Rozdział 1 — Ptaszyna

Piętnaście lat później…

Penelopa rozłożyła się na jednym z miejsc auli wykładowej, które zajmowała w środkowym rzędzie. Ziewnęła szeroko, zasłaniając szybko usta ręką, choć na niewiele się to zdało. Czuła silną walkę organizmu ze zmęczeniem, które pojawiło się na własne życzenie. Niemal całonocna gra w drugą część „Prince of Persia” nie była najlepszym pomysłem, ale Penelopa nie umiała się powstrzymać przed „przejściem do kolejnego pomieszczenia”. Zostałaby dłużej w łóżku, gdyby nie ukochany ojciec i Kornelia stojąca pod drzwiami jej pokoju o siódmej dziesięć z kubkiem pełnym zimnej wody. Wzdrygnęła się na samą myśl o nieprzyjemnej pobudce.

Niechętnie powróciła do pisania notatek, mozolnie zapisując kolejne wypowiedzi starszego profesora od analizy finansowej i spoglądając co chwilę na zmieniający się na ścianie slajd prezentacji. Oddychała głęboko, by przypadkiem nie usnąć przed końcem wykładu, lecz intensywny zapach po ostatnich remontach, które miały miejsce na auli, drażnił jej biedne nozdrza.

Siedząca obok Kornelia strzyknęła palcami, wykonując szybko kilka ćwiczeń relaksacyjnych i powróciła skupiona do zapisywania notatek, choć równocześnie nagrywała wypowiedzi profesora na telefonie.

Na zewnątrz panowała ponura pogoda. Od początku dnia kropiło, a słońce ani razu nie wyszło zza chmur. Temperatura ledwo przekraczała dziesięć stopni Celsjusza, przez co większość studentów przyszła zaopatrzona w cieplejsze kurtki. Niechętni do pozostawiania ubioru w szatniach na jedne zajęcia, kładli je obok siebie, zajmując wolne miejsca, których nie brakowało.

W auli znajdowało się jedynie kilkadziesiąt osób. Większość ze studentów siedziała w najbardziej oddalonych od profesora miejscach i jedynie kilku odważnych przybliżyło się do wykładowcy, w tym Penelopa i Kornelia. Wyremontowana aula wyglądała przyzwoicie, choć złe naświetlenie slajdu sprawiało, że część tekstu była nieczytelna. Jednak nikt ze studentów nie miał odwagi poprosić starszego mężczyzny o wyłączenie lamp z okolic przedstawianego materiału.

Nagle profesor pochylił się i kichnął prosto w mikrofon, sprawiając, że dźwięk rozniósł się po auli, stawiając na nogi zaspanych studentów. Zagłuszył nawet odgłosy robót budowlanych dobiegających zza okna.

— Przepraszam państwa, już wracamy do tematu — powiedział starszy mężczyzna. Zakaszlał i ochrypłym głosem kontynuował wykład.

Rosińska niechętnie spojrzała na długie notatki Kornelii, zastanawiając się, czy jej uparta koleżanka będzie na tyle wspaniałomyślna, by się z nimi podzielić.

— Nie myśl, że dam ci spisać — szepnęła Kornelia, nie odrywając wzroku od wykładowcy.

Penelopa wzdrygnęła się, ale nie wierzyła, by Dalińska posiadała umiejętność czytania w myślach.

— Jeszcze o nic cię nie poprosiłam — odburknęła.

Rozejrzała się wokoło, udając, że nie rozumie podejrzeń przyjaciółki.

— Znamy się od kilkunastu lat, więc, proszę, nie udawaj.

— A więc nie dasz? — zapytała niepewnie Rosińska.

— Oczywiście, że ci dam, ale bądź świadoma, że czeka cię większa robota przy projekcie z finansów.

Kornelia przeczesała ręką czarne, długie włosy, które sięgały jej niemal do samych bioder. Końcówkę miała splecioną w luźno opadający warkocz. Będąc równie skupiona, jak na początku, położyła dłoń na bladym policzku i oparła się łokciem o wysuwany blat.

— Na tym dzisiaj skończymy — oświadczył niespodziewanie profesor. — Proszę przygotować się na ćwiczenia i życzę państwu miłego dnia.

Hałas rozniósł się po całej auli. Studenci, jak jeden mąż, rzucili się do szybkiego pakowania rzeczy i wychodzenia z pomieszczenia, przez co przy samym wyjściu powstał korek. Ludzie wpychali się jeden na drugiego, depcząc siebie nawzajem i przepychając się, aby tylko szybciej wyjść.

Penelopa, porwana przez tłum, została wypchnięta na korytarz przed Kornelią. Usiadła na drewnianą ławę, która stała pod samą ścianą obok wejścia do auli drugiej. Oparła się głową o ścianę i wbiła wzrok w przechodzących obok niej studentów. Mimo braku większości słuchaczy na wykładach, nadal w ciasnym korytarzu dało się wyczuć duchotę spowodowaną przez chmarę przechodzącej młodzieży. Cały rząd lufcików był zamknięty, a jedyny powiew chłodnego powietrza dobiegał z otwartych drzwi od auli. Marzyła, by w końcu znaleźć się na zewnątrz, wrócić do domu, napić się zielonej herbaty i dobudzić przed skończeniem zajęć przez Kornelię. Groźby o większej ilości pracy przy projekcie były jak najbardziej realne, a ambicje przyjaciółki przerastały chęci Penelopy. Pod pieczą Dalińskiej musiała perfekcyjnie wykonać zadanie, choć jeszcze nigdy jej się nie zdarzyło, by próbowała robić cokolwiek na odwal.

— Nie odpływaj! — krzyknęła Kornelia, siadając obok Penelopy. Wyjęła z torebki ulubioną bordową szminkę i nałożyła ją na usta, po czym grzebieniem przeczesała prosto ściętą grzywkę, która przysłaniała szerokie czoło studentki.

— Nie odpływam — zaprzeczyła Rosińska. — Jestem tylko trochę zmęczona.

— Znowu grałaś do późna, prawda? — Brzmiało to jak oskarżenie. — Mówiłam ci, że powinnaś chodzić wcześniej spać.

— Odzywa się ta, co nie czyta książek po nocach. — Penelopa prychnęła, przekręcając głowę w stronę przyjaciółki. — Powiedz, o której wczoraj poszłaś spać?

— Ja przynajmniej wyglądam na wyspaną.

— Czyli jednak też mało spałaś — powiedziała usatysfakcjonowana Penelopa, uderzając delikatnie łokciem o ramię przyjaciółki.

— Potrzymaj! — Kornelia nagle rzuciła ku Rosińskiej kurtkę, a sama podniosła się, by poprawić czarną sukienkę luźno opadającą na jej zaokrąglone ciało.

Penelopa zlustrowała przyjaciółkę od góry do dołu, a później spojrzała na swoje ciemne, luźne jeansy i zgniłozieloną tunikę, która kolorem pasowała do jej oczu. Nie była znawczynią mody, a ciągłe wytyczne, które dostawała od Pavora, swojego mistrza, zakazywały jej eksponowania kobiecych kształtów, z czego nie rezygnowała Kornelia. Mimo kilku kilogramów nadwagi Dalińska przykuwała uwagę mężczyzn, choć przyczyną mógł być także niecodzienny ubiór w postaci czarnych rzeczy z jaskrawymi dodatkami.

Kornelia pstryknęła Penelopę w czoło, po czym powiedziała:

— Nie odpływaj!

— Nie odpływam. — Poprawiła wypadające z kucyka kosmyki brązowych kręconych włosów i założyła je za ucho. Czarno—zielona bransoletka z iskrzącymi się kamyczkami, która należała do kolekcji własnoręcznie robionych dodatków, delikatnie zabrzęczała, choć w nawałnicy głosów studentów był to dźwięk słyszalny tylko dla dwóch przyjaciółek.

— Idziesz teraz na zajęcia? — spytała Penelopa, podając Kornelii kurtkę.

— Tak — odpowiedziała. — Szkoda że przydzielili nas do różnych grup, ale cóż… Nazwiska się nie zmieni.

— Chyba że wyjdzie się za mąż! — zaproponowała, lecz spotkała się jedynie z kwaśną miną ze strony Kornelii.

— Ty lecisz już do domu… — kontynuowała, ignorując żart Penelopy. — Może spotkamy się gdzieś po zajęciach? Mamy w końcu zrobić ten projekt z finansów, a nie chcę zostawiać tego na ostatnią chwilę. A ty chcesz notatki — dodała ciszej, dumnie unosząc głowę.

— Wiesz, że mamy jeszcze czas? — Próbowała uratować się przed nawałnicą roboty. — Kocham cię, ale czasami potrzeba trochę swobody w działaniu i byciu typowym studentem.

— A chcesz robić to na ostatnią chwilę?

— Nie, nie. — Penelopa pokręciła głową, wiedząc, że starcia nie wygra. — Cieszę się, że zdecydowałam się pójść z tobą na ten kierunek. Gdyby nie ty, na pewno nie wzięłabym się tak szybko do roboty.

— Widzisz? — Kornelia przymrużyła oczy. — Czasami warto przyjaźnić się z dziewczyną, która uzyskała tytuł wampira.

Penelopa wybuchła śmiechem, co było zamiarem Dalińskiej. Tytuł „wampira roku” był jednym z najczęstszym powodów, dla których zaczynały wspominać dawne czasy i zabawne historyjki. Nie brakowało intrygujących opowieści, gdy ich życie na każdym kroku dostarczało nowych wrażeń i wartych zapamiętywania sytuacji.

— Ja nadal nie mogę uwierzyć, że przyszłaś na studniówkę w tej czarnej, balowej sukni — rzekła. — Od tego momentu wszyscy nazywali cię „Kornelius Wampirus”…

— Lubię ciemne ubrania — oświadczyła. — A poza tym byłam wściekła na tego chłopaka, z którym przyszłam. Najpierw zapraszał mnie na każdej przerwie, a kiedy już przyszło co do czego, tańczyłam z tobą.

— „Ten chłopak” to Kamil, nie pamiętasz? — Nadal nie mogła uwierzyć, że osoba, która znała niemal całą encyklopedię na pamięć, umiała wymienić wszystkie modele gospodarcze i zaksięgować dwadzieścia operacji w programie księgowym w niecałe pół godziny, nie potrafiła zapamiętać imion większości osób, z którymi miała styczność.

— Mało znaczące osoby wypieram z pamięci — wyjaśniła krótko Kornelia. — A poza tym ten chłopak również rozsiał plotki na twój temat po całym liceum, więc tym bardziej nie mogę mu wybaczyć.

— To po co z nim poszłaś? — spytała zdezorientowana Penelopa, która pomimo upływu lat nadal nie mogła zrozumieć zachowania przyjaciółki.

— Wtedy jeszcze nie umiałam skojarzyć, że to przez niego miałaś przerąbane w liceum. Te ciągłe plotki, kawały chłopaków i dystans nauczycieli... — Dostała dreszczy na samo wspomnienie o nieprzyjemnych chwilach ze szkoły średniej. — Chociaż jak sobie przypominam twoje zachowanie z podstawówki i gimnazjum, to wciąż nie mogę uwierzyć, że mimo wszystko jesteś porządną dziewczyną — dodała szybko.

— Masz na myśli kwestionowanie tego, co napisał Parandowski w „Mitologii”, kłótnia z panią od religii na temat wiary i wymyślanie stworzeń z bajek, które niby zamieszkują naszą szkołę? — wymieniła na jednym tchu Penelopa, uśmiechając się głupkowato w stronę Kornelii.

— Mniej więcej, naprawdę denerwujące było to wytykanie palcami i ciągłe pytania „dlaczego się z nią przyjaźnisz?” — ostatnie słowa wypowiedziała wyżej, przedrzeźniając dziewczyny z liceum.

— Może za moje genialne poczucie humoru? — zaproponowała Penelopa, unosząc prawą brew.

— Próbuję dać ci do zrozumienia od ponad sześciu lat, że twoje żarty nie są śmieszne. Ty po prostu jesteś wredna, ale przynajmniej szczera i kochana.

— Ty mądra, sprytna, zaradna, pracowita i punktualna — rzekła Rosińska, po czym wskazała ręką w kierunku sali, do której wchodzili studenci, a w której zajęcia miała mieć Kornelia.

Wzdrygnęła się na samą myśl, że przegapiła przyjście znienawidzonej Pani Doktor od finansów samorządu terytorialnego.

— Dzięki — rzuciła tylko Kornelia.

Kobieta pochwyciła szybko swoje rzeczy i podbiegła do znajomych z grupy, machając w stronę Penelopy. Weszła do pomieszczenia i nie minęło nawet kilka minut, a na korytarzu zrobiło się całkowicie cicho. Większość wykładowców i prowadzących ćwiczenia już przybyło na zajęcia, więc poza aulami i salami pozostało jedynie kilka osób.

Penelopa zarzuciła na siebie kurtkę i pomknęła w stronę wyjścia, chcąc jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz. Pogoda nie sprzyjała zbyt długim wypadom, ale powietrze było orzeźwiające i pobudzające — szczególnie dla osób, które wciąż odczuwały brak snu. Robiło się coraz chłodniej, lecz wystarczyło mocniej zarzucić na siebie szal, włożyć na głowę ciepłą czapkę i modlić się, by deszcz nie przyszedł z nieoczekiwaną wizytą.

Mimo że od uczelni do mieszkania Penelopy spacerek zajmował ponad kwadrans, dziewczyna lubiła przejść się między uliczkami Lublina i mieć pierwszą rozgrzewkę przed spotkaniem z Pavorem.

— Cholera! — syknęła, kiedy niespodziewane pośliźnięcie się na stopniu przerwało zadumę studentki.

Złapała się kolumny, w ostatniej chwili ratując się przed upadkiem. Ręka powędrowała w okolice piersi, w której serce biło jak szalone. Wzięła głęboki wdech powietrza; chłodny i nieprzyjemny, ale uspakajający.

Spojrzała na mokre schody, po czym ostrożnie zeszła na parking, tym razem przestrzegając się lecących nieopodal ptaków, które za cel obrały sobie stojące obok samochody. Jednak dziewczynie udało się bezpiecznie przemknąć bez brudnej kurtki i wyjść naprzeciw Biblioteki Głównej— miejsca, w którym Kornelia pobijała wszystkie rekordy wypożyczeń.

Skręciła w zakorkowaną uliczkę, widząc z oddali Aleje Racławickie, w kierunku których zmierzała. Uśmiechnęła się ciepło, bacznie przyglądając się ciemniejącemu niebu. Nie padaj, pomyślała i wykrakała.

Na początku jedynie lekka mżawka zaczęła lecieć z nieba, lecz nie trzeba było nawet kilku minut, by przemieniła się w intensywny deszcz, który zaraz postawił na nogi wszystkich przechodniów. Jeden za drugim zaczynali przepychać się między sobą, by jak najszybciej znaleźć się pod suchym dachem. Penelopa miała do wyboru albo wrócić na uczelnie, albo jak najszybciej znaleźć się w domu — wybrała z drugą opcji.

Przyspieszyła kroku, aż w pewnym momencie zaczęła niemal biec w stronę mieszkania. Przez część trasy miała nieznaczny, ale zawsze jakiś, parasol w postaci oblepionych liśćmi drzewami. W okresie zakwitu drażniły przez oplecione żywicą chodniki, ale teraz sprawdzały się idealnie dla wymęczonej Penelopy.

Dotarła do przejścia, zauważając, że pali się zielone światło. Zarzuciła torbę na głowę i, nie zachowując środków ostrożności, wbiegła, kiedy zaczęło mrygać zielone światło.

Krzyknęła.

W ciągu kilku sekund, przez własną nieuwagę, uderzyła podchodzącego do przejścia mężczyznę, który upadł wraz z teczką obok kałuży. Penelopa zachowała równowagę, ale odczuła skutki mocnego zderzenia.

— Przepraszam tak bardzo! — powiedziała od razu, podchodząc do eleganckiego mężczyzny i próbując pomóc mu wstać.

— Uważaj trochę głupia babo! — wrzasnął, odpychając od siebie Penelopę.

— Prz… — urwała w połowie zdania, gdy zauważyła na łysej głowie mężczyzny dwa, niewielkie rogi, które wyrastały na długość kilku centymetrów.

Penelopa gwałtownie odsunęła się pełna przerażenia, ale nieznajomy wydawał się nie zwracać na nią uwagi. Szybko przykryła ręką czoło, przełknęła ślinę i rzekła:

— Jeszcze raz przepraszam!

Nie miało znaczenia, że to ona spowodowała zdarzenie, że deszcz przemienił się w ulewę, a ona sama jest całkowicie przemoczona. W jednej chwili odwróciła się na pięcie i uciekła od mężczyzny, jak najdalej tylko mogła. Niewielkie rogi mogły nic nie znaczyć, a jej paranoja być przesadzona. Prawdopodobnie był jednym z potomków satyrów, którzy zawędrowali na ziemię polskie po upadku cesarstwa rzymskiego, całkowicie nieświadomy pochodzenia swoich przodków. Mimo to Penelopa wolała zachować ostrożność i uciec, zanim sama przekonałaby się, czy zagrożenie istniało czy też nie.

Dotknęła swojego czoła, wokół którego była zgromadzona wiąska złotego światła.

— Dlaczego mi to robisz? — spytała.

Od kiedy tylko po raz pierwszy ujrzała w swoim odbiciu to tajemnicze światło, jej życie zmieniło się nie do poznania. Z dnia na dzień zaczęła widzieć dotąd istoty, które zaczęły zaczepiać ją, aż w końcu doszło do ataków. Gdyby nie pomoc Pavora, nigdy nie zdołałaby przeżyć nawet zwykłego pójścia na plac zabaw. A to wszystko działo się przez moc widzenia poza Granicę Olimpu, poza granicę, która oddzielała świat istot ludzkich od tych, znanych z mitologii i legend.

Po spotkaniu z potomkiem satyrów Penelopa nie zatrzymywała się już nigdzie po drodze. Pomknęła prosto ku mieszkaniu, aż stanęła przed czteropiętrowym blokiem całkowicie przemoczona. Pogoda pogorszyła się do tego stopnia, że ciężko było dostrzec drugiego człowieka przez nieustannie lejący się z nieba deszcz. Parasolki nie pomagały, a próby schowania się pod balkonami czy dachami przystanków niewiele dawały, gdyż woda nieustannie spływała po chodnikach.

Penelopa zadrżała.

Marzyła o natychmiastowym przebraniu się, nałożeniu ulubionego, grubego szlafroka i wypiciu kubka gorącej zielonej herbaty. Dlatego szybko wpisała kod do domofonu, po czym weszła do środka, strzepując z siebie trochę wody.

Zmęczona weszła na schody, powoli człapiąc w stronę drugiego piętra. Czuła, że ucieczka przed deszczem odebrała jej wszystkie siły, więc bez energii, trzymanymi w dłoni kluczami otworzyła drzwi i weszła do środka, zrzucając z siebie mokre ubrania. W domu nie było nikogo, dlatego mogła swobodnie poruszać się między pokojami, nie obawiając się, że ktoś zobaczy ją w negliżu.

Penelopa mieszkała jedynie z ojcem, Dariuszem Rosińskim, który posiadał własny zakład pogrzebowy podarowany w spadku po ojcu mężczyzny. Także mieszkanie było pozostałością po dziadkach Penelopy, którzy zmarli w odstępie miesiąca, gdy dziewczynka chodziła jeszcze w pieluchach.

Mieszkanie było niewielkich rozmiarów; trzypokojowe z kuchnią, łazienką i przedpokojem, lecz stanowiło idealne rozwiązanie dla budżetu Rosińskich i dla ich własnej wygody.

Pokój dziewczyny mieścił się dokładnie obok łazienki. Kiedy Penelopa weszła do środka jej oczom ukazał się ogromny plakat promujący komiksy Marvela wraz z kilkoma podpisami rysowników, który przysłaniał część białej ściany. Obok niego wisiała półka z kilkunastoma płytami z wyprzedaży i metalowym pudełkiem po ciastkach, w którym dziewczyna trzymała przyrządy do wykonywania ręcznie robionych ozdób — najczęściej bransoletek i wisiorków.

Penelopa zasłoniła żaluzje i zrzuciła z siebie resztę mokrych rzeczy, stając półnaga środku pomieszczenia. Jej ciemna karnacja wyglądała zabawnie w połączeniu z jaskrawą bielizną, jednak dziewczynie wydawało się to nie przeszkadzać. Podeszła do rozsuwanej szafy, która zajmowała prostopadłą do drzwi ścianę i otworzyła ją. Na każdej półce zajmowały równo ułożone ubrania, prześcieradła i inne przedmioty. Penelopa pochyliła się i wyjęła z najniższej półki ręcznik, następnie wycierając nim ciało. Kiedy skończyła, nałożyła gruby szlafrok i spodnie od pidżamy, które należały na niepościelonym łóżku.

Uśmiechnęła się, czując przyjemne ciepło otulające jej ciało. Wyraźnie szczęśliwa podeszła pod okno, poprawiając stos luźnych kartek z zajęć, które od ponad dwóch tygodni czekały na przepisanie. Odłożyła drugi tom Wiedźmina na półkę, którą zajmowały głownie książki fantasy, po czym włączyła komputer i wyszła na korytarz, kierując się w stronę kuchni. Gdy tylko do niej doszła, nastawiła wodę w czajniku. Siadła przy blacie, nasypując do ulubionego kubka ze zdjęciem Avengersów łyżeczkę liści zielonej herbaty.

Westchnęła ciężko i spojrzała za okno, za którym wciąż padał deszcz. Zrezygnowana westchnęła. Jej plany odeszły w siną dal, chyba że pogoda jakimś cudem uległaby znacznej poprawie.

— Ciekawe czy tata ma teraz przerwę? — zapytała, sprawdzając godzinę na zegarku w kształcie kota.

Woda zagotowała się, a Penelopa zalała herbatę. Z kuchni wyszła na moment po komórkę. Gdy wróciła, usiadła z powrotem na stołek i wybrała numer do ojca.

— Cześć, córuś, coś się stało? — spytał zaspanym głosem Dariusz Rosiński.

— Nic, nic — odpowiedziała. — Po prostu zastanawiałam się, co dzisiaj mamy na obiad?

— Chyba w zamrażarce są jakieś pierogi od Kornelii, więc wyjmij je.

— Myślałam, że powiedziesz coś w stylu „przygotowałem coś specjalnego” albo „czekam na twoją propozycję”.

Nastało chwilowe milczenie.

— Chyba wolę pierogi od Kornelii — odezwał się Dariusz.

— Wiem, ale jeśli dobrze pamiętam, to tym razem robiła je pani Dalińska.

— Tak? — Zdziwił się. — Agnieszka je zrobiła? Mimo wszystko wolę jej gotowanie od twojego.

— I ty nazywasz siebie ojcem?

— Możesz dodać, że bardzo kochanym ojcem — powiedział. — No, córuś, muszę wracać do roboty. Śmierć nie odpuszcza sobie nikogo, więc klienci czekają. W domu będę pewnie około szesnastej.

— Miłej pracy!

Rozłączyła się i rzuciła telefon na blat. Wzięła ze sobą zaparzoną herbatę i wróciła do pokoju, w którym siadła przy już uruchomionym komputerze, by przejrzeć pocztę i kilka stron.

Nagle Penelopa usłyszała chrapanie. Sprawdziła dokładnie wszystkie włączone strony, podejrzewając, że dźwięk może pochodzić od nieproszonych reklam. Gdy niczego nie znalazła, wątpliwie obróciła się na fotelu i rozejrzała po pokoju.

Oczy szeroko otworzyły się Penelopie, kiedy dostrzegła leżącą na jej łóżku nagą kobietę. Zaskoczona niecodziennym widokiem, gwałtownie podniosła się i po cichu zaczęła uciekać z pomieszczenia. Nie znała tej kobiety, lecz była pewna, że zwykły człowiek nie umiałby pojawić się w tak tajemniczych okolicznościach w czyimś pokoju. Serce waliło jej jak szalone; czuła, że dreszcze na ciele uniemożliwiają się opuszczenie w ciszy, ale musiała zrobić wszystko, by z niego się wydostać. Stawiała delikatnie kroki, lecz w pewnym momencie stare panele podłogowe zaskrzypiały. Dziewczyna zamarła, mając wrażenie, że na moment serce stanęło jej w piersi. Co jeśli zaraz mnie zabije?, pomyślała Penelopa. Odwróciła głowę i odetchnęła z ulgą, widząc, że kobieta nadal śpi. Dlatego kontynuowała próbę ucieczki. Pech sprawił, że zrobiła to za późno.

— Dokąd uciekasz, mała ptaszyno? — zapytała nieznajoma, przeciągając się na łóżku.

Dziękuję za wszystkie uwagi! Wezmę je sobie szczerze do serca i przy nowych rozdziałach będę starała się uważać. Jednak korekty dokonam DOPIERO po skończeniu bloga.