Rozdział 2 "Zakłamany heros"

Bramy przerażenia otwarły się. Długi, nieprzerwany ryk grzmiał na okolicę, przeszywając serca ludzi strachem i otępieniem. Odbijał się krwawiącym echem w ich uszach, paraliżując każdą część ich ciała. Choć pragnęli uciec jak najdalej stąd, nogi kamieniały, jakby powoli komórki zajmowała nieznana substancja. Była to ich zguba i zarazem jedyny ratunek.

Krwawe ślepia wiły się groźnie, krążąc wokół potencjalnych ofiar. Wysoki na pięć metrów stwór poruszał się ciężko, jakby kilkutonowy żelazny topór ciążył mu na tyle, by spowalniać jego ruchy. Pół zwierze, pół człowiek, choć oprócz charakterystycznej budowy ciała trudno było dostrzec cokolwiek ludzkiego w tej bestii. Ostre, niczym ostrze Penelopy, rogi pokrywały większość czoła mitologicznego potwora. Już na pierwszy rzut oka czuła, iż jakakolwiek próba złamania ich może się skończyć kolejnym dla niej fiaskiem. Bestia była pokryta szkarłatną cieczą i granatową flegmą, która przypominała Penelopie kisiel. Stalowe mięśnie rysowały się, gdy niebezpiecznie kroczył po chodniku, niszcząc każdą płytkę, na której tylko postawił monstrualne kopyto. Dopiero co zrobili tu remont, pomyślała studentka, powoli odsuwając się od zagrożenia. Było to może tylko złudne życzenie, lecz w tej chwili liczyło się, by wykorzystać każdą szansę na ucieczkę. Niewątpliwie ona sama była celem, co potwierdził fakt, iż Minotaur wygłodniale spoglądał na jej ciało. Niespodziewanie zamachnął bronią, przypadkowo ścinając rosnące obok niego drzewo. Ułożył wygodnie drewnianą rączkę topora na wyrzeźbionym barku, delikatnie muskając owłosione ciało.

– <Zakłamany heros > –  rzekł stwór w języku, który Penelopa znała aż za dobrze. Od maleńkiego ojciec wpajał jej grecki przez zażyłość Bogów do ów kultury, lecz nigdy nie sądziła, że Minotaur był w stanie w ogóle mówić.

Chyba ktoś źle przekazał mit, rzuciła w myślach, zastanawiając się czy ma odpowiedzieć. Czuła niemal na sobie sycący, obrzydliwy oddech, przepełniony zgnilizną, który powodował u niej odruchy wymiotne. Jednak powstrzymywała się od rzygania, będąc świadomą w jak trudnej sytuacji się właśnie znalazła. Rozejrzała się wokoło, dostrzegając jedynie starców, dzieci i kilku studentów, który raczej nie przyjdą jej z pomocą. I akurat o tej porze nie była w stanie dostrzec żadnego ze swych kuzynów… Jaki przypadek.

Westchnęła, szukając odrobimy świeżego powietrza, lecz fetor bestii był już na tyle silny, że w promieniu najbliższych kilku metrów nie znalazłaby choćby odrobiny tlenu. Dlatego w tej sytuacji pozostało jej tylko jedno rozwiązanie, które ani trochę nie przypadło jej do gustu.

– <Pozdrawiam cię, Minotaurze> – szepnęła Penelopa, szybkim ruchem wyjmując zza pasa nowy podarunek od matki.

Nim potwór zdążył się zorientować, Rosińska okręciła się, wykonując kilka zgrabnych ruchów mieczem. Na pozór niegroźne, lecz po kilku sekundach gorące fale powietrza przeszły przez bestię, parząc ją w oczy i nagi tors. Czerwone ognisty wbijały się żrąco w jego skórę, raniąc raz za razem, aż owłosienie zaczęło się kleić od nadmiaru krwi. Fale gorąca atakowały, jakby rozkaz samej Penelopy był bezwzględny. Jednak bestia nadal nie padała,  a wręcz przeciwnie. Walczyła dzielnie z przeciwnikiem, powtarzając ryk za rykiem. Oplatająca jego lędźwie przepaska rozsunęła się, a zaraz całkowicie opadła, ukazując mityczną bestię w całej swej postaci, którą znała z opowieści ojca. Jednak nie był to czas na podziwianie ów istoty. Korzystając z zamieszania, odwróciła się i szybko pobiegła przed siebie, próbując dotrzeć do miejsca, w którym mogła uzyskać czyjąś pomoc – do domu swego mistrza.

Napięła mięśnie do granic możliwości, powtarzając sobie, że nie może się teraz spojrzeć za siebie. Jeden błąd i odwiedziny u dziadka w podziemiach gwarantowane, a to nie był za optymistyczny scenariusz. Choć nie ukrywała, że chciała kiedyś odwiedzić Hades, ale miała na to jeszcze czas. Jak stare przysłowie mówiło: co nagle, to po diable. A sam diabeł ją właśnie ściągał.  I nie było to tylko złudzenie.

Gdy tylko jedna magia upadła, zwierzę ruszyło w pogoń za ofiarę. Kroki zdawały się być coraz gwałtowniejsze, a strach u Penelopy potęgował, gdy duszący zapach znajdował się niemal za nią samą. Deadpool by się nie bał, powtarzała sobie w myślach. Ale jest nieśmiertelny, a ja wolę nie sprawdzać, jak jest ze mną.

Skręciła w najbliższą ulicę, modląc się, by nie było tam więcej ludzi. Musiała odciągnął bestię i nie pozwolić, by przez głupotę jej własnej matki zginął ktoś, kto nie powinien. Jakże było to żałosne myślenie, lecz nie była Bogiem i nigdy się nie chciała nim stać. Narodziła się jako człowiek i pragnęła nim pozostać do końca swych dni, więc nie mogła pozwolić, by ktokolwiek zginął.

Jej mięśnie zadrżały. Jakby ciało wysyłało wiadomość do umysłu o zagrożeniu. Przecież cały czas uciekała przez stworzeniem, więc dlaczego? Jednak było w tym coś dziwnego. Jakaś mała iskra, która szeptała „uważaj”. Zmysły nigdy jej nie zawiodły, więc Penelopa natychmiast schyliła się na tyle nisko, że przez nieuwagę potknęła się o wystającą kostkę. Pogratulować miastu pięknych chodników, syknęła z bólu, lecz to nie przeszkadzało jej wyrażać opinii o polityce jaką prowadził rząd miasta Lublin. Jej początkowe myślenie zmieniło się, gdy tylko lekko podniosła się, by spojrzeć przed siebie. Na kilka metrów przed nią leżała na zielonej, pięknie skoszonej trawie zguba, której właściciela nietrudno było zidentyfikować.

– Nie! – wrzasnęła jakby do samej siebie, turlając się na prawy bok. Były to tylko sekundy, lecz one wystarczyły, by mogła uniknął zaciśniętej pięści Minotaura, która niewątpliwie była skierowana w nią samą.

Wygięła ciało w łuk i szybko podskoczyła, stając na równe nogi. Ruszyła się we wszystkie strony, nie mogąc pozostać w jednym miejscu. Krwawe ślepia patrzyły na nią groźnie, lecz była w lepszej sytuacji niż jeszcze kilka minut wcześniej. Tym razem Penelopa miała broń – choć nadal umysł niszczył jej nadzieje, podpowiadając, że jej sytuacja nadal się nie zmieniła.

– <Po co tu przybyłeś?> – zapytała, zastanawiając się, czy jest na tyle inteligentny, by jej odpowiedzieć. – <Chcesz zdobyć Atrybut Ateny?>

– <Głupia, zakłamany herosie, ja przybyłem po ciebie>.

Nim do Penelopy dotarły wypowiedziane słowa, Minotaur ponownie wymierzył cios w dziewczynę, tym razem bardziej precyzyjny. Z trudem studentce udało się go uniknąć, lecz wiedziała, że kolejny może być tym ostatnim. Czuła gorejący zza pasa miecz, lecz uzmysłowienie sobie tego, jak poważne są konsekwencje nadużywania magii, powstrzymały ją od zadania kolejnego ciosu. Walka musiała się odbyć przy użyciu tylko własnych sił. Jak mam go pokonać? – zapytała siebie w myślach. Silny, szybki, ciężki i na dodatek mógłby zainwestować w tik taki. To mi przypomniało, że miałam ostatnio obejrzeć sobie Shreka.

Podskoczyła, uciekając przez kolejnym atakiem. Dziękowała w duchu nauczycielowi za cenne lekcje, których jej dostarczył. Gdyby nie te umiejętności, już dawno leżałaby rozklaskana jak naleśnik. I najpewniej pożywką dla potwora również by się stała.

– Czy on ma jakikolwiek słaby punkt? – mruknęła, uciekając aż pod sam plac zabaw, niedaleko którego leżała broń Minotaura. Nie marzyło jej się zabierać topora, jednak wybór był prosty. Albo ona, albo prawowity właściciel.

Nie czekając na dalszy rozwój wydarzeń, rzuciła się ku broni, nie biorąc pod uwagę faktu, że może być on dla niej ździebka za ciężka. Później się tym będę martwić, pomyślała, przeskakując nad huśtawką, by zaraz wylądować na trawie i przeturlać się prosto do swojego celu.

– Mamusiu, co to? – usłyszała dziecięcy głos, dobiegający z okolic wejścia do blokowisk.

Ten jeden moment, pozornie nic nie znaczące kilka sekund, sprawiło, iż Minotaur pochwycił w swe łapy topór, natychmiast wykonując brutalny zamach w stronę Penelopy.

– Uciekajcie! – krzyknęła przerażona w stronę dziecka i jego matki. Były to najpewniej te same osoby, które spotkała wcześniej, lecz mogła się mylić. Nie potrafiła już racjonalnie myśleć. Z jednej strony czyhało na nią zagrożenie, a z drugiej w polu rażenia znalazły się przypadkowe osoby.

Penelopa uskoczyła przed jednym ciosem, lecz zaraz padł drugi, ocierając niemal jej policzek. Podmuch powietrza dotarł do jej skóry. Było blisko, nawet za blisko. Podskoczyła, podejmując próbę odciągnięcia walki od przechodniów, ale najwyraźniej bestia była na to za inteligentka. Gdy tylko Penelopa straciła równowagę, Minotaur odwrócił się i wycelował prosto w dziecko. Błagała, by uciekały, lecz strach tknął głębiej niż ostrze.

– <Przestań!> – wrzasnęła studentka.

Nie było czasu na błagania. Zanim sama się zorientowała, stanęła między wrogiem a bezbronnymi ofiarami, rozwierając szeroko ramiona. Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie pojmowała, jak znalazła się w ów miejscu.

– <Zginiesz> – powiedział stwór, kiedy tylko broń znalazła się przez twarzą studentki.

– <Nie dzisiaj> – szepnęła. – <Jestem dzieckiem Bogini Wojny!>

Błyskawicznie zatrzasnęła dłonie, jakby chciała zaklaskać, powstrzymując tym samym ostrze topora. Napięła mięśnie do granic możliwości, czując gdzieniegdzie spływającą z pootwieranych ran krew. Zmęczenie i strach coraz głośniej dobijały się do jej umysłu, krzycząc, by odpuściła. Ale nie dziś. Była krwią z krwi Boga. Choć nogi uginały się pod siłą bestii, ona musiała dalej walczyć. Jeszcze trochę, jeszcze, powtarzała, próbując wykonać choć jeden krok do przodu. Siła, z jaką napierała, była równa tej, którą reprezentowała bestia. Niebezpieczna i miażdżąca. Spychająca coraz bardziej i bardziej przeciwnika. Pokonując granice, które teoretycznie nie miały prawa istnieć.

– Mój kochaś będzie zły, jeśli przegram! – wrzasnęła, wykorzystując tę jedyną okazję, przy przenieść cały ciężar na prawy bok. Broń wraz bestią, która ją trzymała, przewaliły się pod naporem nieznanej dotąd mocy i małego zachwiania.

Pył i kurz uniosły się w tym samym momencie, gdy donośny huk rozniósł się po osiedlu. Drobne zwycięstwo, aczkolwiek jedyne w życiu Penelopy. I choć na świętowanie było za wcześnie, cieszyła się jak głupia dziewczynka, wiedząc, że Deadpool może być z niej dumny.

Raptownie wyjęła zza pasa Rapier Ognia i wymierzyła ostrze prosto w szyję Minotaura. Małe dziecko wraz z matką wrzeszczały wniebowzięcie. Była świadoma, iż może się powstrzymać od niepotrzebnej przemocy. Jednak Minotaur stanowił zagrożenie, którego konieczność pozbycia się była większa niż zdrowie psychiczne dziecka i kobiety.  Nie mogę się wahać. Deadpool by się na mnie zawiódł.

Ostrze opadło prosto na ogromne cielsko, gdy nagle Penelopa dostrzegła, że blada poświata otoczyła bestię. Oślepiające, niczym blask porannego słońca, sprawiło, iż cios osunął się na bok, docierając jedynie do ramienia Minotaura. Ostrze przeszło gładko przez warstwę grubych mięśni i kości, całkowicie odcinając rękę w okolicy barku. Czerwona posoka wylała się z otwartej rany, spływając prosto na część chodnika i trawnik, na którym wcześniej oboje walczyli. Głuchy okrzyk bólu rozbrzmiał, lecz zaraz zdusił się w płaczliwym ryku i przekleństwach bestii:

– <Twe dni są policzone, zakłamany herosie!>

Penelopa opadła na ziemię, biorąc głęboki haust powietrza. Co wydało się jej do tej pory jedynie żartem, teraz stanęło przed nią jako prawda. Nie wierzyła, że tak szybko po ostrzeżeniu Afrodyty zdąży narazić się na niebezpieczeństwo, lecz może właśnie taka była jej rola jako córki Ateny.

Przybliżyła kolana do piersi, by po chwili zaśmiać się donośnie. Był to szaleńczy i pełen grozy śmiech, wydobywający się z ust dziewczyny, która właśnie doświadczyła największego absurdu w swym życiu.

– Nikt mi nie uwierzy – powiedziała, ocierając końcówką tuniki zapłakane oczy.

Gdy emocje powoli opadły, przypomniała sobie o tajemniczej matce i córce, które aż dwukrotnie przecięły jej ścieżkę. Przyjęła, że był to tylko zwykły przypadek. Jednak wciąż pozostawała kwestia wyjaśnień. W pamięci zdążyła już setki razy odegrać role, gdyby przyszło zmierzyć jej się z wyznaniem, by wytłumaczyć zdarzenie śmiertelnikom. Teraz jednak jej umysł świecił pustkami. Niepewnie odwróciła się i rzekła drżącym głosem:

– Ukryta kamera.

Westchnęła, od razu pojmując, jak żałosna była to wymówka. Uśmiechnęła się nadzwyczaj sztucznie i spojrzała na chodnik, na którym jeszcze chwilę wcześniej stały dziewczyny. Pokręciła głową i rozejrzała się wokoło, nie dostrzegając najmniejszego śladu po przypadkowych widzach. Była zamroczona i minęła chwila zanim otrząsnęła się po walce, lecz nikt nie był w stanie tak szybko zniknąć jej z oczu niespostrzeżenie.

– Albo miałam do czynienia z duchami, albo coś ze mną zaczyna być nie tak – szepnęła, podnosząc się.

Otrzepała ubranie z pyłu, który zdążył osadzić się na całym jej ciele, po czym chwyciła w obie dłonie pozostałą pamiątkę po Minotaurze. Podrzuciła nią radośnie i oparła o ramię, idąc w stronę mieszkania trenera, które, o dziwo, znajdowało się niedaleko miejsca zdarzenia. Pamiętała, że właśnie tam zmierzała podczas ucieczki, lecz spodziewała się, iż zdążyła zboczyć z trasy. No cóż, przynajmniej jej wewnętrzny GPS działał całkiem sprawnie.

Skręciła w pierwszą alejkę, gdy tylko wyszła ze wspomnianych blokowisk. Nawet nie próbowała się zastanawiać, jak niedorzecznie musiała wyglądać z obrzydliwym rekwizytem, który taszczyła na barku. Po samych minach przechodni dało się łatwo odczytać emocje, jakie towarzyszą im podczas spoglądania na ocierającą posoką łapę. Penelopa – postrach dzieci – rusza do boju, nuciła w myślach.

Kiedy dotarła pod jednorodzinny domek, zatopiony w gęstwinie zielonych drzew, odetchnęła z ulgą, iż na swej drodze nie napotkała żadnego policjanta. Tyle przynajmniej szczęścia udało się Penelopie utrzymać.

Zapach świeżych kwiatów natychmiast dotarł do nozdrzy studentki. Delikatnie słodka woń nieznanych jej roślin pieściła zmysł, który przez tak długi czas był narażony na fetor Minotaura. Niejednokrotnie narzekała na zbyt kobiece zajęcia nauczyciela, ale teraz przepraszała go po stokroć za niewyleczalną głupotę.

– A teraz „prezent urodzinowy część druga” wkracza do kin w całkiem nowej odsłonie – powiedziała lekko za głośno, otwierając furtkę od bramy. Przeszła kawałek chodnikiem i gdy tylko znalazła się przy samych drzwiach, odstawiła odciętą kończynę po swojej prawej. Uśmiechnięta zapukała donośnie.

Nie minęło nawet kilkanaście sekund, gdy usłyszała, jak osoba z wnętrza domu schodzi na dół. Zawsze podziwiała nauczyciela za jego nadzwyczajny słuch, którego jednak w pewnych okolicznościach nie zazdrościła.

Wyprostowała się elegancko, kiedy kluczyk w zamku przekręcił się, a same drzwi rozwarły się szeroko. Penelopa od razu dostrzegła „młodego boga”, który na powitanie krzywo spojrzał na dziewczynę, by zaraz zapytać:

– Co ci się stało?

– Chciałam złożyć ci wizytę, ale po drodze spotkałam kuzyna, który na dzień dobry potraktował mnie toporem i pięściami. Dodatkowo w swych heroizmie uratowałam dwie przypadkowe osoby, które bez żadnych podziękowań znikły mi z oczu. A wspominałam, że prawie pokonałam Minotaura? – dodała, wystawiając przed twarz palec wskazujący.

–  Penelopo, ja naprawdę nie mam nerwów…

– Cicho – przerwała mężczyźnie, kładąc palec na jego wargach.

Odsunęła od niego dłoń i energicznie klasnęła, by po chwili sięgnąć po prezent, który grzecznie leżał tam, gdzie go zostawiła. Podniosła odciętą rękę i podała ją mistrzowi, wyraźnie zaskoczonemu na wieść, iż raz opowieść uczennicy nie okazała się fałszem.

– O… – oparł krótko, robiąc przejście dla Penelopy, równocześnie zapraszając ją do siebie.

ZAPRASZAM serdecznie do komentowania. Dla Was to chwilka, a dla mnie naprawdę ogromna satysfakcja, że moja praca została doceniona. Nie umiesz komentować? Zostaw wiadomość "Przeczytałem/am". 

To jest tak... Jednym Penelopa się podoba, drugim nie, ale to jest całkowicie normalne. Mam nadzieję, że kiedy poznacie kolejne rozdziały zapałacie do niej większą sympatią. A co jest najśmieszniejsze, że Penelopa jest trochę podobna do mnie. Jestem naprawdę złośliwą osobą, która dość często sypie wrednymi żartami, ale pochodzą z dość zabawnej rodzinki (choć nie takiej jak Penelopa)

Kolejny rozdział mam nadzieję wstawić dość szybko, bo planuję pisać często, a krótko. Oczywiście nie będą to rozdziały po 2/3 str, bo nawet w tylu się nie wyrobię.

WAŻNE PYTANIE!!!

Czy ktoś chce, by go informować o nowych rozdziałach? Jeśli tak, to napiszcie w komentarzu informację gdzie mam taką informację Wam zostawić ;)