Rozdział 12 "Jaskółczy śpiew"

– Zamek. Magia. Dementor… – wymieniła. – Cholera, tożto ja w Hogwarcie się znalazłam! A nawet listu ze sobą nie mam! – krzyknęła.

Wzdrygnęła się.

W innych okolicznościach ochoczo analizowałaby wszelkie porównania do ulubionych filmów, lecz w tym momencie liczyło się głównie to, by utrzymać się przy życiu.

Uniosła dłonie i walnęła się z całej siły w policzki, próbując w ten sposób powrócić do rzeczywiści i stawić czoła potworowi. Ku jej zaskoczeniu, bestia nie zwracała na nią zbytniej uwagi. Zatrzymała się, jakby czekała, aż nowa duszyczka będzie gotowa, by stoczyć z nią bój. Niedoczekanie!

Penelopa prędko obróciła się na pięcie i pędem ruszyła w przeciwną stronę, znajdując w sobie siły, o których nawet nie wiedziała. Przemierzała kręte korytarze, ani na moment nie spoglądając za siebie. Tak jak mówiła pierwsza zasada wszystkich filmów – jedno spojrzenie i przeciwnik nagle znajduje się dokładnie za tobą.

 – Gdzie jesteś, mój piękny księciu? Potrzebuję ratunku – narzekała, tęskniąc za obecnością Erica. Mężczyzna nie raz pokazał, że przerasta ją w umiejętnościach bitewnych, dlatego nie pogardziłaby, gdyby zastosował swoje sztuki na „dementorze”.

Chłód emanował ze wszystkich długiego korytarza, który wydawał się ciągnąć w nieskończoność. Jednolity widok przerażał dziewczynę. Nie zmieniało się absolutnie nic, co tylko przytłaczało młodą dziewczynę. Okna znajdowały się w równych od siebie odległościach, a prawą ścianę przyozdabiały tak samo przerażające obrazy.

Wyskoczyła zza zakrętu i wtedy jej oczom ukazały się szerokie drzwi, które sięgały niemal sufitu. Wykonane z ciężkiego żelaza, sprawiały wrażenie bramy nie do zdobycia. Wyglądały podejrzenie, nawet miała przeczucia, że po drugiej stronie może kryć się pułapka. Aczkolwiek posiadała tylko dwie możliwości, dlatego wybrała tą łatwiejszą – sprawdzenie tajemniczego pomieszczenie.

Prędko weszła do środka, faktycznie spotykając się z oporem ze strony drzwi. Zatrzasnęła się i przekręciła klucz, który, ku jej zaskoczeniu, spoczywał wewnątrz zamka.

Pokój przypominał jej średniowieczną komnatę królewską, w której większość przestrzeni zajmowało ogromne łoże z położoną na jej wierzchu bordowo złotą kapą. Łóżko było wykonane z solidnego drewna, tak jak reszta mebli. Szafa stała w samym rogu, niedaleko żelaznych, mocno okutych drzwi. Naprzeciwko nich z kamiennego kominka żarzyły się niewielkie ogniki. Resztki drewna wypalały się, dając złudne uczucie ciepła, choć nadal po prawej stronie był ustawiony niewielki stos gotowych pniaczków do podłożenia.

Penelopa podeszła do kominka i wrzuciła do niego kilka drewienek. Nie minęło nawet kilka sekund, gdy ciepło utuliło zmarznięte ciało studentki. Może niepokoił ją fakt, że zbyt szybko temperatura tak wzrosła, ale chciała czerpać przyjemność z chwilowej ciepłoty.

– Spójrz! ­– usłyszała głos dobiegający znad kominka.

Podniosła się gwałtownie, uderzając tyłem głowy o wystającą część kamieni.

– Kurcze – syknęła, rozmasowując obolałą część ciała. Równocześnie przenosiła wzrok na część ściany, która znajdowała się nad paleniskiem.

Zaskoczenie sięgnęło granic możliwości. Mogła mieć omamy wzrokowe, ale była pewna, że nad kominkiem wcześniej świeciła pustka. Teraz jednak ogromny obraz przysłaniał większość ściany. Monstrualnych rozmiarów malowidło nie dało się objąć całościowo wzrokiem.

Penelopa odeszła trochę do tyłu i wtedy dostrzegła postacie przedstawione na obrazie. Jedną z nich była mała dziewczynka, może w wieku dziesięciu lat. Brązowa sukienka w falbanki ślicznie komponowała się z jej ciemną karnacją. Włosy miała koloru czystego brązu, lekko podkręcona. Jednak tym, co najbardziej zszokowało Penelopę, było to, iż panienka z obrazu zbyt wyraziście przypominała ją samą z dzieciństwa. Tak, mylę się, powtarzała sobie w myślach, tłumacząc niecodzienny wniosek tym, że mogła to być jakaś inna córka Ateny.

Pokręciła głową i spojrzała na mężczyznę, który trzymał wspomnianą dziewczynę na kolanach. Prezentował się na wysokiego, lecz szczupłego mężczyznę o długich, czarnych włosach, które sięgały mu aż po sam pas. Wyjątkowo cienkie i zaniedbane pasemka otulały częściowo roześmiane dziecko. Aczkolwiek sam ojciec – a przynajmniej o takie relacje podejrzewała dwójkę postaci – wyglądał ponuro i wyjątkowo smutnie. Pragnęła dowiedzieć się o nim więcej. Spowijała wzrokiem każdy, najmniejszy szczegół, który mógłby podpowiedzieć, kim jest, ale jego oblicze było przysłonięte białą plamą, jakby malarz nie zdążył dokończyć swego dzieła.

– Kim jesteś? – spytała.

Dłoń położyła na piersi i głęboko westchnęła. Coś kłuło boleśnie kobietę w samo serce. Uczucie tęsknoty i swego rodzaju ból dominowały, aż całkowicie stłamsiły inne emocje.

– Nie, nie, nie! – krzyknęła Penelopa. – Jakiś bóg się z tobą bawi, więc, moja droga panno, do roboty, a nie się wylegujesz i patrzysz na jakieś rysuneczki.

Wyprostowała się, wysoko unosząc podbródek, i odwróciła się, kierując w stronę posłania. Znudzenie ciągłymi igraszkami ze strony mitologii męczyło niepotrzebnie jej ciało, które dopiero co odzyskało pełnię sił.

Usiadła na skraju łóżka, rozmyślając nad możliwościami, które jej pozostały. Niezwykłym było to, że nie chciała siedzieć i grzecznie czekać na odnalezienie przez Erica. Miała obawy, że nawet mogli nie znaleźć się w jednym miejscu. Jednak co, oprócz czekania, jej pozostano?

Przekręciła głowę w prawo. Zastanawiała się, czy rezydent zamczyska nadal czeka po drugiej stronie. Może jej lęki były bezpodstawne i posiadała wystarczające umiejętności, aby stanąć naprzeciw zagrożenia.

Zerwała się gwałtownie. Pełna niezgodności podeszła do wspomnianych wrót i otworzyła je, wychodząc na zewnątrz.

Światło słoneczne oślepiło studentkę. Pochyliła się, krzywiąc się na twarzy. Wielu bowiem rzeczy oczekiwała, ale nie ataku ze strony gwiazdy. Wyszła zza próg i zlustrowała krajobraz, który stanął przed jej oczyma.

Wysokie drzewa pięły się ku błękitnemu niebu, częściowo odbierając dostęp do słońca. Między gęsto porośniętymi iglakami rosły mizerne krzewy z dojrzały owocami o podejrzanych wielkościach. Gdzieniegdzie błąkały się zagubione zwierzaki, choć one stanowiły mniejszość mieszkańców lasu.

Penelopa złapała się dłońmi o ramionami. Chłód przesiąkał przez jej grube ubrania, sprawiając, iż zaczęła trząść się z zimna. Nie umiała powstrzymać nieustających drgawek, jakby temperatura spadła dawno poniżej zera.

Na ściółce dało się dostrzec jeszcze rosę, a ziemia nie zapadała się pod ciężarem Penelopy. Była stanowczo za twarda. W końcu Rosińska przykucnęła i dotknęła palcami gleby, trafiając w sedno problemu.

– Ona jest zamarznięta – szepnęła, nabierając coraz to większych podejrzeń, który z bogów może stać za niespodzianką.

Podniosła się, otrzepując zakurzone spodnie. Obróciła się. Jedynie gleba nosiła ślady nastawienia na niską temperaturę. Kory drzew nie paliły się z gorąca, ale w dotyku nie były tak przerażające zimne jak podłoże.

– Czegoś ciepłego? – usłyszała propozycję dobiegającą zza jej pleców.

– Wybawienie! – wrzasnęła radośnie. – Bardzo chętnie…

Zatrzymała się w połowie ruchu, wyraźnie zastanawiając się nad tym, co usłyszała. Usta miała szeroko otworzone, a oczy sugerowały głębokie zdziwienie.

Całkowicie okręciła się na pięcie i spojrzała na sylwetkę kobiety, która siedziała przy stoliku na samym środku drogi przed chwilą przebytej przez Penelopę. Jej całe oblicze pokrywała czarna, cienka szata mocno przylegająca do ponętnego i wyrzeźbionego ciała. Była wyjątkowo wysoką kobietą, o długich nogach, które prześwitywały przez materiał. Górna część ciała, od bioder aż po samą twarz, była ściślej okryta. Jednak nie zmieniało to faktu, że szata podkreślała obwite piersi kobiety i jej szczupłą talię. Twarzy nie dało się dostrzec. Kaptur wyraźnie przysłaniał oblicze damy, nie dając poznać jej prawdziwej tożsamości. Jedynie kilka czarnych pasm włosów swobodnie wypadało z wnętrza szaty, dotykając samej gleby.

Siedziała przy okrągłym, drewnianym stoliku, zabarwianym na kolor kości słoniowej. Na wierzchu leżała niewielka, bladoróżowa chusta, na której spoczywały dwie filiżanki z herbatą i porcelanowy czajnik w kwietne wzory.

– Kim… jesteś? – zapytała wątpliwie Penelopa. Kobieta nie wydawała się groźna, ale pozory mogły mylić. W świecie bogów nic nie było takie, jakie powinno, dlatego Rosińska bacznie czuwała na ruch ze strony damy.

– Gdybym zdradziła ci swe imię, jutro bogowie wywiesiliby twą głowę na szczycie Olimpu – oświadczyła, ku przerażaniu studentki. – Nie obawiaj się, choć wiem, że trudno ufać osobie, która nie chce zdradzić swej tożsamości. Jednak obdarz mnie zaufaniem, a przeżyjesz Penelopo.

Ręką wskazała na wolne miejsce naprzeciwko siebie.

Penelopa wątpliwie podeszła do herbacianego stołu i usiadła na krześle. Jednak trudno było jej odmówić. Głos kobiety, tak powabny i przyciągający, kusił ją niezmiernie. Nie pozwał odejść, wręcz przeciwnie; kazał podejść i włączyć się do rozmowy.

– Nazywaj mnie jak chcesz. Niektórzy dla ułatwienia mówią o mnie Wiedźma Wymiarów lub Kobieta w Czerni – podpowiedziała.

– Nie wiem, co oznacza pierwszy tytuł, więc drugi jest dla mnie bardziej zrozumiały – oświadczyła Penelopa.

Zainteresowanie postacią tajemniczej osoby sięgnęło swego apogeum. Rosińska nie umiała powstrzymać się od myśli rzucenia się na kobietę i zerwania jej tego kaptura z głowy, by móc ujrzeć twarz niewiasty. Jednakże pokręciła głową, rezygnując z pomysłu.

– Gdybyś rzuciła się na mnie, próbując zdjąć mi kaptur, niewątpliwie twoja ręka zostałaby złamana w kilku miejscach, kochanie – rzekła łagodnym tonem nowa znajoma.

Penelopa zamrugała, analizując usłyszane słowa. Dziwił ją sposób, w jaki zwracała się do niej Kobieta w Czerni. Przecież nie powiedziała jednoznacznie, że to właśnie ona złamałaby jej rękę.

– Nie myśl o rzeczach niepotrzebnych. Tylko rozboli cię głowa – dodała organizatorka herbacianego przyjęcia.

– Czytasz mi w myślach? – spytała w końcu studentka.

– Dopiero teraz to odkryłaś, młoda damo?

– Prawie. – Pokręciła głową energicznie. – Można różnych rzeczy się spodziewać po boskich istotach, ale nie spotkałam jeszcze boga, który mógłby wchodzić w czyjeś głowy.

– Ludzki umysł to intrygująca zagadka, którą mogą poznać jedynie nieliczni. Dar czy przekleństwo? Należy samemu rozstrzygnąć, gdzie leży granica między zwykłą umiejętnością a szaleństwem władania tą zdolnością. Choć czasami faktycznie bywa to frustrujące – wypowiedziała długi monolog, po czym dolała sobie do filiżanki trochę herbaty. Była to jasnofioletowa substancja, która rozsyłała po okolicy słodki zapach. Od napoju biło ciepło, od którego Penelopa nie potrafiła się powstrzymać. – Pij – zachęciła ją.

Podniosła naczynie i spróbowała trochę gorzkiej w smaku herbaty. Przypominała ziołową mieszankę, którą dawniej zachwycał się jej ojciec. Pamiętała długie godziny czekania, aż osiągnie odpowiedni stan zaparzenia, by potem zachwycać się zapachem, a na koniec dostać obrzydliwą lurę, niszczącą nadzieje na smakowity dodatek do kolacji. Ile bym teraz dała, żeby wrócić do domu? – pomyślała, powracając do Kobiety w Czerni. Spodziewała się, iż jej cierpliwość skończy się wraz z długim oczekiwaniem, lecz podejrzenia Penelopy okazały się bezpodstawne. Dama wciąż wyglądała na opanowaną – choć z drugiej strony nie umiała powiedzieć zbyt wiele o jej uczuciach, skoro nie widziała nawet twarzy.

– Dziękuję za gościnę. – Ukłoniła się kulturalnie Rosińska. – Jednak mogę zapytać, co tu tak naprawdę robię?

– Dobre pytanie, dziecko. – Zaśmiała się łagodnie. – Mogę podać ci trzy odpowiedzi, w zależności od tego, czego ode mnie żądasz.

– Ja… – Zawahała się. Nie do końca pojęła sens wypowiedzi nieznajomej. Zadała proste, niewymagające długiego zastanowienia, pytanie, a jednak napotkało na przeszkodę.

– Widzę, że masz problem.

– A to jeden? – odparła żartobliwym tonem. – Ja chcę tylko wiedzieć, co… – Zamilkła, odnajdując rozwiązanie zagadki; nieskomplikowane, mimo to sprawiło problem studentce. – Chodziło mi o to, co robię akurat w tym konkretnym miejscu razem z tobą.

– A przypadkiem ostatnio nie poznałaś wielu nowych ludzi?

Po części stwierdzenie było prawdą, ale ponownie Penelopa odniosła wrażenie, że tymi słowami kryła się druga prawda. Inteligencja odziedziczona po Atenie nie wystarczała. Potrzebowała sprytu i czegoś więcej, by móc przeciwstawić się Kobiecie w Czerni i jej zagrywkom.

– To prawda – odparła obojętnie Rosińska. – Między innymi Erica, moje trzy ciotki, albo kuzynki licho wie, i ciebie. Jednak wszystkich znasz, prawda? – Postanowiła walczyć, choćby nawet miała odejść jako przegrana.

– Rzuciłaś mi wyzwanie. Gratuluję – powiedziała, natychmiast rozpoznając podstęp. – Tak, Eric, to mój bliski przyjaciel, nawet bardzo bliski, tylko sam o tym nie wie. To dobry chłopak, tylko nie umie się odnaleźć w tym świecie, choć ma już ponad dwa tysiące lat.

– Zauważyłam. – Oparła łokcie o stolik, wspominając nagłe zmiany nastroju mężczyzny. Nie przeszkadzały jej one, ale czasami były lekko irytujące, szczególnie gdy zaczął wszczynać walki.  – Kim ty tak naprawdę jesteś?

– Osobą, która zauważyła, że marzniesz i że masz ochotę napić się czegoś ciepłego – wymigała się od odpowiedzi i przeszła do mniej istotnych faktów. – Muszę cię śledzić Penelopo, mój kochany Zakłamany Herosie.

– Fakt, trochę oszukuję, ale nie jestem zakłamana.

– I ty, i nie tylko ty – odparła Kobieta w Czerni. – Przejdziemy się i wtedy dowiesz się drugiego znaczenia swojego pytania.

Drugiego znaczenia mojego pytania, powtórzyła w myślach dziewczyna, próbując odnaleźć w pamięci jej własne słowa sprzed kilku minut. W tym czasie kobieta wstała i ruszyła w kierunku, w którym wcześniej szła Penelopa. Dziewczyna gwałtownie podniosła się, nie chcąc zostawać daleko w tyle. Dogoniła przewodniczkę i tylko raz odwróciła się, by potwierdził swe przypuszczenia. Jak się spodziewała, cała herbaciana zastawa wraz z meblami rozmyła się w pojawiającej się stopniowo mgle. Znała od dziecka magię, a jednak ta wciąż ją zaskakiwała.

Powróciła do śledzenia poczynań „wiedźmy” i tego, gdzie ją prowadzi. Obie kroczyły w równym tempie, niemal tą samą ścieżką. Wydeptana na szerokość około metra wydawała się pozostałością po szlaku, którym dawniej przemierzali ludzie. Gdyby wciąć pod uwagę zgodność historyczną, Penelopa mogła dojść do wniosku, że to miejsce należało do części traktu handlowego, którymi podróżowali w starożytności kupcy. Świadczyły o tym ślady kopyt zwierząt, najpewniej mułów, równolegle zagłębienia na koła czy sam fakt, że znajdowała się w świecie bogów.

– Masz rację – odparła nagle Kobieta w Czerni.

– Słucham?

– Mówię, że masz rację – powtórzyła. – To jest szlak handlowy. W dawnych czasach wiele ludzkich istnień przemierzało tymi drogami do czasu pewnej katastrofy.

– Co się stało? – spytała bezmyślnie Penelopa. Ugryzła się w język za swą głupotę, ale ciekawość wygrywała ze zdrowym rozsądkiem w takich chwilach. Czasu nie dało się cofnąć, więc skierowała głowę w kierunku nieznajomej, oczekując od niej wyjaśnień.

– Nie pamiętasz, prawda?

Pokręciła głową przecząco. Jak miałam pamiętać, skoro jeszcze nie było mnie wtedy na świecie, dziwiła się, ale dalej nie drążyła tematu. Zdała sobie sprawę z tego, iż chłód rozwiał się. Gleba pod stopami stała się bardziej grzęzła. Buty lepiły jej się do podłoża. Ruchy dziewczyny były wyraźnie utrudnione, choć ten problem nie obejmował Kobiety w Czerni. Swobodnie kroczyła, jakby znajdowała kawałki ziemi, które nie uległy zmianie stanu skupienia.

– Patrz i ucz się – szepnęła dama.

Zrobiła z dłoni daszek i obejrzała dokładnie zarośniętą przestrzeń przed nimi.

– Na co mam patrzeć? – spytała zniecierpliwiona.

Niepokojące milczenie trwało i trwało. Zdenerwowanie sięgnęło apogeum. Penelopa zacisnęła pięść. Z największą ochotą nauczyłaby Kobiety w Czerni trochę kultury – gdyby jej osoba nie znikła. Gdziekolwiek nie szukała, po prostu jej nie było. Pozostawiła Rosińską samotnie w dziczy, nawet nie zapewniając jej bezpiecznego powrotu do zamczyska.

– Trudno. – Wzruszyła ramionami. – Zastanawiam się, co jest za tymi krzakami.

Podrapała się po głowie, po czym wyjęła z własnych włosów kilka obeschniętych liści i robaka, którego nazwy nie chciała poznać. Rzuciła biedną istotkę za siebie, nie bacząc na jego bezpieczeństwo. Ręce wepchnęła niedbale do kieszeni i zamlaskała. Pewność, którą jeszcze tak niedawno emanowała, obróciła się w proch. Nie wiedziała, co ma czynić ani jak wykorzystać wskazówki, jakie pozostawiła jej nieznajoma. Gdzie miała szukać odpowiedzi, kiedy wokół rosły jedynie drzewa?

Jednak ucieczka Wiedźmy Wymiarów zniszczyła jeszcze jedną zaletę – brak ciszy. Ciągły brak możliwości konwersacji z żywymi istotami był nadzwyczaj irytujący, szczególnie dla Penelopy, która w genach miała gadatliwość (choć sama nie wiedziała po kim).

Ta właśnie cisza sprawiła, że odgłos szurania przykuł tak znaczącą część uwagi dziewczyny. Krążyła wokół własnej osi, poszukując źródła problemów, lecz jedynie mała kupka liści, która powoli zaczęła się rozsuwać, mogła stanowić źródło tego dźwięku. Była to niewielka zbieranina już zeschniętych liści, które musiały opaść już dawno. Wykorzystane jako schronienie przez małego potworka, a teraz opuszczane przez niego w poszukiwaniu nowego domu.

Jakie stworzenie mogło kryć się w tym niewielkim domku? Znając encyklopedię mitologicznych stworzeń, można było dojść do wniosku, że należy uciekać. Aczkolwiek Penelopa stała i przyglądała się pełna fascynacji, kiedy mały pyszczek wyskoczył znad kupki. Słodki, z trzema cienkimi wąsikami po obu swych stronach. Uszy pojawiły się zaraz potem, wyprostowując się niczym naciągnięta wcześniej sprężyna. Wydostawanie się królika z domku sprawiało mu trudność, więc Penelopa litościwie stanęła przed zwierzęciem i chwyciła je łapczywie w swoje dłonie, zanim „mityczna istota” zdążyła uciec. Króliczek wyrywał się, ale gdy tylko ułożyła go wygodnie wzdłuż ręki, zamarł.

– Jakiś ty śliczny – powiedziała łagodnie. – Zawsze chciałam mieć domowe zwierzątko.

Pogłaskała stworzonko po szarym futerku.

– Nazwę cię… – Zawahała się. Nigdy nie potrzebowała wyszukiwać imienia dla kogokolwiek czy czegokolwiek, więc nie wiedziała, od której strony ma się zabrać za czynność. – Może, van Hellsing? – zaproponowała, choć oczywistym było, że królik nie odpowie.

Rozpięła bluzę i włożyła do niej zwierzątko, następnie wpychając dół ubrania w spodnie. Szczęście nie znało swych granic. Znalezienie nowego towarzysza było niczym wybawienie z samotności. I możliwe właśnie to spotkanie sprawiło, iż Penelopa nie poczuła nagłego wzrostu temperatury. Już na wcześniejszych etapach wędrówki zimno zaczęło ustępować, ale tym razem gorąco stawało się nie do zniesienia.

Nowy stan zainteresował Rosińską na tyle, że wyjrzała za krzaków, które rosły na wysokość trzech metrów. Z trudem odepchnęła na boki ostre gałęzie, pozostawiając na swoim ciele liczne zadrapania. Jednak nadal chroniła van Hellsinga przed jakimkolwiek zetknięciem z groźnymi kolcami.

Kiedy wydrążyła wystarczający otwór, pochyliła się i odnalazła prawdziwy powód wzrostu temperatury. Wydawało się, iż sen stał się rzeczywistością. Ogniste jęzory syczały na powietrzni lawowego morza. Ogromne bąble buchały jedne za drugimi, wydobywając z siebie groźną parę wodną. Ogniste morze płonęło groźnie, sycząc groźnie, jakby Penelopa znalazła się w samym przedsionku piekła. Czerwone grzęzawisko zdawało się nie mieć granic. Sięgało daleko poza widoczność Penelopy, co tylko potęgowało w niej przekonanie, że to jedynie sen.

Zlękniona cofnęła się. Upadła boleśnie na pośladki, lecz prędko podniosła się i biegiem ruszyła ku zamczysku, w którym musiała znaleźć Erica. Czas się kończył. Sen czy nie, nie miała czasu roztrząsać, która z opcji jest prawdziwa.

Lewą ręką przytrzymała króliczka, by tylko nie wypadł ze swojej kryjówki, a drugą zaczęła szaleńczo machać, jak miała to w zwyczaju robić. Wolała pograć w siatkówkę – jej ulubiony sport – ale narzekanie na zły dobór dyscypliny przez bogów nie mógł w niczym pomóc.

– Zatrzymaj się. – Posłusznie wykonała polecenie. Stanęła na baczność, choć nie wydawała ciału najmniejszego polecenia.

Co ja robię? – pomyślała. Cień przemknął przed jej oczyma. Nie była to już Kobieta w Czerni, a demon, który wcześniej ścigał ją w zamczysku. Lewitował nad ziemią, w ogóle nie zwracając uwagi na Penelopę, która stała dokładnie obok niego. Po prostu przeleciał, a gdy to uczynił, dziewczyna ruszyła za nim. Poddana pod moc nieznanej siły, śledziła „dementora”, który kierował się w wyraźnie wyznaczone miejsce.

Zatrzymali się dopiero przy trzech wykonanych grobach. Ich głębokość i dokładność wydrążenia dziwiła dziewczynę, która natychmiast nabrała podejrzeń.

Istota w kapturze krzyknęła i bezwładnie opuściła głowę. Przestała się ruszać. Penelopa wątpliwie dotknęła „dementora” w okolicy ramienia, ale ten nadal nie wykazywał żadnych oznak życia.

– Przepraszam? – odezwała się do dawnego przeciwnika. Nie ufała nieznajomemu, ale chciała znać powód, dla którego przybyła właśnie do tego miejsca.

Groby zostały wykopane w pospolitym i nieznaczącym miejscu. Nie różniło się niczym od poprzedniej części lasu, ale może właśnie w tym tkwiła niezwykłość pochówku. Z dala od świata, bezceremonialnie, niczym morderstwo.

Nagły ruch w bluzie kobiety wytrącił ją z równowagi.

– Ej, van Hellsing, spokój! – krzyknęła, starając się zachować równowagę. Wpadnięcie do grobu należało do ostatnich rzeczy, których marzyła doświadczyć. Dlatego położyła dłoń na ramieniu „dementora” i odzyskała pion. Kiwnęła głową w podzięce i w ramach przeprosin.

Istota powoli zaczęła kłaniać się ku otworowi. Jakby w spowolnionym tempie opadała, aż gwałtownie osunęła się w stronę pustej przestrzeni i wpadła do własnego sarkofagu.

– Nie! – wrzasnęła, ale reakcja przyszła za późno. – Co mam robić? Co mam robić? – pytała w paranoi. Aczkolwiek żaden dźwięk nie zaczął dobiegać z dziury. Wychyliła się i dopiero wtedy dostrzegła fragment głowy tajemniczego prześladowcy. Trudno było nazwać część ciała głową, gdy jedynym widokiem była ubrudzona czaszka, lecz nazewnictwo nie stanowiło teraz problemu. Kłopotem stanowił fakt, że „dementor” był martwy jeszcze wtedy, gdy go po raz pierwszy spotkała.

Zamyśliła się.

– Albo ktoś pociągał za sznurki, albo faktycznie on żył, będąc martwy. Skomplikowane. – Machnęła ręką. Mimo obojętności zaraz rzekła: – Trzy groby niczym trzy zdrady. Trzech doznasz zdrad, gdy bóg jeden będzie wielce rad… – powtórzyła słowa Mojr. – Bogiem może być Ares, ale teraz już sama w to wątpię. Jeśli misja mi się uda, mimo trzech zdrad, on nie będzie zadowolony. Jednak może istnieć bóg, którego ucieszą i trzy zdrady, i moje zwycięstwo… Trzy groby, trzy zdrady… Czyżby zdrajcy zginęli? Chyba że… – Zatrzymała się w pół zdania.

Na swych plecach poczuła niebywałe ciepło, które wyparowała, gdy chłód grobu ją pochłoną. Opadła szybko, zanim zdążyła podjąć jakiekolwiek działanie po popchnięciu. Nawet nie krzyknęła, tylko dała się objąć mrokowi i uratować van Hellsinga, który spoczywał w jej bluzie.

Opowieść z pisania tego rozdziału. Otóż to był najbardziej poprawiany rozdział. Niektóre fragmenty usuwałam i pisałam od nowa kilka razy. A jak efekt? Sami oceńcie, choć mam dziwne wrażenie, że za mało opisów, że za szybko się to dzieje (a kiedy pisałam, wydawało się, że za wolno idzie...).

PYTANIE:

Kto wrzucił Penelopę do grobu?

UWAGA!!!

Nowy rozdział może się nie pojawić przez najbliższy miesiąc, ewentualnie 3 tygodnie. Dlaczego? Jest ku temu kilka powodów, nie chcę się roztrząsać, zobaczycie o co chodzi niedługo. Ogólnie chodzi o korektę bloga. Mam nadzieję, że nie zrezygnujecie z czytania, że poczekacie :)