Rozdział 10 "Węzeł gordyjski"

Rozdział pisało mi się genialne, ale ostatecznie mam wrażenie, że nie do końca wyszedł, jakchciałam. Może to tylko takie wrażenie... A jak wy sądzicie?

„Idź i nie zatrzymuj się, bogini” – tajemniczy głos nucił cichutką melodię w głowie Penelopy, nie dając jej zaznać błogiego odpoczynku. Choć z początku zdawało się, że słowa płyną z ust kogoś, kto znajduje się obok dziewczyny, wkrótce odkryła, iż było to tylko złudzenie. Snuła się między snami, nasłuchując kolejnych wskazówek, kolejnego głosu.

Nagle wszystko jakby zamarło.

Przed oczyma kobiety pojawiły się białe plamy. Coraz ostrzejsze i wyraźniejsze groźnie przecinały świat, który znajdował się przed Penelopą. Aż w pewnej chwili całkowicie znikły, a blady obraz stał się jedynym krajobrazem heroiny.

Przerażona zamknęła powieki, ponownie starając się odzyskać to, co utraciła – nic się nie wydarzyło.

Wzięła głęboki łyk powietrza i ruszyła przed siebie, palcami szukając oparcia, przy którym mogłaby się zatrzymać. Aczkolwiek napotykała jedynie na ostre kolce, raniące jej delikatne ciało. Czuła spływającą po nadgarstkach krew. Była pewna, że tak drobne rany nie powinny dopuścić do ostrego krwotoku, jednakże płynący szkarłat mówił jej zupełnie co innego.

– W prawo! – usłyszała donośny wrzask.

Z bólu złapała się za uszy, ale było już za późno. Jej umysł przeszył ostry krzyk, który echem powtarzał się i powtarzał w nieskończoność, jakby ten sam dźwięk był odtwarzany nieustannie. Penelopa upadła na kolana i położyła się na gołej ziemi. Przyciskała dłonie do głowy, układając swe ciało w pozycji płodowej – na niewiele zdały jej się te nędzne próby ratunku. Ktokolwiek to był, nie umiał dać dziewczynie wolności.

– Przepraszam – mówiła przez łzy.

Penelopa traciła oddech. Nie potrafiła otwierać ust i nabierać powietrza, jakby te ciągłe starania o ocalenie pozbawiły dziewczyny innych umiejętności.

Wtedy nastała cisza.

Wątpliwie zdjęła z uszu ręce i podniosła się, pojmując, że odzyskała widzenie. W duchu podziękowała za wybawienie, jednak nie stała zbyt długo w miejscu. Zaraz skręciła w prawo, jak wcześniej nakazał jej tajemniczy głos, wchodząc w długi, biały korytarz. Po obu jego stronach wyrastały zagadkowe, kolczaste rośliny. Nie dotykała ich w obawie przed kolejnymi ranami – nadal dostrzegała cienkie linie na swoich nadgarstkach, z których co jakiś czas spływały łagodne strużki krwi.

– Gdzie jestem? – spytała głucho, po czym zakaszlała. Przeraźliwa chrypka powstała przez podrażnione i wysuszone gardło. Ile by oddała za szklankę wody? Pamiętała, że jeszcze chwilę temu bezpiecznie spoczywała obok Erica, niedaleko wodopoju. Więc gdzie teraz była?

Zamrugała i wytężyła wzrok, co jakiś czas zauważając zarysy nietypowego przedmiotu, który znajdował się na samym krańcu długiego korytarza. Przyspieszyła kroku.

Całe ciało dziewczyny krzyczało, aby znaleźć się w wyznaczonym miejscu. Czuła, że właśnie w ostatnim punkcie wędrówki znajdzie upragnioną odpowiedź.

Już blisko, powtarzała w myślach.

Powolny trucht, który zdecydowanie dominował na początku wędrówki, z czasem przemieniał się w prędki bieg. Nogi jakby same gnały wraz z ciałem przed siebie, mijając o milimetry wystające kolce, które od pewnej linii zaczęły się zagęszczać. Już nie wystawały tylko kawałkiem od ściany, a ostro wiły się ku centrum korytarza, zahaczając ostrymi krańcami o ciało Penelopy.

W pewnym jednak momencie zatrzymała się. W pierwszej chwili nawet nie pojmowała, dlaczego to uczyniła. Podeszła krok bliżej i opuszkami palców dotknęła przestrzeni, która znajdowała się dokładnie przed nią. Była chłodna i śliska w dotyku. Ukazywała jedynie dalszy ciąg korytarza tylko z jedną różnicą – po środku leżał niewielki sztylet z wyraźnie zarysowaną drewnianą rączką. Dało się także zauważyć czerwone plamy rozchlapane wokół niego.

Penelopa wzdrygnęła się i na moment przymknęła powieki.

Otworzyła oczy i pisnęła głośno. Odsunęła się do tyłu i złapała rękoma za usta. Aczkolwiek napotkała na nieznany dotąd opór. Odwróciła się nieznacznie i odkryła, iż za jej plecami znajduje się goła ściana.

Jęknęła.

Jednakże zaraz powróciła do postaci, która stała dokładnie naprzeciw niej – jakby stanowiła odbicie Penelopy. Długie, rudawe włosy opadały luźno na lnianą suknię kobiety o chłodnym uśmiechu i przenikliwym, pełnym współczucia spojrzeniu. Była drobną, ale powabną damą.

Rosińska dotknęła powierzchni niby lustra i pogładziła fragment, na którym spoczywała głowa niewiasty. Powoli zaczęła schodzić coraz niżej, aż dotarła do czerwonego fragmentu sukni. Pierwotnie myślała, iż jest to jedynie wzór odciśnięty na materiale, ale teraz dostrzegła powiększającą się plamę w okolicach serca.

– Kim jesteś? – spytała, ale odpowiedziało jej tylko milczenie.

Wzdrygnęła się i ponownie skierowała wzrok w kierunku oczu tajemniczej kobiety.

Przełknęła ślinę i zapatrzyła się w te piękne tęczówki, stanowiące jakby odbicie jej własnych. Wtedy silny ból przeszył pierś dziewczyny. Skuliła się i złapała ręką za część ciała, piszcząc z bólu. Dostęp do powietrza został jej odebrany. Dusiła się, a uczucie zimna przybierało na sile. Umierała. Naprawdę umierała.

Penelopa upadła na białe podłoże i wyciągnęła przed siebie dłoń, jakby wierzyła, iż ktoś po nią sięgnie. Jednak nic się nie wydarzyło. Tylko leciała w dół pustej przestrzeni, oddalając się od damy z lustra.

– Nie! – wrzasnęła ostatkiem sił i wnet zrozumiała, że ktoś ją trzyma za rękę.

Otworzyła oczy i spojrzała prosto na zdezorientowanego Erica. Podniosła się raptownie i chwyciła się za czoło drugą ręką, ocierając je z potu. Kilka razy pochwyciła głębokie łyki powietrza i dopiero wtedy powróciła do mężczyzny, trochę wierząc, że raczy wyjaśnić jej, co się zdarzyło. Jednak Eric popatrzył się pytająco na kobietę, nie ukrywając zmartwienia. Nagle zaśmiał się i wyrwał się z uścisku Penelopy.

– Przepraszam – powiedziała tylko studentka, jakby wina leżała po jej stronie. – Co się stało?

– Są dwie możliwości – oświadczył spokojnie. – Albo przepowiednia tak cię przeraziła, że miałaś w nocy koszmar, albo bogowie nadal się z tobą bawią – rzekł oschlej.

– Wątpię, bym była zdolna wyśnić sobie coś takiego – odparła stanowczo, pojmując, że Eric po prostu zaczął się z nią bawić. Była o kilka tysięcy lat młodsza od niego, ale nie należała do najgłupszych.

– Oj, przestań się dąsać i wstawaj! – rozkazał i zaraz ruszył przed siebie.

Do Penelopy jeszcze nie docierało, co dzieje się wokół niej, więc z opóźnieniem zrozumiała, że Eric zaczął się niebezpiecznie oddalać. Chwyciła prędko torbę, podniosła się i podbiegła do przewodnika. Dopiero w tamtym momencie ujrzała, iż aparycja mężczyzny znacząco się zmieniła. Oczywiście wyglądał na bardziej wypoczętego, ale również uczesanie było inne niż dzień wcześniej. Także ubranie uległo zmianie. Luźny i współczesny strój został zastąpiony staromodnym i, równocześnie, bardziej przystosowanym do warunków świata bogów kompletem. Buty miał zrobiony z ciężkiej, twardej skóry. Od pasa w dół luźno zwisały spodnie z tego samego materiału, jednak częściowo były przywiązane brązowym rzemykiem. Cienka, biała koszula luźno zwisała na jego ciele i gdyby nie szeroki, ozdobny pas, wyglądałaby na nim jak worek. W ręku trzymał długi płaszcz z kapturem i pochwę wraz mieczem.

– Kiedy zdążyłeś się przebrać, książę – spytała zaciekawiona Penelopa.

– Magia – odpowiedział podejrzanie krótko.

Kobieta podeszła wystarczająco blisko, by zagrodzić mu drogę. Nie miała wielkiego pola do popisu przez panujące w lesie ciasnoty, ale dzięki małemu przesmykowi między krzewami, udało się przeskoczyć obok mężczyzny i stanąć naprzeciw niego.

– Dlaczego jesteś dzisiaj tak małomówny? – zadała pytanie.

Prychnął i odsunął na bok dziewczynę, zachowując się zupełnie inaczej niż poprzedniego dnia.

– Okres masz czy jak?! – krzyknęła za nim.

Ostrożnie stanęła na kępce mchu i podskoczyła, próbując ponownie dogonić księcia – nieudolnie. Mężczyzna miał wyraźną wprawę w pieszych wędrówkach. Nie tylko szybko szedł, ale sprawnie omijał wszelkie pułapki, jakie zastawiła na nich matka natura. Niczym leśne zwierze, krążył między kolejnymi drzewami, znacząco oddalając się od Penelopy, która nie była dostosowana do takich podróży.

– Zwolnij, proszę! – zawołała za Ericiem.

Zatrzymał się i odwrócił się łaskawie w stronę obiektu misji, wzruszając ramionami, jakby nie rozumiał jej zachowania.

– Wczoraj za dużo tobie nagadałem, więc milczę dziś jak grób – wypowiedział pierwsze zdanie od kilku minut. – Jesteś irytująca i jeszcze masz jakieś sny. Nigdy nie nauczono cię zaklęć ochronnych przez nimi?

Pokręciła natomiast głową, przez co Eric zacisnął ze złości pięść.

– Chyba będę musiał trochę nad tobą popracować, bo nigdy nie dojdziemy żywi na miejsce, jeśli będziesz tak się chwaliła swoimi umiejętnościami – szepnął ironicznie, jakby nie był do końca pewien, czy mówi do Penelopy czy do siebie.

– A ile nam zajmie ta wędrówka?

– Sądzę, że z tydzień.

– Tydzień?! – spytała zaskoczona heroina. – Czy przypadkiem do tego czasu świat nie zginie?

– Ares wciąż zbiera popleczników, Hades póki co nie jest jego sprzymierzeńcem, a i ma wroga, który jest groźniejszy od bogów. Nie pytaj! – dodał natychmiast, widząc, jak Penelopa otwiera usta – Należy też podkreślić fakt, że czas w świecie bogów troszeczkę inaczej płynie, więc tydzień nie jest taki zły, jeśli dotrzemy tam żywi.

– Ale nadal nie rozumiem, czemu tak pędzisz? – wydusiła z siebie w końcu.

Mężczyzna przystanął przy jednym z drzew i oparł się o nie, czekając, aż Penelopa znajdzie się tuż obok niego. Stuknął opuszkiem palca o klingę miecza i zaraz wyjął go, mierząc prosto w gardło kobiety. Ta odsunęła się prędko i sięgnęła do torby, w której spoczywał Rapier Ognia. Poprawiła włosy i przyjęła pozycję obronną, nie będąc pewna, co tak naprawdę knuje jej nowy przyjaciel.

– Bo muszę wyrobić w tobie zwyczaj chodzenia bez gadania – oświadczył zajadle. – Ale najwidoczniej porywam się z motyką na słońce. Do ciebie dotrze tylko jeden język.

– Nie…

– Oj, tak.

Kiwnął głową.

Natarł na dziewczynę, wymierzając ciężkie, solidne ostrze w obojczyk przeciwnika. Penelopa schyliła się gwałtownie, uderzając głową o konar drzewa. Syknęła, lecz po chwili podniosła się i rozpoczęła szarżę na Erica. Jeśli go pokonam, to da mi spokój, pomyślała, uznając swój plan za najbardziej prawdopodobny do spełnienia. I jakże była z siebie dumna, gdy książę nie zdążył unieść miecza na wystarczającą wysokość, by odparować cios.

Uśmiechnęła się i napięła ostro mięśnie, nadając atakowi siły. Nie chciała zabić mężczyzny, ale dać mu odpowiedni przykład. Nagle poczuła silne ból w podbrzuszu. Zgięła się, lecz nie z własnej woli. Jej prawa ręka była przetrzymywana wysoko nad głową w silnym uścisku, a ciało stało wygięte w kierunku ziemi. Poruszyła się nieznacznie, chcąc uwolnić się. Jednakże ten ruch spowodował jedynie reakcję u przeciwnika.

Eric przekręcił nadgarstek kobiety i całe jej ciało obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni, po czym upadło na ziemię twarzą zwróconą ku drzewom.

– Podobało się? – zapytał uszczypliwie wojownik.

– Nie było tak źle – odpowiedziała Penelopa. – Ale wolałam twoją milszą wersję.

– Wczoraj nie mogłem pozwolić byś uciekła mi podczas snu.

– A dzisiaj?

– Dzisiaj sprawię, że nie zaśniesz – odparł, ku przerażeniu heroiny.

– Jesteś zmienny jak kobieta – zażartowała, choć zaraz pożałowała decyzji. Ostry ból przeszył uderzone miejsce i na moment straciła oddech.

Eric szarpnął kobietą gwałtownie, porywając ją do góry. Było to bolesne doznanie dla skrzywdzonej Penelopy, ale natychmiast zaczerpnęła świeżego powietrza. Nie miała pewności, czy to dzięki decyzji przewodnika czy zbiegowi okoliczności.

– Musisz ćwiczyć Penelopo – rzekł wyjątkowo łagodnie. – Uczysz się od najmłodszych lat sztuki walki, ale jeszcze nigdy nie miałaś okazji nabrać prawdziwego doświadczenia.

– A ty jesteś geniuszem w tej dziedzinie?

– Nie, ale ponad dwa tysiące lat walk zrobiło swoje. – Odwrócił się na moment i rozejrzał. – Dobra, lepiej już idźmy. Jeśli jeszcze raz będziesz gadała jak najęta, ponownie zatańczymy.

– Dlatego wolę Deadpoola – szepnęła, jednak jej zamiarem było wypowiedzieć owe zdanie w myślach. Zanim zorientowała się, co się tak naprawdę wydarzyło, Eric zdążył ją brutalnie puścić. Upadła z powrotem na ziemię i syknęła, przeklinając równocześnie mężczyznę w myślach.

Książę ruszył przed siebie, chwilę jednak czekając przy jagodach na Penelopę. Chwycił parę dojrzałych owoców i zjadł ze smakiem.

Kobieta przekrzywiła się. Zastanawiała się czy przypadkiem nie jest to jakaś trująca roślina. Eric wyjątkowo nieostrożnie zachował się, ale nie chciała mu tego wypominać.

Wstała i podeszła do niego.

Po chwili ruszyli w równym tempie przed siebie.

– A dlaczego Deadpool? – spytał niespodziewanie Eric.

– Przypadkiem nie chciałeś, żebym się nie odzywała?

– Sama powiedziałaś, że zmienny jestem. – Wzruszył ramionami. – Po prostu mnie to zaintrygowało, a przecież wczoraj na twoje pytania grzecznie odpowiedziałem.

Penelopa uśmiechnęła się złośliwie, odczuwając nutkę satysfakcji. W pojedynkach siłowych nie miała z nim najmniejszych szans, ale innych polach miała możliwość popisania się.

–  Smutny klaun – odpowiedziała krótko. – Deadpool jest człowiekiem, który przeżył tak wiele, ale wciąż stara się sypać żartami i udawać, że wszystko jest w porządku.

– Też jesteś taka?

– Nie do końca. – Przegryzła wargę. – Nie mogę narzekać na dzieciństwo ani na to, co mnie spotkało. Mam wspaniałego ojca, dobrą przyjaciółkę i trenera. Choć bycie córką Ateny dawało i daje mi w kość, nie poddaję się. I to właśnie trochę mi Deadpool pomógł z akceptacją samej siebie.

– Zamieniam się w słuch, bo naprawdę mnie zaintrygowałaś – wtrącił Eric, nie ukrywając zainteresowania historią Penelopy.

– Oczekuję czegoś w zamian. – Kobieta mrugnęła i posłała mężczyźnie chytre spojrzenie. – Myślałeś, że jestem głupią blondynką.

– Oj, nie. Nienawidzę blondynek, czarnowłosych, a szczególnie tych z długimi. Chyba najlepsze są brunetki albo rude z krótkimi włosami… – Zamilkł, pojmując powoli, co powiedział.

Penelopa podniosła na wysokość brwi mały kosmyk włosów i przyjrzała się mu dogłębnie. Zmarszczyła czoło, kilkukrotnie kiwając głową.

– Wystarczyło powiedzieć „kocham cię” – oparła żartobliwie.

– Zamknij się i opowiadaj, a ja obiecuję odpowiedzieć na JEDNO – podkreślił, wystawiając przed siebie palec – pytanie.

– Kiedy miałam piętnaście lat, obiecała mnie odwiedzić matka. Oczywiście, przyszła. – Gestykulując, wystawiła przed siebie ręce. – Zamknęła się z ojcem i gadali niemal kilka godzin. Jak wyszła, tylko spojrzała na mnie i nawet się nie odezwała. Byłam wtedy nastolatką, więc co mogłam zrobić?

– Zatrzasnąć się w pokoju i oświadczyć, że nigdy z niego nie wyjdziesz? – zaproponował Eric, ku niezadowoleniu kobiety.

– Mniej więcej, bo ja uciekłam z tego pokoju – powiedziała ciszej. – Ojciec mnie znalazł szybciej niż przewidywałam i dał mi w prezencie zeszyty z Deadpoolem. Przeczytałam wszystkie w jedną noc i doszłam do wniosku, że „ten facet to miał i ma przerąbane”. Wtedy dotarło do mnie, że czym ja się przejmuję? I od tamtego momentu staram się zawsze znajdować oparcie w tej postaci.

– Trochę chore – podsumował Eric. – Ale i godne podziwu. Znałem wiele dzieci bogów i naprawdę wielu z nich oczekiwało od rodziców czegoś, czego nie byli im w stanie dać – miłości.

Gwałtownie Eric zatrzymał się i wyjął mapę, na której wciąż widniała świeża linia z krwi. Obrócił ciałem, milcząc przez kilka minut. Dotykał opuszkami palców drzew, by potem jakby nasłuchiwać, czy wewnątrz nich nie wytwarzają się żadne dźwięki.

Skręcił w prawie i podszedł do kolejnego konara. Wyjął z buta niewielki sztylet i naznaczył roślinę znakiem „x”.

W tym samym czasie Penelopa tylko stała i posłusznie czekała na dalsze polecenia. Miała do wykorzystania tylko jedno pytanie, a niewątpliwie Eric potraktowałby jej odezwanie się jako wyczerpanie puli pytań.

Jeszcze raz przestudiował mapę, aż w końcu zwinął ją w rulon i włożył do kieszeni spodni. Ręką dał znać dziewczynie, że mogą iść dalej, więc tak uczynili.

– Zaraz coś się wydarzy – wyjaśnił. – Czuję to w kościach.

– Nic dziwnego, że tak się czujesz, skoro masz tyle lat – napomknęła Penelopa, nie umiejąc odpuścić żartu.

Eric wykrzywił twarz w obrzydliwym grymasie, lecz po prostu odpuścił i powiedział:

– Twoja kolej. Obiecałem, a honor jeszcze mam, więc pytaj!

Uniosła ręce i wyciągnęła się, porządnie konstruując w myślach odpowiednie pytanie. Wcześniej już przygotowała kilka możliwości, ale teraz nie była do końca pewna, które z pytań jest najistotniejsze dla niej.

Jej wzrok skierował się na Erica, który podejrzanie cierpliwie czekał na reakcję ze strony kobiety. Przetarła dłońmi twarz i zdecydowała.

– Jakie było… – Zamilkła.

Penelopa gwałtownie złapała się za szyję, czując, że traci dostęp do powietrza. Dusiła się. Uderzyła pięścią w pierś, ale bezskutecznie. Jakby silne zaklęcie właśnie zamknęło ją i Erica w kopule pozbawionej tlenu. I choć nie miała sił, by spojrzeć na towarzysza, słyszała, jakie dźwięki wydaje mężczyzna.

Przerażona, chcąc ostatkami sił ratować własne życie, podniosła się, pragnąc przebiec odpowiedni kawałek drogi i wyjść poza zasięg czaru. Postawiła jeden krok, potem drugi, aż jej kolana zetknęły się z podłożem. Uderzyła czołem o glebę, brudząc je na czarno brązowy kolor.

Cholera, syczała w myślach, gorączko szukając rozwiązania w tej sytuacji. Jednak czasu było coraz mniej, a ostatnie odrobinki życia zaczęły ulatywać z jej ciała.

Niespodziewanie osunęła się całkowicie, uderzając skronią o leżącą skałę. Strużka krwi spłynęła po policzku kobiety w czasie, gdy powieki opadły samoistnie. Zasypiała, tracąc kontakt z rzeczywistością. Czy to koniec? – pytała, ale za późno było na odpowiedź. Szpony śmierci zacisnęły się na kobiecie, sprawiając, iż okruszki świadomości odleciały, pozostawiając w umyśle Penelopy jedynie mrok.

PYTANIE:

O co Penelopa chciała zapytać Erica?