Rozdział 25 — Tortury

Lamia zawinęła ogon na końcu, postukując nim o twarde podłoże. Kraniec zagrzechotał, a jej policzki spowiły dziewicze rumieńce. Ukryła zawstydzoną twarz między dłońmi. Poruszyła palcem. Kości zastrzykały. Zagrała melodię jeszcze raz, zbliżając się pod samo ucho Kornelii, by ona też posłuchała tej piosenki. Ten dźwięk odbijał się i odbijał niekończącym echem w jej głowie. Choć ból zabierał resztki sił, paraliżując całe ciało, to ten pozornie zwyczajny odgłos przerażał bardziej.

Kręgosłup krzyknął, powracając na dawne miejsce. Lamia gwałtownie przekręciła szyję, z zaciekawieniem przyglądając się zrastającym kręgom. Palcem wskazującym przejechała po odsłoniętej kości, uśmiechając się, jak gdyby ujrzała leżący na stole zapakowany prezent. Tylko dla niej, ale wciąż nieznany.

— Przepraszam. — Znalazła się tuż przed Kornelią. — Myślałam, że nic nie znaczysz, ale myliłam się. Bo czy słodka dziewczyna może tak ślicznie się zrastać? Tylko dla mnie…

Wystawiła język, przejeżdżając nim po zakrwawionej szyi Kornelią. Przez cały ogon przeszły przyjemne dreszcze. Prawdziwa rozkosz spłynęła po gardle, docierając do złaknionego żołądka. Wzięła głęboki wdech, wypinając przed siebie pierś.

— Przepyszna. — Zatrzymała się w bezruchu. — Słodka, pyszna dziewczynka. Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Można łamać, kroić, dzielić, a ona i tak złoży się na nowy — stwierdziła łagodny, ciepłym głosem, z którego płynęła czysta niewinność. — Perfekcyjna.

Kornelia walnęła pięścią o własne udo, nie mogąc znieść monologu Lamii. Każde jej słowa przebijały ją na wskroś. A świadomość, że wkrótce Lamia spełni swe obietnice, doprowadzały do granic rozpaczy.

Nie mogła płakać; krzyknąć w błaganiu o ratunek czy ostrzec Penelopę. Nie myślała nawet o poruszeniu głupim palcem. Nie teraz…

Lamia złapała za jej dłoń, przyglądając się opuchniętym, białym palcom z wymalowującym się w oczach głodem. Oblizała wargi z resztek krwi, biorąc głęboki wdech za wdechem, aby na końcu zasapać się, trzymając palec tuż przy własnych ustach.

— Smacznego.

— N…Nie — wydusiła z siebie Kornelia resztkami sił, które jej pozostały.

Konie Heliosa uderzyły kopytami o rydwan. Bóg zahamował, zatrzymując dzień na kilka sekund.

Lamia wgryzła się aż po same więzadła, zębami wyrywając palec z dłoni. Zagryzła go. Chrzęst kości rozległ się w jej ustach, gdy ostrożnie przeżuwała pokarm, uważając, by nie stępić zbytnio zębów. Przechyliła głowę na prawy bok, przymykając oko. Krew z szyi smakowała o wiele lepiej. Była bardziej soczysta i słodka, a palec? Wydawał się już dawno martwi, pozbawiony walorów smakowych, którymi cieszył się za życia.

— Zadziwiające — stwierdziła, zamyślając się na moment.

Kornelia zawiesiła głowę w powietrzu, pozostawiając z siebie jedynie pustą skorupę. Ręka opadła bezwładnie.

Kość zagrzechotala w ustach Lamii. Kobieta przekrzywiła twarz, mlaskając. Wbiła paznokieć między zęby, grzebiąc nim w przestrzeni, którą zajmował niechciany kawałek.

— Jest.

Wyjęła kosteczkę, odrzucając ją gdzieś w krzaki. Z wygryzionego palca wyrosła cienka skórka. Lamia zwinęła ją, z fascynacją przyglądając się regenerującym się naczynkom. Kolejne kropelki krwi pojawiały się, kumulując w skórzanym zawiniątku. Palec powrócił na miejsce.

Lamia posmutniała. Odgarnęła włosy Kornelii, przyglądając się odciętemu przez Erika uchu. Ono nie odrosło. Dlaczego? — jedno pytanie pojawiło się w myślach kobiety, całkowicie odbierając jej wszelkie pragnienia zjedzenia dziewczyny i pobiegnięciu za Penelopą.

— Kim jesteś, dziewczynko? — szepnęła słodko.

Zachłysnęła się własną krwią, spluwając na twarz Lamii. Potworzyca zasłoniła się ramieniem, lecz kropelki zabrudziły jej twarz. Otarła policzek, milcząc i czekając. Oblizała dłoń, na nowo rozpalając w sobie pragnienie.

— Nieważne, słoneczko, i tak zaraz nie będę potrzebowała odpowiedzi…

Ogon zawinęła wokół ciała Kornelii, ściskając ją tak, aby nie mogła już uciec z jej uścisku. Lamia przybliżyła ją do siebie, przyglądając się każdemu odsłoniętemu skrawkowi ciała dziewczyny. Nie mogła się zdecydować, od czego zacząć. Od trzęsących się ze strachu nóg czy może spoconych dłoni? Szyja wydawała się równie kusząca, lecz zbyt szybko straciłaby życie, a zabawa skończyła w najmniej oczekiwanym momencie.

Zawirowała oczami, przestawiając Kornelię z boku na bok.

A sama dziewczyna milczała i w całkowitej obojętności poddawała się sile Lamii. Już prawie odzyskała władzę nad własnym ciałem. Tak niewiele brakowało, aby spróbować się wydostać. Kobieta wskazała palcem w okolice pępka. Prędko zmieniła zdanie i zamarzyła się w skosztowaniu łydki. Kornelia przymknęła powieki, czując, jak ogon zaciska się jeszcze bardziej w okolicach jej talii.

Krew spłynęła po brzuchu dziewczyny. Nie należała do niej. Pochyliła głowę, wbijając wzrok w otwartą ranę na końcu wężowatego ogona. Końcówka zagrzechotała, przysuwając się wyżej, niemal ku samej szyi.

— Tak, najsmaczniejsza szyja! — krzyknęła, podejmując ostateczną decyzję.

W tym samym momencie Kornelia zamachnęła się i wbiła zęby prosto w raną, wgryzając się w niego aż do samej kości.

Wrzask Lamii przebił się aż do pałacu Zeusa, rozbijając szklane figury.

Obróciła Kornelią, uderzając jej głową o drzewo. Ta jednak jeszcze mocniej wgryzła się. Dwa zęby wysunęły się z dziąseł, opadając na trawę. Przymknęła powieki, powtarzając sobie, że ten ból nic nie znaczy.

— Mamo! Mamo, gdzie jesteś? — rozległo się wołanie.

— Moje maleństwo!

Rzuciła Kornelią, rozglądając się wokoło. Płacz dziecka rozniósł się echem w okolicy przepaści. Lamia prześlizgnęła się między kupami liści, stając na samej krawędzi i zaglądając w niekończącą się pustkę. Woda na dnie zachlupotała. Rzeka Hadesu wylała na brzeg, tłukąc o znajdujące się obok skały. Żaden inny dźwięk nie rozbrzmiał.

— Moje maleństwo, gdzie jesteś?! — wrzasnęła, a jej własne echo odpowiedziało kilka razy.

Położyła się na trawie, wystawiając jedynie głowę za granicę. Przymrużyła oczy, zaciskając dłonie na ziemi. Kornelia złapała się za gałąź, stopniowo podciągając się na niej ku górze. W połowie trzasnęła. Dziewczyna zgięła kolana, z trudem się na nich utrzymując. Rozejrzała się. Strzępy drzew roznosiły się wokół niej. Przyklęknęła nad stertą badyli, odgarniając je na bok. Liście połaskotały ją po twarz. Machnęła i odepchnęła gdzieś za siebie, aby tylko więcej nie przeszkadzały.

Drzazga weszła między paznokcie. Zasyczała przez ostry, piekący ból. Przekrzywiła się i wróciła do pracy, udając przed sobą, że nic się nie stało.

— Dziecko, gdzie jesteś! — zawodziła Lamia jeszcze głośniej.

Kornelia obejrzała się.

Ręce zaczęły trząść się jak szalone. Nie wiedziała, gdzie je kieruje. Wstrzymała oddech, a później zapomniała, by ponownie oddychać. Brakowało jej czasu. Zapłakała. Niewyraźny obraz stanął przed jej oczami.

Lamia wrzasnęła żałośnie.

Kornelia chwyciła pierwszy fragment drzewa, najostrzejszy, jaki mogła znaleźć w całej starcie. Wstała. Nogi zaplątały się przy pierwszym kroku, kierując ją prosto na kamień. Potrząsnęła głową. Kości zaskrzypiały — niektóre z nich wciąż się nie zrosły. Ból promieniował przez całe ciało, lecz był nieporównywalnie lżejszy do wcześniejszego.

— Tu jest twoje dziecko! — krzyknęła.

Lamia odwróciła się gwałtownie.

Zamachnęła się i uderzyła z całą siłą w twarz kobiety, gdy ta jeszcze nie odkryła jej zamiarów. Walnęła skronią w ziemię, sycząc. Podniosła się — Kornelia znowu wymierzyła cios w to samo miejsce. Kraniec drewna rozpadł się. Drzazgi poleciały wokoło, a kilka z nich trafiło do oka dziewczyny.

Ogon podciął jej nogi. Poleciała, z hukiem upadając plecami na ziemie. Jedna z kości pękła. Kornelia wygięła się w łuk. Zagryzła dolną wargę aż do krwi, dusząc w sobie krzyk. Obróciła się na bok. Ogon przemknął tu przed jej nosem. Przeturlała się w drugą stronę, w ostatniej sekundzie łapiąc za ogon. Podniosła drewno z ziemi, wbijając je w krwawiącą ranę.

— Nie! Zostaw! Dzieci! — ryknęła Lamia, rzucając się w konwulsjach.

Kornelia wyjęła zaostrzony koniec z rany. Zamachnęła się i wbijała go jeszcze jeden raz. Ogon zabrał ją ze sobą, tarzając tuż przy samej krawędzi. Nie puściła go. Uścisk stał się jeszcze mocniejszy. Nogi wyleciały poza krawędź, ale wciąż trzymała się na powierzchni.

— Puść. Puść. Puść! — rozkazała.

Przemilczała odpowiedź.

Zmarszczyła czoło. Oczy, pełne nienawiści i złości, wbiły się w ociekającym krwią ogonie — wyszarpanym aż do samej kości. Ześlizgnęła się fragment, tracąc czucie pod palcami. Trzymała się z trudem. Opadała w kierunku przepaści. Marna broń, którą sobie stworzyła, już się stępiła.

Wzięła jeden, głęboki wdech.

Lamia obróciła się, pazurami wyszarpując policzek Kornelii. Dziewczyna odrzuciła za siebie badyl, otulając ogon obiema rękoma. Nogami oparła się o samą krawędź przepaści. Zgięła nogi w kolanach i odepchnęła się od ziemi, pociągając Lamię za sobą.

— I tak nie żyję — szepnęła, opadając wraz z wrzeszczącą potworzycą w odmęty rzeki Hadesu.

Uśmiech przykrył jej twarz. Łzy spłynęły po twarzy. Zamknęła oczy. Wody rzeki porwały ją ze sobą, niosąc wraz z Lamią ku Krainie Zmarłych. Cisza okryła ziemię bogów, zostając przerwana dopiero w chwili, gdy złośliwy Eros przyleciał nad przepaść. Zamlaskał, drapiąc się po złotych włosach.

— Okłamałaś mnie — zwrócił się do Kornelii. — To nie było śmieszne. Udawanie Penelopy byłoby jeszcze mniej śmieszne. — Uniósł łuk, napinając cięciwę. Zaśmiał się chytrze. — Wracam do ludzi.

I odleciał…