Rozdział 7 "Wykałaczka"

– Przysyła mnie twoja matka…

Penelopa wzdrygnęła się, po czym niebezpiecznie cofnęła, opuszczając w tym samym momencie torbę z pakunkami. Objęła wzrokiem mężczyznę, który wydawał się mieć tyle samo lat co ona, bądź w tym okolicach.

Pierwsze myśli dyktowały jej uciekać jak najdalej, lecz już kolejne podpowiadały, by dać szansę tajemniczemu wysłannikowi. Nie ukrywała niczego – bała się jakichkolwiek reakcji ze strony mężczyzny. Księga zasad „młodego boga” wyraźnie nakazywała najpierw poznać umiejętności przeciwnika, a dopiero później wszczynać burdę; tylko w tych okolicznościach miała zbyt mało czasu, by dokonać dokładnej analizy.

– Nie jestem zbyt grzecznym pupilkiem Ateny, więc łaskawie pójdź ze… – zanim zdążył dokończyć, sięgnął ręką w kierunku nadgarstka Penelopy.

Gdy poczuła na skórze jego dotyk, całe ciało kobiety zareagowało. Noga Rosińskiej uniosła się samoistnie, uderzając z całej siły w krocze mężczyzny.

Zgiął się z bólu, sycząc i przeklinając heroinę, ale ta, zapominając całkowicie o torbie, odwróciła się i pobiegła przed siebie. Nie spoglądała na tyły, nie wołała o pomoc i nie liczyła, że ktokolwiek obroni ją. Mogła liczyć jedynie na swoje umiejętności i Rapier Ognia… Cholera, syknęła w myślach, uświadamiając sobie, że broń spoczywała bezpiecznie na dnie torby, którą właśnie zostawiła na peronie.

Przewróciła oczyma, tłumacząc sobie, że nadal jest niewyspana. Ale ile to razy słyszała wykład nauczyciela, który nieustannie powtarzał jej, że powinna pamiętać o rzeczach, najczęściej przez nią zapominanych? – palców u rąk niewątpliwie brakowało w tej kwestii.

Kiedy przemierzyła główną część placu, wyskoczyła agresywnie z podestu, lądując miękko tam, gdzie kończyły się schody. Odwróciła się wtedy, tylko ten jeden raz, ale nie dostrzegła nikogo. Zwolniła kroku, aż się zatrzymała, nie pojmując, co tak naprawdę wydarzyło się obok niej.

– Gdzie on jest? – spytała na głos.

– Za tobą – usłyszała szept, dochodzący zza pleców.

Raptownie okręciła ciałem, przyjmując obronną pozyzję. Jeśli uderzy w prawy bok, zablokuję go i kopnę lewą nogą. Jeśli zaryzykuje innymi, mniej oczywistymi ciosami, podejmę decyzję później, pomyślała.

– Cześć, terminatorze w spódnicy! – rzekł mężczyzna, machając w stronę Penelopy.

Wytrącona z równowagi rozejrzała się wokoło, podejrzewając, że mówi do zupełnie innej osoby.

– Nie mam na sobie spódnicy – odpowiedziała w końcu. – Kim jesteś?!

Nadal nie ufała przybyszowi, dlatego nie spuszczała gardy. Okalała go wzrokiem, z czasem zauważając, że jest nieziemsko przystojny. Nie miała dobrego kontaktu ze zbyt wieloma ludzkimi osobnikami płci męskiej, dlatego widok niemal normalnego chłopaka zaskoczył Penelopę. Musi się kryć w tym jakiś haczyk, spostrzegła, pokazując mężczyźnie, że nadal mu nie ufa.

– Jestem Eric i naprawdę twoja matka mnie przysłała – mówił, nieudolnie próbując zdobyć zaufanie heroiny.

– Czego ode mnie chce? – spytała zbyt ostro.

– Usiądziemy? – zaproponował, wskazując na ławkę, która stała wolna nieopodal przystanku autobusowego. – Mam nawet twoje rzeczy.

Uniósł torbę z pakunkami Penelopy, po czym podał kobieta jej własność. Przyjęła dar, zachowując bezpieczną odległość od Erica. Istniały tylko dwie możliwości: albo mężczyzna ją okłamuje, albo mówi prawdę. Czy sprawa dotyczyła pierwszego czy drugiego wariantu? – nie miało to najmniejszego znaczenia.

– Dzięki – rzuciła krótko. – I możemy usiąść – dodała, idąc w kierunku drewnianej ławy.

Przycisnęła do piersi torbę, ostrożnie przesuwając w górę Rapier Ognia. Gdyby nawet trzeba było, użyje magii, aby tylko pozbyć się natręta, i wysłać tam, skąd wzięła go Atena.

– Wiem, że masz w tej niezbyt modnej torbie jakąś lichą wykałaczkę, więc daruj sobie kłucieją. Trochę połaskocze, a ty się jedynie namęczysz – wyjaśnił, ku zaskoczeniu dziewczyny, Eric.

 Zarzuciła pakunek na plecy, przyswajając sobie równocześnie słowa nowopoznanego przyjaciela. Podeszła sceptycznie do jego obwieszczenia, nie do końca wierząc w wyimaginowane zdolności, które sobie przypisywał. Spotkała go po raz pierwszy w swym pięknym życiu, a już mogła w pełni stwierdzić, że nie przypadną sobie do gustu. Sprawiał wrażenie osoby dumnej i pewnej siebie. Kroczył obok Penelopy, nie bojąc się o własne życie, jakby lekceważył umiejętności córki Ateny.

Był młodzieńcem o surowym rysach i spojrzeniu, w którym ukrywała się delikatność. Penelopa nie zaprzeczała, iż wyglądem dorównywał nawet samym bogom, choć nadal nie potwierdziła, że właśnie nim nie jest. Po prostu szła obok niego, nie odrywając nawet na moment wzroku od jego potężnej i umięśnionej sylwetki.

– Już masz ochotę pójść ze mną do łóżka? – zapytał żartobliwym tonem, gdy przysiedli na ławeczkach.

– Moje dziewictwo jest dobrze chronioną twierdzą, do której taki kutafon nie ma wstępu – odpowiedziała surowo Penelopa. – A teraz, jaśnie panie, proszę o konkrety, gdyż śpieszę się na pociąg.

– Ja tam mam całe życie przed sobą, więc troszkę sobie porozmawiamy. – Na jego twarzy pojawił się uśmieszek pełen drwiny. – A jeśli chodzi o to pierwsze, to bardzo mnie to cieszy. Wiele problemów rozwiąże granica, która znajduje się między nami, o pani.

– Daruj sobie – syknęła, nie pałając sympatią wobec Erica. – Wiem, że moja łaskawa matka nie ma w genach zajmowania się sprawami osobiście, ale skoro już cię wysłała, to streszczaj się i zmykaj.

– Trochę musiałem się namęczyć, by cię znaleźć.

– Och, znam twoją łaskę, a tym znaj moje współczucie – wtrąciła złośliwie.

Odchrząknęła, licząc, iż jej stwierdzenie wystarczy, by nakłonić Erica do konkretów. Nie miała całego dnia, a i w jakimś stopniu dręczyły ją ciągłe podchody i, zapewne, nie tylko ją.

– Zapomniana Bogini została zamordowana przez Aresa – rzekł Eric, ale gdy ujrzał puste spojrzenie Penelopy, wyjaśnił dalej: – Kobietę, która była odpowiedzialna za ochronę strefy, dzielącej bogów od innych istot. Teraz władcą tego miejsca jest Ares, co daje mu kontrolę równocześnie nad bogami.

– Czyli najzwyczajniej w świecie zamknął ich na Olimpie i nie ma szans na ucieczkę – dokończyła Penelopa, która powoli rozumiała, co pragnął przekazać jej Eric. – Czy oni są na tyle durni, by się nie zabezpieczyć na taką ewentualność?

– No właśnie się zabezpieczyli.

Nie dało się ukryć, że ostatnie stwierdzenie Erica wytrąciło Penelopę lekko z równowagi. Dziewczyna nie miała zaszczytu usłyszeć wszystkich opowieści ze świata bogów, lecz część z nich była jej dobrze znana. Dopiero po raz pierwszy w życiu dotarła do niej w miarę sensowna wypowiedź na temat Zapomnianej Bogini, ale nadal nie wiedziała, kim ona tak naprawdę była.

Jednak Penelopę bardziej zaniepokoił fakt, iż „zabezpieczenie” bogów mogło mieć swoje źródło w osobie, z którą właśnie rozmawiał młodzieniec.

– Ja? – spytała rozkojarzona kobieta. – JA?! Ale co ja?

– Tu pojawia się problem, gdyż Atena nie jest zbyt rozmowna.

– Oj, nie przesadzaj. Podczas kilku spotkań z nią w ciągu mojego cudownego życia miałam zaszczyt wysłuchać kilkudziesięciu słów, które padły z jej ust – powiedziała Penelopa na jednym wydechu, czując przy tym nietypowe ukłucie w sercu. – Tak, rozmowna nie jest. Ale rozpierdzielić życie potrafi.

– Potrafi, nie inaczej – zgodził się z celem swoich poszukiwań. – Jednak nie przyszliśmy rozmawiać tu o Atenie, a o ratowaniu bogów. Nie wiem dlaczego, ale ty – wskazał na Penelopę – jesteś kluczem. Zabiorę tam, gdzie mam cię zabrać, i na tym się skończy nasza znajomość. Choć, jeśli byś chciała, mógłbym pokonać mury twej twierdzy…

Penelopa popatrzyła na niego zgorzkniale, nie wierząc, że istnieją na świecie tak napaleni mężczyźni. Choć brała też pod uwagę możliwość, iż oświadczenie Erica jest jedynie grą, którą próbuje prowadzić z niewinną dziewczyną.

– Po pierwsze, nigdzie się z tobą nie wybieram – rzekła. – Po drugie, jeśli myślisz, że wszystkie kobiety na świecie polecą jedynie na twój wygląd, marne parę centymetrów i pewnie na kasę, to się grubo mylisz. Dlatego kocham Deadpoola.

– Nie dramatyzuj tak, dziecko.

– Dorosły się znalazł – prychnęła.

– W tym stuleciu kończę dwa tysiące sto lat, więc jestem troszkę starszy od ciebie – odpowiedział, ku swoim zadowoleniu.

– Wiedziałam. – Tupnęła nogą o podłogę. – I już jasne dlaczego cię tak nienawidzę. Stary dziadek związany z bogami, to pomysł na zabójczą katastrofę.

– Czasami niepojęte jest jakie cuda mogą zdziałać geny. Jeszcze troszkę i będę cię kochał równie mocno, co Atenę.

Penelopa podniosła się i ruszyła z powrotem ku stacji, nie przejmując się tym, że zostawia Erica za sobą. Pomachała jedynie do niego otwartą dłonią, kiedy usłyszała sygnał, obwieszczający, iż przybył poranny pociąg.

– Wyślę ci pocztówkę, jak już dojadę do Warszawy. – Odwróciła się na moment. – Przepraszam, nie mam twojego adresu, więc z przyjemnością nie będę chciała go od ciebie zdobyć.

Uśmiechnęła się słodko i ponownie powróciła na właściwą trasę, mając cichą nadzieję, że Eric zrezygnuje z dalszego śledzenia jej. Jednak były to tylko liche mrzonki. Nie zdążyła nawet dobrze wejść na jeden schodek, gdy poczuła, jak ktoś chwyta ją w tali. Przerażona przystanęła, natychmiast zamachując się, by uderzyć przeciwnika. Ten jednak, bez najmniejszych trudności, odparował atak, po czym rzucił Penelopą jak szmacianą lalką.

Heroina poleciała w stronę ławki, na której niedawno jeszcze siedzieli, uderzając plecami o brzeg drewna. Syknęła z bólu, zdając sobie sprawę z jaką siłą została odrzucona. Bez żadnej skruchy, bez żadnego współczucia mężczyzna podszedł do niej. Przykucnął, przytrzymując nadgarstek kobiety na wypadek, gdyby ponownie wpadła na pomysł wszczęcia walki.

– Naprawdę cieszy mnie fakt, iż nie masz skłonności do rzucania się w moje ramiona, jak robi to większość dziewczyn – to naprawdę wiele ułatwi – powiedział ciepłym, niezwykle opanowanym głosem. – Nie chcę cię skrzywdzić, dlatego proszę byś bez oporu ruszyła wraz ze mną do krainy bogów.

Penelopa nie potrafiła pojąć jakim draniem z wysokim mniemaniem o sobie musiał być ten mężczyzna. Jednak równocześnie kobieta zaczęła rozumieć, co miał na myśli jeszcze kilka minut wcześniej. Poczuła na własnej skórze cząstkę jego zdolności. Był szybki, silny i zapewne wykałaczka – jak nazwał Rapier Ognia – naprawdę niewiele by mu zrobiła.

– A jeśli się nie zgodzę? – spytała odważnie.

– Połamię ci nogi, żebyś nie mogła uciec, i zaniosę cię do miejsca, które Atena wskazała na mapie. Jasno się wyraziłem?

– Tak – burknęła.

Nie wątpiła, iż Eric był zdolny do takiego czynu. Natychmiastowo potrzebowała planu, który chociaż dałby jej szansę na zyskanie czegokolwiek na misji Ateny. Nic chciała złota czy sławy; wystarczyło Penelopie zwykłe życie, którego od tak wielu lat chciała doznać.

– Jeśli z tobą pójdę, to czy po zakończeniu misji dacie mi spokój? – zaproponowała. – Być człowiekiem – to jedyny warunek.

– Nie jest mi dane zgadzać się na twoje warunki – odpowiedział szczerze.

– Tobie może i nie, ale bogowie słuchają – zaczęła Penelopa, wiedząc, że właśnie będzie musiała narazić świat na niebezpieczeństwo – i jeśli nie dostanę tego, czego pragnę, po zakończeniu misji wydam miejsce, w którym znajduje się artefakt Ateny.

Wyraźnie wzdrygnął się, puszczając już nieopierającą się Penelopę. Odsunął się od kobiety, nadal spoglądając na nią nieufnym wzrokiem. Nagle, przez nieznany heroinie powód, wybuchł donośnym śmiechem, który zagłuszył nawet trąbienie samochodu. Rozradowany, pełen niespodziewanej radości, pijanie kroczył po ulicy, nie przestając śmiać się.

– Rozumiem – stwierdziła Penelopa, krzywiąc się i robiąc nieudolne miny, które miały przesłać Ericowi wiadomość, iż nic nie pojmuje.

– Dobra jesteś – rzekł. – Nie znoszę bogów, ale mam wobec nich powinności, dlatego twój sposób na pozbycie się ich urzekł mnie. Naprawdę – powiedział, przykładając rękę do piersi.

– Aha.

– Może jednak się polubimy.

– Na pewno nie do tego stopnia, który mi proponowałeś – podkreśliła stanowczo Penelopa.

– Jasne, przecież nie chcę spać z każdą kobietą, na którą spojrzę.

– Tylko z co drugą? – wtrąciła ironicznie heroina.

– Tylko z tymi, z którymi nie będę robił wspólnych interesów – wyjaśnił mężczyzna. – Jesteś moją misją – nie kobietą, z którą mogę uprawiać seks, a następnie zniknąć.

– Czuję się zaszczycona – szepnęła od niechcenia. – Ale skoro przeszedłeś do kwestii interesów, to co tak naprawdę mam zrobić.

– Jeszcze pięć minut temu walczyliśmy, a teraz tak swobodnie będziesz ze mną rozmawiać?

– Szybko się przyzwyczajam. – Wzruszyła ramionami. – I tak nie ucieknę, a nie za bardzo marzy mi się, by mieć połamane nogi.

Eric uśmiechnął się czarująco, po czym przybliżył się do kobiety, wyciągając w jej kierunku dłoń. Taki gest mógł oznaczać tylko jedno – propozycję współpracy. Nadal Penelopa niechętnie podchodziła do pomysłu ratowania bogów – znała ich i była niemal pewna, że kryje się za tą sprawą haczyk – jednak nikt nie pozostawił jej wyboru. Mogła jedynie zgodzić się, tańczyć jak jej zagrają i potem wrócić do normalnego życia, w którym zniknie cała mitologiczna otoczka.

Piękne marzenie przyćmiło logiczne myślenie, a wiara w lepsze jutro doprowadziły do tego, iż Rosińska chwyciła za dłoń mężczyzny. Eric przyciągnął kobietę do siebie i, zanim zdążyła się spostrzec, stała przed własnym domem. Niewyimaginowanym, nie ze snów, a prawdziwym domem, który opuściła ponad godzinę temu. Nawet ucieszyłaby się z ów prezentu, gdyby nie fakt, że przy warsztacie stał ojciec, wpatrujący się groźnie w sylwetkę córki.

– Jak ty to zrobiłeś? – spytała Erica, który wciąż jej nie puszczał.

– Magia – odpowiedział krótko. – A teraz grzecznie pożegnaj się z ojcem, jak powinnaś to wcześniej zrobić. Opuszczasz dom z obcym mężczyzną, więc warto byłoby wyjaśnić sytuację osobie, która ma prawo wiedzieć…

Nie wiedziała, że jej dusza była skazana na potępienie. Nie znała swego przeznaczenia, ani prawdy, która ukrywała się przed nią przez tyle lat. Nie ufała Ericowi, a jednak poszła za nim, zgadzając się tym samym na nieszczęście i śmierć…

PROŚBA:

Kochani, jeśli chcecie się zareklamować, naprawdę róbcie to w spamie. Ok, dzięki wielkie za komentarze, ale dając pod nimi linka, ja potem o nich zapominam. W spamie mam wszystko podane na tacy, więc proszę tutaj nie zostawiać linków tylko w spamie :)

Jeśli chodzi o rozdział, mam nadzieje, że rozumiecie, iż Penelopa nie miała wyboru. Musiała pójść za Ericiem, ale to nie znaczy, że mu ufa. Lepiej! Jeszcze przez długi okres czasu nie będzie w stanie tego zrobić, ale to w kolejnych rozdziałach!

ZAPRASZAM serdecznie do komentowania! ;)