Rozdział 2 — Ostrzeżenia

Penelopa uderzyła pięścią o blat stołu. Notatki zrzuciła na łóżko, nie mając sił, by się nimi zająć. Wiedziała, że nie powinna tak bardzo przejmować się śmiercią obecnego człowieka. Jednakże wyrzuty sumienia chodziły za nią i nie oczekiwała, że odejdą prędko.

Spojrzała na godzinę — miała jeszcze trochę czasu do spotkania z Pavorem. Zastanawiała się, czy nie podejść pod plac zabaw i tam nie wypocząć, ale pogoda nie sprzyjała temu.

Drzwi od jej pokoju otworzyły się z impetem.

Przerażona chwyciła stojącą obok niej lampkę i wycelowała nią w stronę wejścia, wstając.

Zaniemówiła.

Przedmiot wyleciał z jej rąk i roztrzaskał się o podłogę. Serce zaczęło bić jak szalone, a myśli ogarnęła zazdrość i zachwyt. Piękno, jakie ujrzała, odebrało jej zdrowy rozsądek.

Afrodyta, pani piękna i miłości, uśmiechnęła się ciepło. Penelopa zadrżała, nie wierząc, że ktoś może posiadać tak przepiękny uśmiech. Bogini weszła do pomieszczenia w lekkich podskokach, zostawiając pod swymi stopami drobne kwiatki i trawę. Dwa gołębie, siedzące na jej ramieniu, zagruchotały. Afrodyta dała im usiąść na długich palcach. Ominęła Penelopę i położyła towarzyszy na monitorze.

Afrodyta rozejrzała się. Na jej twarzy pojawiło się rozczarowanie. Stawiając delikatne kroki, jakby szła po puchu, podeszła do szafy. Rozsiała na niej mech i kwiaty. Wyrośnięty pąk róży pochwyciła, rozkoszując się jego słodkim zapachem. Roślina rozkwitła w jej dłoni.

— Nie sądzisz, że teraz twój pokój jest piękniejszy? — spytała powabnym głosem.

Okręciła się, a wraz z nią złota przepaska, która sprawiała, że serca stawały się uległe. A serce Penelopy zostało skradzione w pełni. Kochała te złote, bujne włosy opadające na plecy bogini. Jej obfite, ponętne ciało, w które pragnęła się wtulić i nigdy więcej nie wypuszczać. Kochała. Kochała Afrodytę. I nie umiała jej nie kochać.

— Ja… — Głos ugrzązł Penelopie w gardle.

— Witaj, kochana! — powiedziała ciepło Afrodyta. — Mój powóz zostawiłam w przed komnatą obok. Rozkazałam gołębiom czekać, ale nie umiałam zostawić tej dwójki. — Wskazała na zwierzęta siedzące na komputerze.

Penelopa nadal milczała.

— Afrodyta. — Wskazała na siebie, po czym położyła gładką dłoń na policzku Penelopy.

— Afrodyta — powtórzyła. — Witaj, to znaczy…

Pełne, bladoróżowe usta znalazły się niemal przed Penelopą. Były tak blisko. Wystarczyło stanąć na palcach i zanurzyć się w słodkich pocałunkach królowej miłości.

Rumieńce przykryły twarz Penelopy.

— Co tu robisz, o pani? — wydukała w końcu, unikając wzroku bogini.

Spoglądanie na bogów z daleka nie mogło się równać ze stanięciem przed nim samym. Dziewczyna czuła blask bijący z kobiety, który wydawał się przenikać jej ciało. Najskrytsze myśli nie mogły się uchować przed mocą pani miłości, a w szczególności przed jej magiczną przepaską — piękną i przerażającą zarazem. Podpowiadała, kusiła i nie uznawała sprzeciwu; nawet samych bogów.

— To nasze pierwsze spotkanie — odezwała się Afrodyta, ale zaraz zagościł smutek. — Ja sama nie rozumiem, czym się kierowałam, wybierając się do ciebie, Penelopo. Wydaje mi się, że miałam, jak wy to nazywacie, „wątpliwości”. W końcu dla dobra pewnej osoby zdecydowałam się przyjść i cię ostrzec. Moje gołębie przynosiły mi wiadomości o zapowiedziach śmierci Zapomnianej Bogini, ale nie sądziłam, że nastąpi to tak szybko…

 — Przepraszam, ale…

 — Nic z tego nie rozumiesz, prawda? — przerwała jej kobieta. — Walka nie jest przeznaczona dla takiej kobiety jak ty. Jesteś delikatna, łagodna, różnisz się od takiej Ateny. Ach, co to? — Podeszła do biurka i wzięła do ręki zdjęcie przedstawiające małą Penelopę i jej dziadków. — Słyszałam o tym. Zdjęcie. — Położyła dłoń na piersi. — Piękne. Pamiętam to małżeństwo. Mieszkali tak niedaleko siebie, ale przez wiele lat się nie spotkali. Aż pewnego dnia Mariannie wiatr przypadkowo — zachichotała — porwał jej drogi kapelusz z pięknym, złotym piórem — westchnęła — a Ryszard jej go złapał i podał. Poszli na kawę, potem na tańce i pod ołtarz. Ach, jak oboje kochali przyjęcia i tańce…

 Raptownie oddała zdjęcie Penelopie. Dziewczyna odłożyła je na miejsce. Słowa Afrodyty zaskoczyły ją. Sądziła, że tak wiele wie o dziadkach, a jednak myliła się.

Afrodyta ziewnęła ze znużenia.

— Mój mąż nigdy ze mną nie zatańczył. Poza tym gdyby dotknęły mnie te wiecznie osmolone ręce... — Zadrżała. — Każdy ma swoje własne przekleństwo. Ja mam Hefajstosa, a ty naznaczenie.

Penelopa odruchowo dotknęła czoła.

 — Nie czujesz jego siły? — kontynuowała. — To naznaczenie ma moc, której pragną niektórzy bogowie, ale nie są w stanie ci go odebrać.

 — Dlaczego? — spytała dziewczyna.

 — Ponieważ naznaczenie jest również tarczą, która broni cię przed bogami. Jednakże ta tarcza wkrótce opadnie. Dlatego, dziecko, przybyłam z trzema ostrzeżeniami dla ciebie. Po pierwsze, kiedy zniknę, słońce wyjdzie zza chmur. Po drugie, jutro spełni się twoje marzenie. Po trzecie, pojutrze uratuje cię mężczyzna, ale nie możesz mu zaufać.

 Bogini wymusiła uśmiech, ale nie umiała zakryć smutku, który ją ogarnął. Wbiła wzrok w kwiaty i szepnęła:

 — Mogę tylko ostrzec cię dziecko, ale przeznaczenia nie da się zmienić. A przynajmniej do tej pory się nie dało. — Dwa gołębie wskoczyły na jej ramiona. Zabrała ze sobą jedną z róż, które rozrosły się na szafce Penelopy, i odeszła. — Pozdrów ode mnie Pavora.

Penelopa wzięła głęboki wdech. Afrodyta odeszła, a wraz z nią magia przepaski. Ciążący na Penelopie ciężar spadł, a dziewczyna w końcu mogła odpocząć. Jednak mimo braku sił, wybiegła z pokoju. Przeszła przez korytarz porośnięty kwiatami i zaszła do pomieszczenia, z którego wyjechał powietrzny powóz zaprzęgły w gołębie i wróble. Wzbił się wysoko w niebiosa. Chmury rozsunęły się, odsłaniając złoty pałac Zeusa, który znikł dopiero, gdy Afrodyta wróciła.

Olimp rozpłynął się w blasku wyłaniającego się słońca. Ostre promienie oślepiły Penelopę. Zasłoniła się ręką, kiedy oczy zaczęły ją boleć od patrzenia.

Usłyszała krakanie.

Wyjrzała za okno. Ujrzała siedzącą na parapecie wronę, którą Apollo przeklął, jako posłankę złych wieści, przemieniając jej białe pióra na czarne.

Wściekła dziewczyna zacisnęła pięści.

Podeszła do okna i otworzyła je, próbując wygonić zwierzę.

— Sio, sio! — mówiła, odganiając wronę rękoma. — Proszę, idź!

Wrona przechyliła głowę na prawą stronę i zakrakała jeszcze raz. Wbiła się w powietrze, odfruwając daleko i zostawiając za sobą jedno czarne pióro. Penelopa przetarła mokrą twarz, ciesząc się, że w końcu udało jej się przegnać zwierzę. Jednak obawy nie minęły. Zwiastunka złych wieści przybyła do niej. I nie był to przypadek.

Penelopa raptownie zasunęła zasłonki, broniąc się przed pojawiającym na zewnątrz słońcem. Serce łomotało jej jak szalone po spotkaniu z boginią. Bała się i, zarazem ekscytowała pierwszym, tak bliskim spotkaniem z prawdziwym bogiem. Do tej pory doglądała ich z daleka. Unikała, jak tylko potrafiła. Jednak tym razem wszystko się zmieniło. Jej bezpieczna strefa, jej własny dom, została naruszona przez Afrodytę. Nie tylko jej obecność, ale też słowa i czyny wprawiły Penelopę w zakłopotanie. Pytała siebie, czy może zaufać bogini i wziąć ostrzeżenia na poważnie czy też nie?

Osunęła się na podłogę, ocierając mokre od potu czoło. Momentalnie zalała ją fala gorąca. Mimo zasłoniętych okien, intensywne światło przedostawało się do pomieszczenia, nagrzewając je. Kwiaty, które pozostawiła po sobie bogini, zaczęły rozrastać się po całym mieszkaniu.

— Nie, nie, nie.

Penelopa na czworaka podeszła do „ogródka”, impulsywnie wyrywając każdy kwiat znajdujący się na drodze. Ku jej zaskoczeniu, rośliny natychmiast odrastały. Wyciągała je wraz z korzeniami, obcinała nożyczkami, lecz one nadal pojawiały się.

Zrezygnowana podniosła się i ruszyła w stronę pokoju po kwietnej ścieżce, przypominając sobie o tym, co Afrodyta zostawiła w jej pokoju.

Przyjrzała się szafie, którą w całości przykrywał mech i dojrzałe kwiaty. Znalazła rączkę od rozsuwanego mebla i szarpnęła za nią. Nie poruszyła się nawet o kawałek. Penelopa mocowała się jeszcze trochę z klamką, aż opadła zziajana na łóżko.

— Dziękuję za takich bogów — wysapała wściekle.

Poprawiła szlafrok, który rozsunął jej się podczas mocowania się z drzwiami.

Nie mogła dłużej zostać w tym miejscu. Przez piętnaście lat czuła się bezpieczna, gdy tylko przekraczała próg mieszkania. Jednak jedna wizyta zmieniła wszystko.

Penelopa chwyciła za ubrania, które wcześniej rzuciła na łóżko. Nic więcej teraz nie mogła wziąć z szafy, więc mogła zadowolić się tradycyjnym strojem na trening; wygodnym, ale odbierającym jej resztki kobiecości. Szerokie spodnie zakrywały zaokrąglone bioderka, dodając niepotrzebne centymetry w udach i łydkach. Miała wyraźnie pokreśloną linię talii, ale ciasne bluzki nie nadawały się na ucieczki przed mitologicznymi istotami, więc zawsze zakładała o co najmniej rozmiar za duże. Wyglądała jak chłopiec. A szczególnie wtedy, gdy zawiązywała kręcone włosy w niewielki kucyk i nakładała na głowę kaszkietówkę.

Nałożyła adidasy, które leżały przy pufie ze szmatkami, wpychając je na siłę.

Wyszła z mieszkania, zamykając je za sobą.

Na zewnątrz panowała nieznośna duchota. Gorąco i wysoka wilgotność zwiastowały kolejne burze, choć całkowicie czyste niebo o tym nie świadczyło. Nawet Iris, pokojówka Hery, bogini tęczy i łączniczka nieba z ziemią, wyszła z pałacu niebieskiego. Jej siedmiokolorowa szata zalśniła w promieniach słonecznych, a białe jak śnieg skrzydła rozpostarły się na niebiosach. Zatrzymała się nad Lublinem i rozpięła nad całym miastem swój cudny łuk, którego opiekunką była. Gdy skończyła, wzbiła się w powietrze, znikając w pałacu Zeusa.

Penelopa zatrzymała się przy placu zabaw.

Usiadła na huśtawkę, wycierając wcześniej chusteczką mokre siedzisko. Rozkołysała się, łapiąc za łańcuchy. Wbiła wzrok w niebiosa, czekając na przybycie Heliosa, który o tej porze zazwyczaj przemierzał Polskę na swym ognistym rydwanie.

Rżenie koni rozniosło się po Lublinie.

Cztery ogniste rumaki pociągnęły za sobą słoneczny rydwan, na którym stał młody, piękny mężczyzna z promienistą koroną na głowie. Przemknął przez sklepienie w ciągu chwili i zniknął Penelopie z oczu.

Dziewczyna zacisnęła powieki, nabierając łyki świeżego powietrza. Wokół panowała cisza. Wczesna pora sprzyjała Penelopie. Przypadkowi sąsiedzi nie przychodzili, rodzice dzieci nie wyganiali jej z huśtawki, a ona sama w spokoju mogła odpocząć i zastanowić się nad tym, co ją spotkało. I nie umiała zaprzeczyć — grzanie się w ciepłych promieniach słonecznych było naprawdę przyjemne.

Przechyliła się i całkowicie oddała huśtaniu.

Rząd starych dębów zaszeleścił. Liście opadły na chodnik, gdy pień jednego z drzew wybrzuszył się. Powoli pękał, aż ze starego dęba wyłoniła się kobieta.

Jej ciało było pokryte korą drzewną. Z palców i torsu wyrastały zielone liście, a na ramieniu kiełkowały młode zawiązki. Twarz kobiety nie nosiła niemal żadnych znaków deformacji, oprócz tego że była brązowa. Oczy miała koloru głębokiej zieleni. Zamiast włosów wyrastał z jej głowy gęsty mech, który sięgał aż po same ramiona.

Bosymi stopami stanęła na trawie. Przechyliła gwałtownie głowę na prawy bok i uśmiechnęła się przerażająco, spoglądając w stronę Penelopy. Ruszyła, stawiając nierówne kroki na mokrej powierzchni. Jej ruchy wyglądały na gwałtowne i szaleńcze. Poruszała się tak, jakby nie panowała nad własnym ciałem, jednak był to jej normalny chód.

Kiedy doszła pod huśtawkę, stanęła przed Penelopą i rzekła:

— Dzień dobry.

Penelopa zerwała się gwałtownie z krzykiem, przechylając do tyłu. Nie mogąc odzyskać równowagi, uderzyła głową o piasek. Syknęła z bólu. Zacisnęła mocno powieki, mając mroczki przez oczami. Uderzyła wystarczająco mocno w podłoże, ale odetchnęła z ulgą, gdy zdała sobie sprawę, że to Etylia. Zapytała ją:

— Dlaczego musisz mnie tak straszyć, Etylio?

— Straszyć? — spytała zaskoczona driada dębu. — Ja tylko chciałam się przywitać.

Penelopa westchnęła ciężko, ale nie robiła dłużej wyrzutów nieświadomej Etylii. Podniosła się i z powrotem usiadła, otrzepując się z piasku. Już drugi raz tego samego dnia jej całe ubranie nadawało się jedynie do prania.

— Mogłam być ostrożniejsza — powiedziała Penelopa.

Driada usiadła obok studentki. Była niższa od niej o głowę. Wyglądała prawie jak dziecko, choć żyła na tym świecie kilkaset lat. Nie odrywała wzroku od rzędu starych dębów, którymi się opiekowała, ale jednocześnie nie ignorowała Penelopy.

Obie milczały przez kilka minut.

— Afrodyta przyszła dziś do mnie — wyznała nagle Penelopa. — Poza tym nie uratowałam człowieka przed śmiercią, choć mogłam.

— Każdy śmiertelnik kiedyś umrze, prędzej czy później.

— Tak, ale widziałam wiszącą nad nim Ate i nie mogącą ją powstrzymać Litai. — Nerwowo zaczęła tupać nogą. — Mogłam temu zapobiec, zadzwonić na policję lub powstrzymać go jakoś. Zabił innego człowieka, może zasłużył na taką karę, ale mógł spędzić trochę lat w więzieniu, a potem umrzeć.

— Kara to kara — odparła lakonicznie.

— Ale…

— Nie żyje, więc w Tartarze czekają już na niego tortury.

Penelopa wbiła wzrok w podłoże. Nie oczekiwała innej odpowiedzi od Etylii. Już kiedy ją poznała, mając wtedy tylko siedem lat, zrozumiała, że driada nie jest człowiekiem, myśli i czuje inaczej; postrzega świat przez pryzmat świata bogów, nie ludzi. Jednak zawsze tu przychodziła, niezależnie od tego co usłyszała. Na tym placu zabaw tak często bawiła się wraz z Kornelią i innymi dziećmi. Później, kiedy już wyrosła z zabaw, nadal odwiedzała Etylię. Za rozmowy, których potrzebowała, opiekowała się starymi dębami, czasem jedynie zgarniając suche liście.

— Przepraszam, może masz rację — przyznała Penelopa. — Po prostu znowu jestem zła na siebie za to, że uciekłam.

— Ucieczka na nie jest zła. Jesteś tylko człowiekiem.

— Dziękuję. — Ciężar spadł z jej serca. — Czasami ten dar naprawdę ujawnia piękno niewidzialnego świata. Dzisiaj widziałam Irys rozciągającą tęczę, przejeżdżającego Heliosa i… — zawiesiła głos — Afrodytę — dokończyła. — Przyniosła dla mnie ostrzeżenia, z których jedno się już spełniło. Sądzisz, że mogę jej zaufać?

Twarz driady przykrył przerażający uśmiech.

— Sama znajdź odpowiedź — odparła.

— Cudownie. — Rozłożyła ręce w bezsilności. — Nie wiem, co zrobię z tą bezcenną radą.

— Przemyślisz ją. — Dwa liście rozwinęły się na jej ramionach, mieniąc się czystą zielenią.

Penelopa nie była jednak w nastroju do takich zabaw.

— Błagam, powiedz mi, bo naprawdę dziś wychodzę z siebie! — wrzasnęła. — Nie dzisiaj, proszę. Po prostu wyjaśnij mi wszystko, a nie baw się jak małe dziecko. Afrodyta przyszła do MNIE! — Położyła dłoń na piersi. — Zostawiła w całym domu tysiące kwiatów, nie mam dostępu do szafy i nie wiem, czy jej ostrzeżenia to tylko złośliwa igraszka czy naprawdę znalazłam się niebezpieczeństwie?!

Etylia podniosła się, idąc w stronę drzewa.

— Już ci wszystko wyjaśniłam — powiedziała obojętnie. — Mogę słuchać, ale nic złego nie powiem na temat bogów. Kocham Afrodytę i to się nigdy nie zmieni. Możesz krzyczeć, ale ja nie zmienię zdania.

— Naprawdę musisz się teraz obrażać?

Etylia weszła w szczelinę w pniu, którą wcześniej stworzyła. Kora powróciła na dawne miejsce, nie pozostawiając najmniejszego śladu po pęknięciach.

Oparła ręce na biodrach i ze skwaszoną miną uderzyła w metalowy pręt. Podniosła dłoń i kilkukrotnie uderzyła się w czoło, powtarzając:

— Przepraszam…

No cóż... Długo mnie nie było, ale studia to studia, a szczególnie rok, kiedy nie dość, że masz przedmioty specjalizacyjne i normalne, to jeszcze musisz pisać pracę licencjacką! Mam nadzieję, że rozdział się podobał! Ogólnie niewiele się jeszcze dzieje, ale niedługo...