Rozdział 6 "Boski wyrok"

<Olimp>

W lichej komnacie opatulonej ciepłym światłem słonecznych, przedostającym się przez otwory w kamiennej nasadzie, znajdowała się młoda kobieta. Była piękną i dojrzałą dziewczyną o lekko kręconych, brązowych włosach i tego samego koloru oczach. Drobny nosek zdobił jej delikatną twarz, na której widniały liczne zadrapania. Spojrzenie miała surowe i pełne powagi, choć wygląd kobiety temu przeczył. Zachowywała się jak łania, powabnie stąpając po kamiennej ścieżce. Zmartwiona i niespokojna, lecz próbująca zdusić w sobie wszelkie emocje.

Choć w pomieszczeniu panowało ubóstwo, to miejsce dało się zwać domem i własnym kątem Bogini Wojny, Ateny. W prawym rogu stała oparta o ścianę drewniana włócznia, a obok niej spiczasty, metalowy hełm, pokryty rdzą i przebarwieniami. Niewielkie łóżko przykrywało część lewej ściany, a wiszący nad nią czerwony dywan mógł być traktowany jako jedyny ozdobnik niemal pustej przestrzeni.

Atena błądziła nerwowo po pomieszczeniu, rozglądając się gorączkowo, jakby czegoś poszukiwała. Po policzkach spływały niewielkie krople łez, a z już dawno zakrzepłych blizn zaczęła się sączyć krew. Były to niewielkie ilości posoki, lecz po kilku minutach jej policzki, jak i cała twarz, spłynęły czerwienią, potęgując ból u kobiety. Cierpienie za świat i za herosów, których pragnęła strzec, nie znikało. Została uwięziona w między Granicą Olimpu, a światem innych istot. Najpotężniejsza z potężnych i, zarazem, najsłabsza, gdy świat jej potrzebował.

 W pewnym momencie przystanęła i energicznie odwróciła się w stronę drzwi, gdzie zobaczyła stojącego rosłego mężczyznę. W prawej dłoni trzymał jeszcze bijące, ludzkie serce, z którego lała się rzadka krew. Z drugiej natomiast nie wyjmował niewielkiego sztyletu, trzymając go wymierzonego w stronę Bogini.

Niezlękniona Najwyższa uniosła wysoko głowę i rzekła pełna dumy i elokwencji:

– Zdradziłeś nas. Czego tu szukasz?

– Triumfu, chwały i waszego oddania. To sprawiedliwe warunki, biorąc pod uwagę fakt, że mam broń, która jest w stanie was zabić – odpowiedział wyraźnie niezadowolonym tonem Ares. – Ale nie chcę tego uczynić. Pragnę tylko zmienić świat. Świat nas potrzebuje, Ateno.

– On nigdy nas nie potrzebował! – krzyknęła stanowczo. – Może i jestem więźniem, ale krew z mojej krwi cię powstrzyma.

– Tylko jedna? – Zaśmiał się złowieszczo. – Widać bardziej przygotowałem się do wojny. Moi synowie i córki już sieją zamęt. Przyłączyli się do mnie Bogowie, których ceniłaś za lojalność wobec siebie. Nawet Wielka Trójca nie reaguje, więc dlaczego pokładasz wiarę w swoje dziecko?

– Pokładam wiarę? – spytała lekko zaskoczona stwierdzeniem Aresa. – Nie bądź śmieszny. Ten nieokiełznany dzieciak przegra w każdym starciu. Wierzę tylko w krew, która płynie w jej żyłach i w nic więcej.

Ares na moment zamilknął, odsuwając się od kobiety. Jakby zawiesił się nad słowami Ateny, próbując pojąć ich prawdziwy sens. Jak często odpowiedzi kryły się za niewinnymi zdaniami, wypadającymi z ust pięknej i dzielnej wojowniczki? Znał swoją kuzynkę od setek tysięcy lat. Nie mogła zaskoczyć umiejętnościami czy wiedzą, ale nadal potrafiła wydobyć z siebie plan, który w nikczemny sposób niszczył wszelkie nadzieje przeciwników.

– Coś uczyniła? – spytał, patrząc na dumny uśmiech Bogini Zwycięstwa, która po raz kolejny była pewna swego triumfu. – Nie, nie tym razem. Nie, nie, nie! Nie wygrasz. Zniszczę cię i twoją córeczkę. Myślisz, że nie znam jej? Choć nie wiem, jaką tajemnicę kryje jej krew, jej serce jest nadal ludzkie.

Ares wyszedł z trzaskiem z pomieszczenia, zostawiając Atenę w samotności. Kobieta opadła na łoże, próbując znaleźć sens deklaracji Boga Wojny. Od początku była, że nie działa w przypadkowej kolejności, lecz nadal, mimo swej ogromnej mądrości, nie potrafiła przewidzieć, jak daleko zmierza ambicja odwiecznego wroga.

Sprytna i nieugięta, lecz czuła się jak zwierzę w potrzasku, mogąc jedynie spoglądać na wydarzenia swym Okiem Mądrości. Widziała teraźniejszość i przeszłość, lecz tajemnice dnia następnego kryły się przed kobietą nieugięcie. Znała konsekwencje naruszania tabu, jakie oznaczyli sobie jej najbliżsi. Może należało je zniszczyć? Jednak wystarczającym kłopotem stał się Ares. Równie uparty co ona, a jednak działający bez żadnych granic. Jego nieoznakowane posunięcia podpowiadały, iż za nimi stał ktoś inteligentniejszy i bardziej niezrównoważony.

– Pozostała mi tylko wiara w krew dziecięcia, które sama zrodziłam.

Dotknęła dłonią brzucha, w którym przez dziewięć miesięcy swego życia nosiła pod sercem nowe życie. To uczucie było już jej wcześniej znane, ale nigdy tak mocno nie doświadczyła ciąży. Penelopa była drogocennym skarbem, który wyhodowała na rozkaz ojca. Bez wyboru, bez sprzeciwu, pragnąc jedynie zapewnić światu pokój i równowagę. Wieczna dziewica i zarazem wieczna matka.

Nie znała swego dziecka i nigdy nie pożądała być częściej jego życia, co może było powodem takich a nie innych decyzji Penelopy. Nie miała jej tego za złe. Kierowała się tylko rozsądkiem i typowymi dla ludzi zachowaniami. Przecież żyła wśród nich od maleńkości. Lecz wciąż Atena oczekiwała szacunku i glorii, na którą zasługiwała. Była Boginią Wojny, czczoną i wielbioną przez miliony, a niemal zapomnianą przez własną krew… własne dziedzictwo. 

***

Przerzuciła kolejną stronę czasopisma, które zdążyła kupić między zajęciami. Nuda i zmęczenie dawały o sobie znać, a ciągłe zaniepokojenie sprawiało, iż Penelopa nie zdołała w normalny sposób powrócić do rzeczywistości. Działy się wokół niej rzeczy, których zazwyczaj pragnęła unikać i istniało jedno pytanie: Czy te wydarzenia dotyczą mnie? Jeśli się myliła, nie musiała się martwić. Jednak bardziej była skłonna uwierzyć w drugi wariant. Zapewne niechętnie, ale zbyt wiele wydarzeń miało miejsce dokładnie obok niej.

– Oj, cholera! – syknęła, ciskając niewinną gazetę w kąt pokoju.

Złapała za poduszkę i przycisnęła ją do twarzy, zagłuszając tym samym swój krzyk. Potrafiła żartować, igrać z Bogami i pokonywać największych przeciwników w grze, ale dokonanie wyboru było dla niej zupełnie inną ligą i wyzwaniem.

Zatracona w swoich myślach dopiero za którymś razem usłyszała ciche pukanie do drzwi. Zaintrygowana wstała i podeszła do wejścia, niepewnie je otwierając. Jeszcze większe zdziwienie nastało, gdy ujrzała Pavora, który nerwowo rozglądał się przed progiem, jakby uciekał przed największym zagrożeniem.

– Co się… – zanim zdążyła dokończyć zdanie, mężczyzna wszedł do środka, zatrzaskując za sobą drzwi.

Penelopa nie pojmowała tak niecodziennego zachowania mistrza. Zazwyczaj opanowany, nie dający po sobie poznać, że cokolwiek czuje, a jednak teraz szalał niczym w amoku. Kobieta mogła jedynie czekać cierpliwie na wyjaśnienia, lecz gdy ujrzała sięgającego Pavora po Rapier Ognia, zaczęła się poważnie niepokoić.  „Młody bóg” rzucił w jej kierunku przedmiot, który zwinnie pochwyciła w swe dłonie, przyjmując równocześnie odpowiednią pozycję do pojedynku.

– Broń się – usłyszała tylko, zanim stal przemknęła obok jej policzka, mijając go jedynie o milimetry.

Przerażona odskoczyła na bok, uderzając się ramieniem o klamkę. Miała ochotę krzyczeć, błagać o jakieś słowo wyjaśnienia, jednak szansa realnego zagrożenia przyćmiła zdrowy rozsądek. Kiedy po raz kolejny Pavor zadał cios, wiedziała, że to nie są przelewki. Kobieta podskoczyła i weszła na łóżko, machając na oślep ostrzem, jakby to miało na moment rozkojarzyć przeciwnika. Jednak ten zablokował ją w nadgarstku, ciągnąc w stronę ściany.

Nie był to koniec boju Penelopy. Stojąc tyłem do Pavora i będąc trzymana przez niego, oparła się stopą o ścianę, by stanąć na gładkiej powierzchni drugą, i powoli zacząć mknąć ku górze. Gdy tylko przebyła odpowiednią odległość, odepchnęła się i wylądowała za mężczyzną, zadając mu cios łokciem. Ten zablokował jej atak i zaraz wykręcił jej ciałem, dając do zrozumienia, że pojedynek siłowy jest z góry naznaczony porażką.

Pozostawiona jedynie z wyborem walki na miecze, zacisnęła dłoń na rękojeści  i zadała proste cięcie z ramię Pavora. Niezrażony drobną ranką, ponownie naparł na dziewczynę, powalając ją tym razem na podłogę. Uderzył zaciśniętą dłonią w plecy studentki, unieruchamiając ją. Jednak kobieta nadal walczyła. Resztami sił okręciła się, po czym oparła się dłonią i podskoczyła, stając zaraz na równe nogi.

– Co to ma być!? – wrzasnęła w końcu, nie będąc w stanie dłużej wytrzymać igraszek mistrza. – Gadaj!

– Uciekaj – rzucił krótko Pavor, ponownie nacierając na heroinę.

Oboje byli już bez swoich broni. ­­­­­ Uderzali pięściami o siebie, broniąc swoich ciał i najbardziej wrażliwych miejsc. Z zaciśnięty pięściami obserwowali każdy ruch przeciwnika, nie darząc go najmniejszym zachowaniem. Gdyby nie objawiające się powoli zmęczenie trwaliby i trwali w niekończącej się walce bohaterów.

– Nie… rozumiem – szepnęła zasapana Penelopa.

– Jeśli nie uciekniesz, dojdzie do kolejnych nieszczęść! – powiedział stanowczo Pavor.

– Ale dlaczego walczymy? – spytała w końcu, pragnąć najmocniej na świecie poznać prawdziwą odpowiedź.

– Chciałem coś potwierdzić – rzekł, odsuwając się od uczennicy.

– Ale co takiego?

– Że nie jesteś gotowa na taką walkę – odparł na jednym wydechu. – Penelopo, błagam cię, uciekaj.

– No brawo! – krzyknęła, klaszcząc w dłonie. – Więc przechodzimy do części seansu, w której to tłumaczysz mi w niezrozumiały dla mnie sposób, iż moje życie jest zagrożone, i jedynie niewiedza oraz ucieczka mogą mnie ochronić przed niechybną zgubą.

Pavor wyraźnie przewrócił oczyma. Zniesmaczony zachowaniem podopiecznej i zarazem zawieszony gdzieś między dwoma wariantami, jakie mu pozostały. Wahał się, machał niebezpiecznie rękoma i błąkał się po pokoju, sugerując, iż Penelopa nie ułatwia mu podjęcia decyzji.

– Mimo że uwolniłem się od Bogów – mówiąc to wskazał na swoją bliznę – nadal mam wobec nich powinności. – Jego głos był delikatny i kojący. – Jesteś moją misją i do końca pragnę wykonać ją tak, jak chciałem. Uwierz mi, nie tylko ty borykasz się z trudnościami dwóch natur. Dlatego musisz…

– … uciec? – dokończyła za niego, wzruszając ramionami. – Trzecia osoba! – Pokazała mężczyźnie taką liczbę palców. – Trzecia! Może zaraz Deadpool zejdzie z plakatu i wtrąci swoje pięć groszy? No, na cycki Afrodyty! Co się tu dzieje? Trzymanie mnie w niewiedzy naprawdę nie jest dobrym rozwiązaniem.

– Ale nie ma innego – wyjaśnił pośpiesznie. – Wyrzuć mnie za drzwi, ale właśnie dowiodłem, że nie jesteś gotowa stawić czoła wyzwaniu, jakie cię czeka w tym miejscu.

– Na cycki Afrodyty, ile razy ja tego użyję – dodała – myślisz, że nie jestem tego świadoma? Ledwo przeżyłam utarczkę z Minotaurem, więc jak miałabym pokonać coś, co nadchodzi…

– Chyba miałaś dobrego nauczyciela.

– Chyba tak. Szkoda tylko, że musiałam pilnować jego kobiet, które za często przebywały we włościach, gdy zbliżała się pora treningów – rzekła, szczerząc się szeroko.

Mężczyzna zamilknął, nie czując konieczności wałkowania dalej tematu jego spotkań z „przyjaciółkami”. Usiadł jedynie na brzegu łóżka, splótł palce u dłoni i tupnął nogą o podłogę. Penelopa nigdy nie sądziła, że może tak bardzo nie rozumieć zachowania nauczyciela i uczuć, jakie mogą mu towarzyszyć. Do tej pory ich relacja, jak i cała sytuacja, były klarowne i całkiem jasne, gdy teraz wszystko zmieniło, sama Rosińska potrzebowała zmiany.

– Uciekaj, proszę.

Pośpiesznie wstał, nie czekając, aż Penelopa zdąży mu odpowiedzieć. Jedynie spokojnym krokiem podszedł do swojej uczennicy, obiema rękoma chwytając ją za głowę. Przysunął jej zmarszczone czoło do siebie i złożył na nim subtelny pocałunek. I korzystając z chwilowego amoku kobiety, wyszedł z pomieszczenia, zostawiając ją w samotności.

Posłuchać się czy nie? – trudności z podjęciem ów decyzji ciągnęły się nieskończenie, aż w pewnym momencie Penelopa zrozumiała, że nie jest tak łatwo uciec i zostawić za sobą wszystko, co się kochało. Ojca, studia, normalne życie, a nawet kilka drobnostek, które teraz przybierały na wadze. Była gotowa zapewnić bezpieczeństwo najbliższym, lecz pragnęła odpowiedzi. Chciała wiedzieć, co tak naprawdę kierowało i Kornelią, i Pavorem, gdy tak usilnie próbowali przekonać ją do ucieczki.

Błądziła wśród własnych myśli. Krążyła w najdalszych zakamarkach umysłu, widząc rzeczy, których do tej pory najzwyczajniej nie dostrzegała. Mam zostawić ojca bez słowa? – pytała, wyobrażając sobie reakcję Juliana na wieść jak bardzo „dorosła” stała się jego córka.

Jednak po kilku godzinach milczenia wstała i zdjęła z szafy niewielką torbę, którą zakupiła jeszcze w czasach licealnych na jakąś wycieczkę. Była niewielka, o kolorze zgniłej zieleni, ale poręczna i wystarczająca na najbardziej potrzebne rzeczy.

– Parę ubrań, trochę pieniędzy, telefon, miecz i znak krzyża na drogę – wymieniła, rozglądać się po pokoju.

Oparła się o ścianę i osunęła na podłogę, po chwili przyciągając kolana do piersi i chowając w nich głowę. Co ja najlepszego wyrabiam? – pomyślała Penelopa. Nie miała nawet pomysłu dokąd może się udać. Stwarzała zagrożenie w każdym miejscu jakim się tylko znalazła, a nawet jeśli było to tylko wyimaginowane stwierdzenie kobiety, to nadal za cel obrała sobie ucieczkę. Jedyne, co jej przychodziło teraz do głowy, to znaleźć się na Dworcu Głównym i wsiąść w pociąg do Warszawy, a stamtąd już udać się gdziekolwiek. Znała kilka języków, szybko się uczyła, miała dobrą orientację w terenie, a i umiejętności samoobrony nie były takie złe… Mogła przeżyć przez jakiś czas, lecz wątpiła, by ten plan przetrwał na dłuższą metę. Dlatego pozostawała tylko nadzieja, że do tego momentu wojna się zakończy.

Oczekiwanie na odpowiednią godzinę do ucieczki okazało się dla Penelopy większą udręką niż sama świadomość, że właśnie postanowiła zostawić za sobą wszystko. Postanowienie, że pośpi sobie przynajmniej te kilka godzin, spaliło się w drobny popiół, przez co pozostało Rosińskiej jedynie czatowanie i sprawdzanie, czy nadeszła już ta pora.

Północ, pierwsza w nocy, druga… Odliczanie było niemierzalnym cierpieniem, lecz gdy przyszło jej wyjść z domu, poczuła, iż naprawdę się boi. Była silną i niezależną dziewczyną, ale wciąż potrzebowała ciepła i kogoś, kto mógłby być obok niej. Nie czuła się gotowa, by odejść w świat, stać się dorosłą, gdyż nadal pozostawała w głębi duszy dzieckiem.

– Koniec z tymi grami – powiedziała, zarzucając na plecy dość lekką torbę.

Jeszcze raz pomyślała, czy wzięła wszystko, co zaplanowała i wyszła cicho z pokoju, kierując się ku parterowi. Do kuchni chciała wstąpić na moment, by chwycić coś do jedzenia. Jednak gdy tylko zeszła na dół, zdziwiona zatrzymała wzrok na blacie, na którym leżała biała koperta, a obok niej przykryty talerz.

– Niemożliwe – szepnęła.

Podeszła bliżej, biorąc do ręki skrawek papieru. Otworzyła pakunek i ujrzała znajdujący się wewnątrz plik gotówki – kilkukrotnie większy od tego, który sama wzięła. Nie potrafiła wydobyć z siebie choćby jednego słowa. Tylko ojciec mógł zostawić na blacie pieniądze, ale przecież nie wiedział, że Penelopa będzie chciała uciec tejże nocy.

Z lekka zdezorientowana odłożyła na bok kopertę i przysiadła na krześle. Schowała twarz w dłoniach, zdając sobie sprawę, że w jakiś sposób Julin musiał usłyszeć o potajemnych planach córki i nic w tej sprawie nie powiedzieć. Penelopa nie umiała ocenić zachowania rodziciela. Z jednej strony jego troska i wiara w dziecko poruszyły ją, ale z drugiej nie chciała uwierzyć, że pozwolił jej tak bez słowa spakować się i zniknąć z życia.

– Spóźnię się na autobus – szepnęła, jednak na słowach się skończyło. Nadal siedziała z wlepionym w stół wzrokiem, zastanawiając się po raz kolejny czy na pewno właściwie postępuje.

Uśmiechnęła się niespodziewanie, po czym wrzuciła wszystkie zapakowane kanapki z talerza do torby, a kopertę wepchnęła do kieszeni. Ponownie zarzuciła ciężki pakunek przez ramię i ruszyła ku głównemu wyjściu.

Bez żadnego zatrzymywania się, bez spoglądania za siebie i bez zbędnych myśli ruszyła ku przystankowi, który znajdował się około pięć minut od miejsca zamieszkania dziewczyny. Panująca cisza pozwoliła Penelopie w spokoju i bezproblemowo przejść przez światła i dotrzeć w ostatniej chwili na autobus.

Wsiadła do nowszego modelu pojazdu, kasując następnie bilet i przysiadając na pierwszym, wolnym miejscu. Wlepiła wzrok w widok znajdujący się za szybą i głęboko westchnęła, żegnając znajdujący się w oddali dom. Niedługo tu wrócę, wypowiedziała w myślach obietnicę i przesiadła się na siedzenie obok. Nie chciała mieć kolejnego pretekstu do wysiadki.

Na większości przystankach samo zatrzymywanie się autobusu należało do wyznaczonego odgórnie obowiązku. Niemalże panujące pustki na ulicach sprawiły, że przejażdżka na Dworzec Główny trwała niemal dziesięć minut krócej niż w normalnych, codziennych warunkach. Oprócz samej Penelopy tylko dwa razy znaleźli się w pojedźcie inni pasażerowie. Raz młody mężczyzna, najprawdopodobniej student, i za drugim razem starsza kobieta, która jechała z Rosińską aż do samego końca.

Niemal o punkt piątek heroina dojechała na ostatni przystanek, wysiadając tuż przed budynkiem. Zakupiony wcześniej bilet wyjęła z torby i ścisnęła mocno w dłoni, jakby w obawie, że zaraz tajemniczy złodziej będzie próbował jej go wyrwać.

– Jedziemy na wycieczkę, bierzemy broń w teczkę, a broń fiku miku narobi w teczkę siku – zaśpiewała, starając się zadusić w sobie stres.

Przeszła obok budynku i wyszła na peron pierwszy, gdzie według rozkładu miał się pojawić pociąg do Warszawy, jednak teraz na całej stacji świeciło niemal pustkami. Z jeden strony nie była zaskoczona, ale z drugiej liczyła, że nie będzie musiała czekać w samotności.

Skrzypiące tabliczki z informacjami co chwilę denerwowały Penelopę swym jazgocącym dźwiękiem. Nie zaprzeczała, że mogła wyjąć słuchawki, ale wiedziała, że będzie miała mnóstwo czasu w samym pociągu na słuchanie muzyki. Teraz preferowała stać – choć zabrudzone, metolowe ławki były wystarczającym powodem, by na nich nie siadać. Żółta linia ostrzegawcza malowała się przed stopami dziewczyny, a nad nią wisiał zegar, wskazujący dokładną godzinę.

– A więc jeszcze ponad pół godziny – powiedziała, przekrzywiając głowę na bok.

Czas mijał wyjątkowo powoli, mogłaby nawet rzec, iż na zajęciach nigdy jej się tak nie dłużył. Właśnie przez to zaczęła gorączkowo się rozglądać w poszukiwaniu czegokolwiek, co tylko miało szansę zainteresować dziewczynę. Na początku była to tylko kobieta z ciężkimi walizkami, stojąca na peronie naprzeciw niej, jednak z czasem coraz większa grupka ludzi zaczęła zjawiać się wokół Penelopy, tworząc niewielki tłum.

Możliwe, że właśnie to było powodem ogromnego roztargnienia heroiny i niedostrzeżenia sylwetki mężczyzny, który wyraźnie zbliżał się do samej Rosińskiej. Wysoki, przystojny i niezwykle czarujący, choć równocześnie otaczający się aurą tajemniczości i mroku. Nie uśmiechał się, jedynie z nutką pychy spoglądał z góry na przyglądające mu się kobiety. Czasami jednak posłał którejś ciepły uśmieszek, by zaraz powrócić do poprzedniej miny. Szedł z gracją, z czasem coraz bardziej przybliżając się do Penelopy.

Kiedy tylko ujrzała tego tajemniczego człowieka, prosiła, by nie była to osoba powiązana z Bogami. Jej myśli wręcz krzyczały od natłoku takich próśb, lecz bez skutku. Mężczyzna zatrzymał się po kilku minutach dokładnie obok niej, spoglądając właśnie na nią i mówiąc bez wątpienia do niej:

– Przysyła mnie twoja matka…

Ciekawostka: Pierwotnie rozdział 5 i 6 miały być jednym, ale 11 stron tekstu, to troszkę za dużo.

I jak się podobał rozdział albo nie podobał... Macie jakieś uwagi? Piszcie śmiało!
I po raz kolejny mam zaszczyt uczestniczyć w głosowaniu na blog miesiąca, więc serdecznie zapraszam do oddawania głosów! 
http://sonda.hanzo.pl/sondy,261622,P9hL.html