Rozdział 4 — Więzienie

Penelopa wyszła z domu Pavora. Doszła pod niemal samą furtkę, gdy zatrzymała się. Żałowała swojej decyzji — kolejnego pokazu pełni dojrzałości.

— Już trzeci raz w tym miesiącu — szepnęła, uderzając się delikatnie pięścią w głowę.

Przystanęła na środku chodnika, spoglądając w kierunku uliczki, przez którą właśnie przejechał srebrny mercedes — samochód, o którym marzył jej ojciec.

Odwróciła się i usiadła na schodach prowadzających do głównego wejścia. Przysunęła kolana do piersi, poprawiając kucyk, z którego kilka kosmyków zdążyło czmychnąć podczas walki.

Czas mijał, lecz nie podjęła żadnej decyzji. Może liczyła, że Pavor sam wyjdzie z mieszkania i jakaś „opatrzność” sprawi, że rozwiązanie z tej sytuacji znajdzie się samo.

Wyrwała kilka chwastów z chodnika i zaczęła rwać je na mniejsze fragmenty. Rzucała je wokół siebie, czekając. W końcu podniosła się i podeszła pod drzwi. Już miała zapukać, gdy usłyszała rozmowę dobiegającą ze środka.

— Ktoś u niego jest? — zdziwiła się i zaciekawiła. Mimowolnie próbowała wychwycić urywki konwersacji.

Nagły rumor przerwał podsłuchiwanie.

Dziewczyna podskoczyła z przerażenia.

Chwyciła się za ręką za pierś, w której serce zaczęło bić jak oszalałe. W tej chwili jednak bardziej martwiła się o mistrza i o to, co się dzieje w domu.

Miała zamiar już wejść do środka, gdy nagle dotarło do niej, że dźwięk wcale nie pochodził z wnętrza budynku.

Czuła, że coś znajduje się za nią.

Pot spłynął po jej twarzy. Zadrżała przez powiew chłodnego powietrza.

Zastanawiała się, czy odwrócenie się jest dobrym pomysłem. Pavor zawsze nakazywał jej ostrożność, lecz nie chciała za wcześnie wzywać mężczyzny, gdyby chodziło tylko o przewrócone wiadro.

Położyła palec na dzwonku od domu.

Powoli przekręciła głowę i wtedy dostrzegła leżące przy furtce od posesji niemowlę zawinięte w biały kocyk. Drobne rączki wystawały znad materiału, a samo maleństwo płakało. Coś pękło w sercu Penelopy, a matczyny instynkt nie pozwolił jej zostawić dziecka samego.

— Spokojnie — powiedziała. — Nic ci nie grozi.

Zamarła, gdy odsunęła się kawałek od drzwi.

Znajdowała się tak blisko ulicy, przyglądała się jej przez dłuższy czas, więc skąd nagle wzięło za furtką niemowlę? Nie słyszała nawet, by ktoś otwierał wejście — stare, ciągle skrzypiące żelastwo, którego Pavor nigdy nie raczył naoliwić czy wyczyścić.

To nie było dziecko…

Ponownie wbiegła na schody, gdy nagle poczuła ukłucie w kostce. Wtem upadła boleśnie na schody. Zebrała się do się krzyku, lecz tajemnicze macki o kolorze intensywnego fioletu owinęły się wokół jej ust. Nie była w stanie wydać choćby jednego dźwięku.

Ucisk na nodze zacisnął się i bestia pociągnęła ją ku sobie. Wyciągnęła ręce w głupiej nadziei, że jeszcze dosięgnie dzwonka — myliła się.

Nie myślała. Ignorowała cały ból, jaki przysparzało jej każde uderzenie o schodek. Pragnęła tylko wezwać Pavora i nic więcej.

Złapała się za barierkę, a wolną ręką sięgnęła do ust. Wystarczyły tylko usta, by krzyknąć. Dłoń jednak przeszła jej przez fioletową materię.

Zakrztusiła się.

Dziecko ciągnęło ją. Coraz mocniej i mocniej. Miała wrażenie, że za moment jej noga zostanie wyrwana z ciała. Otarcia na dłoniach doszły aż do krwi. Barierka zrobiła się śliska, sprawiając, że już dłużej nie mogła się utrzymać.

Puściła.

Z impetem pognała na dziecko, zyskując jedyną szansę na uwolnienie się. Kopnęła je prosto w mały brzuszek; bez najmniejszego zawahania czy współczucia. Upadła na chodnik, gdy rozniósł się rozczulający płacz dziecka. Fioletowe macki zniknęły na moment, a ona krzyknęła jak najgłośniej tylko potrafiła:

— POMOCY!

Pavor nie znał innego zakończenia rozmowy niż ta, która miała miejsce przed chwilą. Od kiedy przyjął do siebie Penelopę, jako swoją uczennicę, nieustannie zmagał się z ciężkim charakterem dziecka, dziewczynki, a teraz już dorosłej kobiety; zawsze nabuzowanej i obrażającej się o byle co, by później żałować czynu i przepraszać po stokroć. Tym razem jednak czuł, że dziewczyna pragnęła szczerej rozmowy

— Dlaczego do niej przyszłaś? — zapytał na głos, licząc, że odpowiedź stąpi nieoczekiwanie z Olimpu.

Prychnął i wrócił do kuchni, wykładając na stół telefon. Zamierzał czekać na wiadomość od Penelopy z przeprosinami, choćby miał na to przeznaczyć cały dzień.

Wziął łyk jeszcze gorącej kawy, rozkoszując się aksamitnym, słodko-gorzkim smakiem napoju. Penelopa wiedziała, co lubi, w jakich ilościach i o jakich porach. Często sądził, że zna go na wylot. Wtedy jednak przypominał sobie, że ukrywa przed nią tak wiele.

Od kilkunastu lat próbował zachowywać dystans. Tylko przypadkowo zmienił się on w nietypową relację między upadłym z Olimpu a człowiekiem. Trenował ją, nauczał o historii bogów, o istniejących prawach w świecie mitologicznym, a także był jej mentorem i przyjacielem, gdy go potrzebowała.

Pavor pokręcił głową, uznając, że za bardzo przejął się losem Penelopy. Dziś była jeszcze młodą dziewczyną, lecz wystarczyło kilkadziesiąt lat, by patrzeć na jej śmierć. Nie były mu potrzebne uczucia związane z tak bolesną rozłąką.

— Musisz się powstrzymywać — rozkazał sobie, biorąc do ust kolejny łyk kawy.

— Dlaczego? — usłyszał dobiegający zza niego głos.

Mężczyzna zachłysnął się, wypluwając napój strumieniem. Podszedł do zlewu i przemył twarz, lecz nic nie mogło zmyć z niego wstydu. Dał się podejść — już trzeci raz w tygodniu. On — wyszkolony wojownik.

Eleonora zaśmiała się złośliwie. Stanęła w progu, dumnie wypinając pierś. Cieszyła się ze zrobionego Pavorowi „niewinnego” żarciku. Jednak widząc zirytowanie w oczach mężczyzny, zaprzestała.

Usiadła grzecznie przy stole, poprawiając długą, czarną suknię na ramiączkach, która przylegała do jej kobiecego ciała. Włosy miała zaplecione w gruby warkocz, opadającego na jej nagie plecy. Niewątpliwie kusiła swym wyglądem.

Pavor znał ją od wieków i tak samo reagował za każdym razem, kiedy tylko ją ujrzał. Pragnął dotknąć jej mlecznej skóry i zdjąć z niej zbędny materiał, który niepotrzebnie przysłaniał jej piękne ciało.

— Przerażają mnie twoje myśli — odezwała się Eleonora, zaglądając do umysłu mężczyzny.

Posłała mu powabny uśmieszek.

Pavor nic nie odpowiedział. Nie dawał się sprowokować. Przysiadł naprzeciw kobiety, odstawiając na bok kubek z kawą; kolejny raz nie chciał się zalać.

— Widzę, że Penelopa uciekła od ciebie — podjęła kolejną próbę konwersacji.

— Nic nowego — odparł krótko.

Elenora sięgnęła po kawę, którą zostawiła Penelopa. Napiła się łyka. Raptownie wstała, podeszła do zlewu i wypluła wszystko do niego. Napiła się z dzbanka wody, przepłukując jamę ustną, aby tylko pozbyć się tego okropnego smaku.

— Obrzydliwe — skomentowała, wystawiając język. Skrzywiła się z obrzydzenia. — Penelopa ma ponad dwadzieścia lat.

— Wiem.

— Potrafiłeś zadawać z dużo, dużo młodszymi dziewczętami — podkreśliła.

Pavor zadrżał. Stwierdzenie Eleonory na moment wytrąciło go z równowagi. Nigdy nie myślał w ten sposób o podopiecznej. Zawsze uważał ją za „małe stworzonko”, którym musiał się nieustannie opiekować; nie za dorosłą kobietę.

— Martwisz się o nią — kontynuowała, gdy Pavor nadal milczał.

— Dobrze! — Uderzył dłońmi o stół ze złości. — Chcesz rozmowy, proszę bardzo. Co chcesz wiedzieć?

— Traktujesz mnie oschle! — Oburzyła się. — Nie widzisz, że pragnę tylko pomóc?

— Dziękuję, ale twa pomoc sprawiła, że zostałem wygnany, tułam się po ziemskim padole i jeszcze muszę męczyć się z tą wiecznie obrażającą się na mnie dziewczyną. Czy tak, na Zeusa, ma wyglądać pomoc według ciebie, o wielka pani? — spytał drwiąco.

Teatralnie rozłożyła ręce. Bawiły ją narzekania mężczyzny. Oburzał się, jak gdyby miał cokolwiek dopowiedzenia w swojej kwestii. On i Penelopa byli tylko pyłkami wszechświata, które niepotrzebne napatoczyły się i weszły w ogromny wir przeznaczenia. I dlatego mieli istnieć dla niej; świadomie czy nie.

— Teraz milczysz, mieszańcu? — spytał.

Kobieta nie odpowiedziała.

Powstała i podeszła do zlewu, odkręcając wodę. Siłą umysłu rozkazała strumieniowi zmienić kierunek, prowadząc go w stronę nieświadomego Pavora. Jedno życzenie wystarczyło, by płynna substancja zmieniła się w ostry, lodowy szpikulec. Skierowała go w stronę mężczyzny.

— Pavorku, Pavorku — uśmiechnęła się — bacz na słowa.

Szpikulec przeszył powietrze i wbił się w ścianę, zaraz za Pavorem.

Na oczy Eleonory zstąpiła czerń. Skóra poszarzała, a na jej powierzchnię wybiły się czarne żyły. Przychylała głowę to na prawą, to na lewą stronę, lustrując Pavora ze wszystkich stron, aż zamieniła się w ciemny dym, który przemknął przez sufit i zatrzymał się dopiero za upadłym. Chłodne ręce złapały go za szyję, stopniowo zaciskając uścisk.

— Lubię być miła — szepnęła złowieszczo, ponownie przyjmując ludzką formę. — Lubię być podobna do ludzi, więc nie każ mi stawiać się tym czymś i korzystać z mocy, proszę? Pytaj i przestań się ze mną bawić!

Pavor nieznacznie, lecz wyczuwalnie, kiwnął głową, dzięki czemu uścisk Eleonory całkowicie się zwolnił. Jej rozkaz był absolutny. Zawładną każdą komórką jego ciała, nakazując podążać zgodnie ze słowami tej tajemniczej kobiety. Bał się mocy Eleonory, zdolności do kontrolowania niemal wszystkiego za pomocą swojego umysłu. Przerażała go, ale próbował nie okazywać tego strachu.

— Nie umiesz panować nad emocjami — powiedział, masując obolałą szyję.

Odsunął się od Eleonory.

Krzesło przechyliło się wraz z nim. Z hukiem upadła na podłogę, uderzając się głową o twardą powierzchnię.

— Umiem. —Prychnęła. — Gdybym naprawdę przestała trzymać emocje na wodzy, z ciebie zostałaby tylko namiastka wspomnień.

— Dlaczego Afrodyta przyszła z ostrzeżeniami do Penelopy? — spytał cicho, dalej słuchając rozkazu kobiety.

— Bo tak zdecydowało przeznaczenie.

— Czasy się zmieniają, a przeznaczenie przestaje istnieć! — rzekł przekonująco. — Mam rację, prawda?

Eleonora pokręciła głową i mruknęła:

— Każde życie pojawia się w jakimś celu na tym świecie.

— Ale przeznaczenie da się przezwyciężyć…

— Czasami nie da się nic zmienić, a los Penelopy został już przesądzony. Wiem, kochasz ją, ale musisz się z tym pogodzić.

— Nie kocham jej — zaprzeczył stanowczo.

Posłała mężczyźnie ciepły uśmiech i dumnie uniosła głowę.

— Jeśli nie kochasz Penelopy, to pogodzisz się z jej przeznaczeniem.

— Ja… — Przerwał, nie dokończając już zdania. Usiadł jedynie przy stole i przeczesał palcami włosy. Pavor doskonale wiedział o prawach, które rządziły Olimpem i resztą świata, lecz nadal nie umiał się pogodzić z tym, że los Penelopy był z góry przesądzony. I choć go nie znał, wcześniejsze doświadczenia z fatum nauczyły go, że nie zwiastuje nic dobrego.

 Usłyszeli równocześnie trzask.

Skierowali wzrok w stronę frontowych drzwi. Rozległo się szuranie, potem cisza i ponowny trzask. Zaniepokojony natychmiast wstał. Musiał sprawdzić, co dzieje się na zewnątrz. Nagłe rozległ się wrzask:

— POMOCY!