmniejszego znaczenia. Wicie się tylko pogłębiało ranę. A Pavor patrzył, nie uśmiechając się i nie smucąc. Tylko przyglądał się cierpieniu Lamii, by w końcu powiedzieć:

— Naprawdę zapomniałem. Dziękuję.

Wysunął miecz i opuścił go w stronę serca bestii.

Wrzask Lamii rozniósł się echem, lecz ostrze przecięło tylko powietrze, zatrzymując się dopiero przy samej ziemi. Lamia zniknęła, pozostawiając po sobie jedynie zniszczone podwórko i ślady krwi na chodniku.

— Tyche ci sprzyja — szepnął, wycierając mokre od potu czoło. — Penelopa.

Pognał prosto do domu. Dziewczyna wciąż siedziała wewnątrz, czekając na zakończenie walki. Zapomniał się. Dawne nawyki wzięły górę, a troska o Penelopę odeszła w niepamięć, choć był jej opiekunem.

Kiedy wszedł do środka, ujrzał siedzącą w kącie dziewczynę. W tej jednej chwili poczuł ulgę. Miecz wypadł z dłoni, a ciepły uśmiech zagościł na twarzy Pavora. Podszedł do Penelopy, przyklęknął i przytulił ją. Jednak zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, usłyszał ciche:

— Przepraszam, że krzyknęłam.

INFORMACJE:Ogólnie ten rozdział poprawiałam chyba ze 4 razy. Raz napisałam całość, potem uznałam, że Lamia wyszła mi za dziecinnie, następnie zobaczyłam, że znowu jest za sucho, za poprawnie i ostatni raz przyniósł mi upragnioną satysfakcje. A jak tam z Wami? Podobało się?Jeszcze tylko powiem,o co chodzi ze zmianą nazwy bloga. Otóż planowałam 3 historie z tego uniwersum, ale uznałam, że skoro one należą do tej samej części opowieści, to czemu mam dawać je na oddzielne blogi. Jeszcze to wyjaśnię, ale w Spisie Treści wszystko jest. Opisy kiedyś dodać i wyjaśnię szczegółowo :) A glosariusz jest teraz obok, bo dziwnie wyglądał przy tym szablonie ;)